تهران ، واشنگتن ؛ تفاوت ادبیات دیپلماتیک
این روزها سخن گفتن دوباره از گزینه نظامی در باره ایران (توسط کاخ سفید)، با پاسخ قابل توجه مسئولان لشکری و کشوری مواجه شده است. هر چند که همگان تحقق چنین امری از سوی آمریکا را غیر ممکن می دانند اما بیشتر تحلیلگران در پی آن هستند که دلایل تکرار چنین ادعایی از سوی مقامات آمریکایی را تحلیل کنند.
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: سرویس سیاسی - واقعیت این است که پس از توافق هسته ای ژنو بین ایران و گروه 1+5، فشارهای بسیاری به سوی دولت اوباما از سوی لابی های صهیونیسم و برخی از نمایندگان تندرو کنگره و سنا برای جلوگیری از عملیاتی شدن توافق، وارد شد لذا کنگره طرح تحریمهای جدید را در صورت شکست مذاکرات هسته ای در دستور کار قرار داد اما این اقدام بلافاصله از سوی کاخ سفید، خصوصا جان کری، وزیر امور خارجه و باراک اوباما، رئیس جمهور امریکا مورد نکوهش قرار گرفت و اوباما در سخنان خود به صراحت اعلام کرد که مصوبه تحریمی احتمالی کنگره را وتو خواهد کرد زیرا اعتقاد داشت تمایلی به شکست مذاکرات ندارد و شکست مذاکرات، آمریکا را در مسیر رویارویی مستقیم با ایران قرار می دهد (این موضع گیری نشان می دهد که رئیس جمهور آمریکا ظاهرا هیچ تمایلی به گزینه نظامی ندارد و تلاش می کند هیچ گاه چنین اتفاقی رخ ندهد).
اما دقیقا پس ازآنکه برنامه اقدام مشترک ایران و گروه1+5 به مرحله اجرایی رسید ادبیات رئیس جمهور و وزیر خارجه آمریکا تغییر 180 درجه ای کرد و هر دو که تا قبل از این، دیپلماسی را تنها راه حل موضوع هسته ای می دانستند و مخالف تحریمهای جدید به خاطر پیشگیری از احتمال بروز جنگ بودند ناگهان سخن از روی میز بودن گزینه نظامی زدند.
فی الواقع مقایسه مطالب بالا نشان می دهد وقتی کاخ سفید از عملیاتی شدن توافق هسته ای مطمئن شد برای فرار از فشار داخلی و لابی های منطقه ای و نیز برای کاهش فشار ناشی از نزدیکی به ایران، با یک اقدام طبیعی سیاسی، جنگ زرگری را شروع کرد تا چنین وانمود کند که در قبال ایران همان روش های سابق را به پیش خواهد برد تا از فشار گروههای افراطی که این توافق نامه را یک شکست برای سیاست های تحریمی آمریکا می دانستند بکاهد.
لذا بیان چنین ادبیاتی از سوی آمریکا امری غیر عادی غریب نیست و مطرح کردن سخنانی برای مصرف داخلی، امری طبیعی قلمداد می شود چرا که جان کری بارها توافق حاصله را یک اتفاق بزرگ برای حل بزرگترین چالش احتمالی جهانی متصور بوده است.
در مقابل، در داخل کشور نیز عده ای پس از مطرح شدن دوباره گزینه نظامی خواستار آن شدند تا در همان سطح به مقامات آمریکایی پاسخ داده شود. بر اساس"سیاست متقابل"، چنین درخواستی قابل قبول و اقدامی عاقلانه است و انتظار این عده برای پاسخ در همان سطح به تهدید گزینه نظامی، انتظار بجایی است اما رصد سخنان و واکنش های رئیس جمهور، وزیر امور خارجه و سخنگوی دولت نشان می دهد که مسئولان دولتی با ادبیات دیپلماتیک نیز به تمامی سخنان کاخ سفید که مربوط به ایران می شود پاسخ مناسبی داده اند.
در این میان آنچه که قابل تامل است، تصور اینکه ادبیات مسئولان سیاسی ایرانی نیز همانند مقامات آمریکایی باشد به نظر اشتباه است زیرا کابینه یازدهم علاوه بر اینکه متناسب با رفتار و سخنان مقامات آمریکایی واکنش در خور نشان می دهد ولی هیچ گاه از ادبیات تند و جنگ طلبانه آنها استفاده نمی کند چون در تفکر مردان سیاسی ما، ادبیات عرصه دیپلماتیک مجزا از ادبیات عرصه نظامی است.
البته دولت با یک تعامل سازنده با نیروهای مسلح، این فضا را برای فرماندهان نیروهای مسلح فراهم آورده تا در مواردی که از جنگ و گزینه نظامی صحبت به میان آمده، مسوولان نظامی کشور بر اساس مصالح نظام جمهوری اسلامی پاسخ مناسب دهند، همانطور که وزیر دفاع، سرلشکر جعفری، سرلشکر فیروز آبادی... اینگونه سخنان را طنز میان ملت ها دانسته و آمادگی نظامی ایران برای دفاع از کشور را در هر شرایطی اعلام کرده اند.
لذا نه تنها دولت تدبیر و امید، دیپلماسی لبخند را در مقابل سخنان و رفتار آمریکا در پیش نگرفته بلکه با دیپلماسی اقتدار و تعامل به طور کامل رفتار و عملکرد عملی آمریکا درقبال ایران را رصد و متناسب با رفتار و سخنان آنها واکنش مناسب را با ادبیات و فرهنگ سیاسی حاکم بر مجموعه دولت تدبیر و امید نشان می دهد. گواه وجود دیپلماسی اقتدار اینکه، تمامی دیدارهای مسئولان دولت با مقامات قدرتمندترین کشورهای دنیا (بر خلاف سال های گذشته) در همان سطح برگزار می گردد که در عرصه دیپلماسی قابل توجه است.
