آفتابنیوز : 
گرچه این روند بلافاصله پس از وقوع انقلاب 1357 آغاز شد و با تحریم های اقتصادی و فشارهای سیاسی دایره مانور متحدین ایران را محدود تر کرد و در برهه هایی جبهه دیپلماتیکی علیه ایران تشکیل داد اما آنچه در وین رخ داد گواه بارز خواندن متحدین ایران به اردوگاه مقابل و راندن موتلفین از محدوده دفاعی دروازه تهران بود. نیکلاس برنز معاون وزیر امور خارجه امریکا از مسئولان امور کنترل تسلیحاتی این کشور در تشریح گام بعدی واشنگتن می گوید:« سیاست ما بلند مدت و صبورانه است و در راستای منزوی ساختن ایران در زمینه برنامه هسته ای این کشور قرار دارد. سیاست ما همچنین در راستای افزایش فشارهای بین المللی بر ایران و رسیدن به ائتلافی جهانی علیه این کشور است، همانگونه که هفته گذشته در قبال کره شمالی رخ داد و این کشور تحریک به دست کشیدن از تسلیحات هسته ای خود شد.»
برنز با اشاره به آرایش موافقین و مخالفین قطعنامه پیشنهادی اروپا درباره برنامه هسته ای ایران از هند، روسیه، چین و افریقای جنوبی نام می برد. هند که حکم لنگرگاه کشتی دیپلماسی هسته ای در توفان متلاطم « نگاه به شرق» دولت جدید را داشت موافق تصویب قطعنامه بود، روسیه که شریک هسته ای ایران است همراه چین دیگر امید آسیایی ایران رای ممتنع به گلدان شورای حکام انداخت و افریقای جنوبی که حتی در سخنرانی احمدی نژاد از نقش این کشور در مذاکرات هسته ای تقدیر به عمل آمد و صحبت از حضور این کشور در برنامه تولید سوخت اتمی می رفت مخالفتی نشان نداد و موافقتی هم نکرد.
فقط ونزوئلا طرف ایران را گرفت که آن هم به علت مرزبندی هوگوچاوز با سیاست های کاخ سفید بود.
این در حالی است که بلافاصله پس از تصویب قعطنامه برخی رسانه های داخلی و صاحبنظران غریو شادی بر آوردند که عدم اجماع در شورای حکام و شیوه رای گیری برای تصویب قطعنامه گواه شکست ائتلاف مورد تاکید غرب علیه ایران بود، درحالی که گوشه چشمی به جدول موافقین و ممتنعین نشان می دهد باید خط انزوای تهران را جدی گرفت و دیپلمات های واشنگتن را در ایجاد ائتلاف بین الملل علیه ایران قاطع دانست.