شهرام ناظری: سلطانی را از دست دادیم که هیچ‌گاه قدرش را ندانستیم
ناظری همچنین گفت: شاید کاری را که باید در حق ایشان می‌کردیم، نکردیم. متاسفانه جامعه همیشه در فضایی بوده که هیچ وقت به درستی به استادانمان رسیدگی نکرده‌ایم.
وی افزود: بعضی استادان حقیقتا با عزت نفس و درویشی زندگی می‌کرده‌اند و این طرز فکر در همه جای زندگی‌شان جاری بوده است.من شیفته‌ی احساس احمد ابراهیمی بوده‌ام. او مثل یک پادشاه بدون قلعه و بدون کاخ بود. او یک شاه بی طبل و دهل بود، شاهی در درون او بود.
او اضافه کرد: من ارادت زیادی به او داشتم و اگر جایی که سخن از ایشان بوده، اگر حضور من لازم بوده است، سعی کردم حتما از بابت احترام در آنجا حضور پیدا کنم.
ناظری بیان کرد: از تمام کسانی که امشب به اینجا آمده‌اند سپاسگذارم. من قرار بود آخر هفته مسافرت باشم و شاید اگر بزرگداشت هر استاد دیگری بود نمی‌آمدم.
شوالیه آواز ایران خاطر نشان کرد: ما سلطانی را از دست دادیم که هیچ کدام قدرش را ندانستیم. او یکی از کسانی بود که حقیقتا از خبر درگذشت‌اش متأثر شدم اما چقدر خوشبخت بودم که دو ساعت پیش از، رفتنش در کنارش بودم او دقایقی چشمان‌اش را باز کرد. لحظه‌ای که برایش چیزی به جز زیبایی نداشت.
در این مراسم که شامگاه 9 شهریورماه در فرهنگسرای ارسباران برگزار شده بود، رضا جعفری بهنام در سخنانی مطرح کرد: در سال 54 که احمد ابراهیمی رئیس اداره عمومی فولکلور بود من بسیار جوان بودم و در محضر ایشان حضور داشتم. ایشان یک روز من را غمگین دید و مشکل من را سوال کرد. من هم گفتم که هزینه‌های تحصیلم زیاد است و در حالی که زن و فرزند دارم خرجم درنمی‌آید.
این صدابردار قدیمی ادامه داد: زنده‌یاد ابراهیمی در آن حال به من گفت، که غصه نخور من کمکت می‌کنم. سپس ایشان چند ساعت زحمت کشید و توانست 100تومان به من کمک کند. من همیشه به نیکی از او یاد می‌کنم.
او یادآور شد: زنده یاد ابراهیمی بسیار مهربان بود و من تا به حال رئیسی به این مهربانی ندیده بودم.
جعفری بهنام در عین حال بیان کرد: من سالیان سال است که صدابردارم و دوستی می‌گفت بهتر است قبل از آن‌که به یاد هم باشیم، کنار هم باشیم. در 31 مهر سال 90 بزرگداشتی در تالار رودکی برای زنده‌یاد ابراهیمی گرفتیم که در واقع آخرین کنسرت ایشان محسوب می‌شد اما با اینکه سالن 400 نفر گنجایش داشت، متاسفانه تعداد مخاطبان به نصف هم نرسید و حتی شاگردان ایشان سالن را پر نکردند.
عباس خدایاری از دیگر شاگران احمد ابراهیمی بود که در این مراسم به سخنرانی پرداخت.
او گفت: احمد ابراهیمی استاد بی‌بدیل شعر و موسیقی بود. زمانی که با ایشان آشنا شدم او را مردی باوقار و با صلابت دیدم که نه تنها در موسیقی شناخته شده بود بلکه بین ادیبان هم سرآمد بود. او با تواضع سخن می‌گفت و من مجذوب کلام گرم، گیرا و دلنشین او شدم.
وی افزود: او شخصیتی دانا داشت و من او را پدر فکری، روحی و معنوی خود دانستم. او هنر را برای هنر می‌خواست و اساسا فردی متواضع بود که هرگز نگران معاش و فردای خود نبود.
خدایاری اظهار کرد: او با حوصله به ریتم و آواز گوش می‌داد و اگر در کلاس از او تقاضای نقد یک اثر را می‌کردیم متواضعانه این کار را انجام می‌داد و هر از چندگاهی از خاطراتش از استاد صبا با ما می‌گفت.
شاگرد احمد ابراهیمی همچنین بیان کرد: احمد ابراهیمی به لحاظ قریحه کم‌نظیر بود و به واقع خودش بود. او صدایی خاص خود را داشت و از قریحه‌ی زیبایی‌شناسی برخوردار بود.
در بخش دیگری از این مراسم پریوش شهبازی (همسر احمد ابراهیمی) نیز در سخنان کوتاهی از کسانی که در زمان نبود همسرش او را یاری داده‌اند قدردانی کرد و گفت: من با وجود 30 سال اختلاف سنی با احمد ابراهیمی هیچ‌گاه احساس بدی نداشتم چرا که او دلش جوان بود و فکر می‌کنم همه هنرمندان این‌گونه دلشان جوان است.
به گزارش ایسنا معصومه مهرعلی که از خوانندگان قدیمی و شاگردان احمد ابراهیمی محسوب می‌شود نیز متنی ادبی را برای حاضران خواند که در بخشی از آن به تواضع و جایگاه ارزشمند این هنرمند درگذشته اشاره کرد.
او گفت: ما به عنوان عضو کوچکی از خانواده هنر کوشش احمد ابراهیمی در عرصه موسیقی را ارج می‌نهیم و با بضاعت غریبی که داریم شکرگزار حضور در محضر ایشان در صدر خان پرنعمت آواز ایران هستیم.
به گزارش ایسنا،در حاشیه این مراسم نیز شهرام ناظری به خواندن چند بیت پرداخت و ویلن‌نوازی منوچهر سهیلی و دو نوازی تنبک و سنتور از برنامه‌های این مراسم بود.