البته بروز چنین ادبیات از سوی مسئولان دولت ایران که بزگترین افتخارش انقلاب فرهنگی مبتنی بر معنویت است، اتفاقی طبیعی بوده و با توجه به اینکه ایران کشوری مبتنی بر مردم سالاری دینی است و جایگاه مردم به عنوان صاحبان حقیقی حکومت اسلامی مشخص است بنابراین بهترین پاسخ دیپلماتیک به تهدید گزینه نظامی را همانطور که در انتخابات 24 خرداد تجربه کردیم در 22 بهمن امسال نیز از سوی مردم مشاهده خواهیم کرد.
اما دقیقا پس ازآنکه برنامه اقدام مشترک ایران و گروه1+5 به مرحله اجرایی رسید ادبیات رئیس جمهور و وزیر خارجه آمریکا تغییر 180 درجه ای کرد و هر دو که تا قبل از این، دیپلماسی را تنها راه حل موضوع هسته ای می دانستند و مخالف تحریمهای جدید به خاطر پیشگیری از احتمال بروز جنگ بودند ناگهان سخن از روی میز بودن گزینه نظامی زدند.
فی الواقع مقایسه مطالب بالا نشان می دهد وقتی کاخ سفید از عملیاتی شدن توافق هسته ای مطمئن شد برای فرار از فشار داخلی و لابی های منطقه ای و نیز برای کاهش فشار ناشی از نزدیکی به ایران، با یک اقدام طبیعی سیاسی، جنگ زرگری را شروع کرد تا چنین وانمود کند که در قبال ایران همان روش های سابق را به پیش خواهد برد تا از فشار گروههای افراطی که این توافق نامه را یک شکست برای سیاست های تحریمی آمریکا می دانستند بکاهد.
لذا بیان چنین ادبیاتی از سوی آمریکا امری غیر عادی غریب نیست و مطرح کردن سخنانی برای مصرف داخلی، امری طبیعی قلمداد می شود چرا که جان کری بارها توافق حاصله را یک اتفاق بزرگ برای حل بزرگترین چالش احتمالی جهانی متصور بوده است.
در مقابل، در داخل کشور نیز عده ای پس از مطرح شدن دوباره گزینه نظامی خواستار آن شدند تا در همان سطح به مقامات آمریکایی پاسخ داده شود. بر اساس"سیاست متقابل"، چنین درخواستی قابل قبول و اقدامی عاقلانه است و انتظار این عده برای پاسخ در همان سطح به تهدید گزینه نظامی، انتظار بجایی است اما رصد سخنان و واکنش های رئیس جمهور، وزیر امور خارجه و سخنگوی دولت نشان می دهد که مسئولان دولتی با ادبیات دیپلماتیک نیز به تمامی سخنان کاخ سفید که مربوط به ایران می شود پاسخ مناسبی داده اند.
در این میان آنچه که قابل تامل است، تصور اینکه ادبیات مسئولان سیاسی ایرانی نیز همانند مقامات آمریکایی باشد به نظر اشتباه است زیرا کابینه یازدهم علاوه بر اینکه متناسب با رفتار و سخنان مقامات آمریکایی واکنش در خور نشان می دهد ولی هیچ گاه از ادبیات تند و جنگ طلبانه آنها استفاده نمی کند چون در تفکر مردان سیاسی ما، ادبیات عرصه دیپلماتیک مجزا از ادبیات عرصه نظامی است.
البته دولت با یک تعامل سازنده با نیروهای مسلح، این فضا را برای فرماندهان نیروهای مسلح فراهم آورده تا در مواردی که از جنگ و گزینه نظامی صحبت به میان آمده، مسوولان نظامی کشور بر اساس مصالح نظام جمهوری اسلامی پاسخ مناسب دهند، همانطور که وزیر دفاع، سرلشکر جعفری، سرلشکر فیروز آبادی... اینگونه سخنان را طنز میان ملت ها دانسته و آمادگی نظامی ایران برای دفاع از کشور را در هر شرایطی اعلام کرده اند.
لذا نه تنها دولت تدبیر و امید، دیپلماسی لبخند را در مقابل سخنان و رفتار آمریکا در پیش نگرفته بلکه با دیپلماسی اقتدار و تعامل به طور کامل رفتار و عملکرد عملی آمریکا درقبال ایران را رصد و متناسب با رفتار و سخنان آنها واکنش مناسب را با ادبیات و فرهنگ سیاسی حاکم بر مجموعه دولت تدبیر و امید نشان می دهد. گواه وجود دیپلماسی اقتدار اینکه، تمامی دیدارهای مسئولان دولت با مقامات قدرتمندترین کشورهای دنیا (بر خلاف سال های گذشته) در همان سطح برگزار می گردد که در عرصه دیپلماسی قابل توجه است.
البته بروز چنین ادبیات از سوی مسئولان دولت ایران که بزگترین افتخارش انقلاب فرهنگی مبتنی بر معنویت است، اتفاقی طبیعی بوده و با توجه به اینکه ایران کشوری مبتنی بر مردم سالاری دینی است و جایگاه مردم به عنوان صاحبان حقیقی حکومت اسلامی مشخص است بنابراین بهترین پاسخ دیپلماتیک به تهدید گزینه نظامی را همانطور که در انتخابات 24 خرداد تجربه کردیم در 22 بهمن امسال نیز از سوی مردم مشاهده خواهیم کرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه خبرهای مرتبط
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید