رؤياى ناموفق آمريكا در عراق
آفتاب‌‌نیوز : 
با وجود پايدارى شديدى كه نيروهاى چريكى عراق نشان دادند و امتناع قاطعانه اكثر مردم در پذيرش سيستم تحميلى ايالات متحده، در حال حاضر، دستيابى به اين اهداف غيرممكن است. اكنون نيروهاى عراقى قادر نيستند مأموريتى را كه در خوش بينانه ترين سناريوى اشغال به آنها محول شده است، انجام دهند و به نظر نمى رسد كه در آينده نزديك نيز چنين تغييرى رخ دهد. عراقى سازى جنگ بيش از واقعيت به رؤيا شبيه است و امكان دارد اين وضعيت همچنان ادامه يابد.
بدين ترتيب، ايالات متحده در دامى كه خود ساخته، گرفتار آمده است. ايالات متحده نمى تواند بدون جبران خسارات جنگى خود از عراق خارج شود و اين نظريه بر وجود ذخاير عظيم نفتى عراق و جايگاه ژئوپولتيك آن كشور در خليج فارس غنى از نفت مبتنى است و آمريكا نمى تواند اين كار را با بى آبرويى مشابه واقعه ويتنام انجام دهد. بنابراين عمل تهاجم و اشغال عراق، تبديل به كوششى بى پايان و گزاف شده است كه در آن، تحقق اهداف امپرياليستى آمريكا بسيار دور از واقعيت به نظر مى رسد. براى به پايان رساندن اين جنگ در تلاشى توأم با يأس، اعمال بر فشار مستقيم نظامى ، ايالات متحده مجبور به تكيه روزافزون به گسترش ترور آشكار، بازداشت هاى گسترده و بى دليل، شكنجه زندانيان و فساد سياسى شده است.
روشنگرى هاى جديد از شكنجه توسط نيروى اشغالگر تقريباً هر روزه صورت مى گيرد و بيانگر كوششى سيستماتيك است كه حدى را نمى شناسد. در عين حال، آشكار شدن كوشش ايالات متحده به منظور تأثير بر انتخابات ۳۰ ژانويه ۲۰۰۵ عراق، ضربه ديگرى بر پيكر امپرياليسم ايالات متحده است. كوشش هاى واشنگتن براى برقرارى انتخابات با هدف تضعيف اكثريت شيعيانى بوده است كه ارتباطات قوى با ايران دارند و اين كار با تأييد فهرست انتخاباتى دولتى اى كه توسط وفادارترين يار سياسى آمريكا، يعنى «علاوى» كه در آن زمان به عنوان نخست وزير موقت فعال بود، صورت گرفت. وى كه شيعه اى سكولار است، قبلاً با آژانس هاى اطلاعاتى غرب همكارى مى كرده است. ولى به نظر مى رسد كه اين عمل باعث واكنشى در عراق و ايجاد ناخرسندى بيشتر نسبت به ايالات متحده شده است. دخالت ايالات متحده در انتخابات مثلاً با گزارش سرازيركردن ميليونها دلار و نيز كمك هاى ديگر به گروه علاوى قابل پنهان كردن نبوده است. با تصور اينكه سنى ها به علت سرشت اشغال خود به خود از انتخابات كنار گذاشته شده بودند و نام اكثر نامزدها در مبارزات انتخاباتى مخفى نگاه داشته شده بود.
مصيبت عظمايى كه با تهاجم و اشغال عاقبت به شر آمريكا درعراق رخ داده، اينك به چنان درجه اى رسيده است كه حتى در بين بعضى از اعضاى عالى رتبه سازمان امنيت ملى آمريكا نيز سرايت كرده است. براى مثال ، «جان دويچ» جانشين وزير دفاع از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵ و مدير سازمان سيا از ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۶ اخيراً موضع قوى رسمى اتخاذ كرده است كه بر تخليه كامل نيروهاى آمريكايى از عراق اصرار دارد. او مى گويد: «كسانى كه استدلال مى كنند عقب نشينى ما اعتبار جهانى آمريكا را به خطر مى اندازد، بايد در نظر بگيرند كه شكست احتمالى اهداف ما در عراق متضمن فقدان اعتبار بيشترى در پايان راه خواهدبود.» دويچ اصرار دارد كه اين امر دقيقاً در حال وقوع است و مى افزايد: «من باور ندارم كه ما در هيچ يك از اهداف كليدى خود در عراق در حال پيشرفت باشيم. ممكن است دربعضى روزها امنيت بهبود يافته باشد و حتى عملكرد حكومت عراق مطلوب تر به نظر برسد ولى آثار بى ثباتى مخفى طغيان كاهش نيافته است.» او چنين استدلال مى كند كه «اينك بهترين استراتژى نقشه عقب نشينى كامل از عراق شامل عناصر سياسى، نظامى و اقتصادى با توصيف دقيق است. از نظر سياسى، ايالات متحده بايد تمايل خود را نسبت به عقب نشينى نيروهايش اعلام كند و حكومت عراق و همسايگانش را وادارد كه منافع مشترك منطقه اى را در رهاكردن عراق به تحول صلح آميز و بدون دخالت خارجى به رسميت بشناسند. اولين انتخابات عراق تحت حاكميت قانون اساسى دائم كه براى ۱۵دسامبر طراحى شده زمان مناسبى براى آغاز تخليه عراق است.»
چنين سياستى متصور است و احتمالاً امپراتورى آمريكا را قادر مى كند تا خسارت هاى آشكار خود را كاهش دهد. با وجود اين بعيد به نظر مى رسد كه دولت بوش چنين مسير عملكرد منطقى را اتخاذ كند ، زيرا تمام شواهد دال بر كوشش اين دولت براى باقى ماندن در عراق به اميد دستيابى به اهداف اصلى است. هيچ كدام از اين نقطه نظرها نمى تواند ما را از اين حقيقت دور كند كه تقاضاى «تخليه كامل » نيروها اخيراً توسط شخصيتى در بالاترين سطح سازمان امنيت ملى بيان شده است. اين مسأله بايد به عنوان نشانه اى از وخامت بحران عراق در نظر گرفته شود. چنين گسيختگى در اتفاق آراى نخبگان را مى توان به عنوان وجود نشانه اى از فرصت هاى جديد براى جنبش صلح طلبى عمومى دانست. البته اين جنبش بايد مخالفت اصلى خود را با جنگ نه به علت شكست هاى اشغال ، بلكه بر مبناى غيراخلاقى بودن خود جنگ بنا بگذارد، يعنى مخالفت با امپرياليسم، اين جنبش بايد فقط و فقط يك درخواست داشته باشد: خروج فورى تمام نيروهاى نظامى آمريكايى از عراق.
با وجود پايدارى شديدى كه نيروهاى چريكى عراق نشان دادند و امتناع قاطعانه اكثر مردم در پذيرش سيستم تحميلى ايالات متحده، در حال حاضر، دستيابى به اين اهداف غيرممكن است. اكنون نيروهاى عراقى قادر نيستند مأموريتى را كه در خوش بينانه ترين سناريوى اشغال به آنها محول شده است، انجام دهند و به نظر نمى رسد كه در آينده نزديك نيز چنين تغييرى رخ دهد. عراقى سازى جنگ بيش از واقعيت به رؤيا شبيه است و امكان دارد اين وضعيت همچنان ادامه يابد. بدين ترتيب، ايالات متحده در دامى كه خود ساخته، گرفتار آمده است. ايالات متحده نمى تواند بدون جبران خسارات جنگى خود از عراق خارج شود و اين نظريه بر وجود ذخاير عظيم نفتى عراق و جايگاه ژئوپولتيك آن كشور در خليج فارس غنى از نفت مبتنى است و آمريكا نمى تواند اين كار را با بى آبرويى مشابه واقعه ويتنام انجام دهد. بنابراين عمل تهاجم و اشغال عراق، تبديل به كوششى بى پايان و گزاف شده است كه در آن، تحقق اهداف امپرياليستى آمريكا بسيار دور از واقعيت به نظر مى رسد. براى به پايان رساندن اين جنگ در تلاشى توأم با يأس، اعمال بر فشار مستقيم نظامى ، ايالات متحده مجبور به تكيه روزافزون به گسترش ترور آشكار، بازداشت هاى گسترده و بى دليل، شكنجه زندانيان و فساد سياسى شده است.
روشنگرى هاى جديد از شكنجه توسط نيروى اشغالگر تقريباً هر روزه صورت مى گيرد و بيانگر كوششى سيستماتيك است كه حدى را نمى شناسد. در عين حال، آشكار شدن كوشش ايالات متحده به منظور تأثير بر انتخابات ۳۰ ژانويه ۲۰۰۵ عراق، ضربه ديگرى بر پيكر امپرياليسم ايالات متحده است. كوشش هاى واشنگتن براى برقرارى انتخابات با هدف تضعيف اكثريت شيعيانى بوده است كه ارتباطات قوى با ايران دارند و اين كار با تأييد فهرست انتخاباتى دولتى اى كه توسط وفادارترين يار سياسى آمريكا، يعنى «علاوى» كه در آن زمان به عنوان نخست وزير موقت فعال بود، صورت گرفت. وى كه شيعه اى سكولار است، قبلاً با آژانس هاى اطلاعاتى غرب همكارى مى كرده است. ولى به نظر مى رسد كه اين عمل باعث واكنشى در عراق و ايجاد ناخرسندى بيشتر نسبت به ايالات متحده شده است. دخالت ايالات متحده در انتخابات مثلاً با گزارش سرازيركردن ميليونها دلار و نيز كمك هاى ديگر به گروه علاوى قابل پنهان كردن نبوده است. با تصور اينكه سنى ها به علت سرشت اشغال خود به خود از انتخابات كنار گذاشته شده بودند و نام اكثر نامزدها در مبارزات انتخاباتى مخفى نگاه داشته شده بود.
مصيبت عظمايى كه با تهاجم و اشغال عاقبت به شر آمريكا درعراق رخ داده، اينك به چنان درجه اى رسيده است كه حتى در بين بعضى از اعضاى عالى رتبه سازمان امنيت ملى آمريكا نيز سرايت كرده است. براى مثال ، «جان دويچ» جانشين وزير دفاع از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵ و مدير سازمان سيا از ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۶ اخيراً موضع قوى رسمى اتخاذ كرده است كه بر تخليه كامل نيروهاى آمريكايى از عراق اصرار دارد. او مى گويد: «كسانى كه استدلال مى كنند عقب نشينى ما اعتبار جهانى آمريكا را به خطر مى اندازد، بايد در نظر بگيرند كه شكست احتمالى اهداف ما در عراق متضمن فقدان اعتبار بيشترى در پايان راه خواهدبود.» دويچ اصرار دارد كه اين امر دقيقاً در حال وقوع است و مى افزايد: «من باور ندارم كه ما در هيچ يك از اهداف كليدى خود در عراق در حال پيشرفت باشيم. ممكن است دربعضى روزها امنيت بهبود يافته باشد و حتى عملكرد حكومت عراق مطلوب تر به نظر برسد ولى آثار بى ثباتى مخفى طغيان كاهش نيافته است.» او چنين استدلال مى كند كه «اينك بهترين استراتژى نقشه عقب نشينى كامل از عراق شامل عناصر سياسى، نظامى و اقتصادى با توصيف دقيق است. از نظر سياسى، ايالات متحده بايد تمايل خود را نسبت به عقب نشينى نيروهايش اعلام كند و حكومت عراق و همسايگانش را وادارد كه منافع مشترك منطقه اى را در رهاكردن عراق به تحول صلح آميز و بدون دخالت خارجى به رسميت بشناسند. اولين انتخابات عراق تحت حاكميت قانون اساسى دائم كه براى ۱۵دسامبر طراحى شده زمان مناسبى براى آغاز تخليه عراق است.»
چنين سياستى متصور است و احتمالاً امپراتورى آمريكا را قادر مى كند تا خسارت هاى آشكار خود را كاهش دهد. با وجود اين بعيد به نظر مى رسد كه دولت بوش چنين مسير عملكرد منطقى را اتخاذ كند ، زيرا تمام شواهد دال بر كوشش اين دولت براى باقى ماندن در عراق به اميد دستيابى به اهداف اصلى است. هيچ كدام از اين نقطه نظرها نمى تواند ما را از اين حقيقت دور كند كه تقاضاى «تخليه كامل » نيروها اخيراً توسط شخصيتى در بالاترين سطح سازمان امنيت ملى بيان شده است. اين مسأله بايد به عنوان نشانه اى از وخامت بحران عراق در نظر گرفته شود. چنين گسيختگى در اتفاق آراى نخبگان را مى توان به عنوان وجود نشانه اى از فرصت هاى جديد براى جنبش صلح طلبى عمومى دانست. البته اين جنبش بايد مخالفت اصلى خود را با جنگ نه به علت شكست هاى اشغال ، بلكه بر مبناى غيراخلاقى بودن خود جنگ بنا بگذارد، يعنى مخالفت با امپرياليسم، اين جنبش بايد فقط و فقط يك درخواست داشته باشد: خروج فورى تمام نيروهاى نظامى آمريكايى از عراق.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید