دست‌ودلبازترين توريست‌ها ،شکارچی هستند
آفتاب‌‌نیوز : 
آژانس‌هاي ويژه ورود شكارچي در ايران تعدادشان از انگشتان دو دست تجاوز نمي‌كند. با اين حال رضايتي كه از كارشان دارند، بسيار بيش از آژانس‌هايي است كه دل خوش كرده‌اند به تورهاي خروجي آنتاليا، دبي و تايلند.
سهميه اين آژانس‌ها را سازمان محيط زيست برابر قوانين و مقررات متغيرش تعيين مي‌كند كه از 15 مهمان تجاوز نمي‌كند. آژانس‌هاي ورودي شكارچي از اين سهم ناچيز راضيند و گله‌اي ندارند.
در آلمان سالانه بيش از 100 هزار پروانه گراز صادر ميشود و هر پروانه به نرخ 300 يورو كه سالانه عددي نجومي را حاصل مي‌كند و اين درآمد صرف نگهداري و پرورش گونه‌هاي شكاري ميشود.
در سوئد سالانه بيش از 150 هزار پروانه شكار گوزن كاريبو صادر ميشود. قيمت اين پروانه‌ها 500 دلار است. در دانمارك نيز پروانه گوزن به قيمت 650 دلار، سالانه براي بيش از صد هزار نفر صادر ميشود. اكنون در اروپا و كشورهاي توسعه يافته شكار ورزش اغلب اقشار اجتماع است. آنها براي توسعه اين شاخه از گردشگري، شكارهاي حيات‌وحش را در زيستگاه‌شان حمايت مي‌كنند تا جمعيت خوبي داشته باشد و سود فراوان را به جيب مردم محلي و دست‌اندركاران آن واريز كند.
شكارچي‌ها، آدم‌هاي ويژه‌اي هستند. آنها براي اينكه بتوانند كوه‌ها را بالا روند و صبح تا شب عرق بريزند و انتظار شكار تروفه (شكار نر پير كه جثه و شاخ بزرگ دارد) را بكشند، هزينه‌هاي عجيبي مي‌پردازند.
فرانسيس آلرزمورفي، شكارچي مكزيكي‌الاصل است كه خود را شيفته شكارهاي ايراني مي‌نامد. "من عاشق گوسفندهاي وحشي‌ام. در ايران هشت گونه از اين گوسفندها موجود است و من براي زدن آنها باز به ايران آمدم."
مورفي، براي سومين سال پياپي به ايران آمده است. دو سال گذشته نيز در فصل شكار به ايران آمد ولي شكاري از پا نينداخت.
"من شكاركش نيستم كه حتما از ديدن تا شدن زانوهاي حيوان زير هيكلش و جان كندنش لذت ببرم. اتفاقا اين صحنه سخت‌ترين لحظه براي شكارچي است. دوست دارم در محل سرتير بنشينم و حيوانات را تماشا كنم. تا اينكه يك تروفه نظرم را جلب كند. سال گذشته براي زدن قوچ اوريال به منطقه حيدري در حاشيه شهر نيشابور رفتم. ولي قوچ ركورد نيافتم."
او صاحب چند كارخانه اسلحه‌سازي در كشورهاي مكزيك، شيلي، آرژانتين و فيليپين است. بيش از 60 هزار كارمند دارد و براي هر سفر شكاري بيش از صد هزار دلار هزينه مي‌كند.
" شكار بخشي از يك سفر شكاري است. كوهنوردي، آشنايي با مردم روستاها و شب چادري از جاذبه‌هاي اين سفرهاست. ما شكارچيان براي تجارت به بزرگ‌ترين شهرها سفر كرده و با مردم متمولشان حشر و نشر داشته‌ايم. زياد علاقه‌اي به گردش‌هاي شهري نداريم. معمولا ظرف يكي دو روز خريد سوغاتي را انجام مي‌دهيم. اگر وقت داشته باشيم به همراه راهنما به خيابان‌ها رفته و سوغات شهرهاي مختلف را تهيه مي‌كنم و در غير اين صورت از روي دفترچه راهنما سوغات را انتخاب كرده و آژانس طرف قرارداد برايم تهيه مي‌كند. "
مديرعامل يكي از شركت‌هاي واردكننده شكارچي درباره ورود شكارچيان بين‌المللي مي‌گويد: آنها جزو متمول‌ترين مردم دنيا هستند که براي سفرهاي شكاري هزينه زيادي مي‌كنند.
آژانس‌هاي ويژه ورود شكارچي در ايران تعدادشان از انگشتان دو دست تجاوز نمي‌كند. با اين حال رضايتي كه از كارشان دارند، بسيار بيش از آژانس‌هايي است كه دل خوش كرده‌اند به تورهاي خروجي آنتاليا، دبي و تايلند.سهميه اين آژانس‌ها را سازمان محيط زيست برابر قوانين و مقررات متغيرش تعيين مي‌كند كه از 15 مهمان تجاوز نمي‌كند. آژانس‌هاي ورودي شكارچي از اين سهم ناچيز راضيند و گله‌اي ندارند.
در آلمان سالانه بيش از 100 هزار پروانه گراز صادر ميشود و هر پروانه به نرخ 300 يورو كه سالانه عددي نجومي را حاصل مي‌كند و اين درآمد صرف نگهداري و پرورش گونه‌هاي شكاري ميشود.
در سوئد سالانه بيش از 150 هزار پروانه شكار گوزن كاريبو صادر ميشود. قيمت اين پروانه‌ها 500 دلار است. در دانمارك نيز پروانه گوزن به قيمت 650 دلار، سالانه براي بيش از صد هزار نفر صادر ميشود. اكنون در اروپا و كشورهاي توسعه يافته شكار ورزش اغلب اقشار اجتماع است. آنها براي توسعه اين شاخه از گردشگري، شكارهاي حيات‌وحش را در زيستگاه‌شان حمايت مي‌كنند تا جمعيت خوبي داشته باشد و سود فراوان را به جيب مردم محلي و دست‌اندركاران آن واريز كند.
شكارچي‌ها، آدم‌هاي ويژه‌اي هستند. آنها براي اينكه بتوانند كوه‌ها را بالا روند و صبح تا شب عرق بريزند و انتظار شكار تروفه (شكار نر پير كه جثه و شاخ بزرگ دارد) را بكشند، هزينه‌هاي عجيبي مي‌پردازند.
فرانسيس آلرزمورفي، شكارچي مكزيكي‌الاصل است كه خود را شيفته شكارهاي ايراني مي‌نامد. "من عاشق گوسفندهاي وحشي‌ام. در ايران هشت گونه از اين گوسفندها موجود است و من براي زدن آنها باز به ايران آمدم."
مورفي، براي سومين سال پياپي به ايران آمده است. دو سال گذشته نيز در فصل شكار به ايران آمد ولي شكاري از پا نينداخت.
"من شكاركش نيستم كه حتما از ديدن تا شدن زانوهاي حيوان زير هيكلش و جان كندنش لذت ببرم. اتفاقا اين صحنه سخت‌ترين لحظه براي شكارچي است. دوست دارم در محل سرتير بنشينم و حيوانات را تماشا كنم. تا اينكه يك تروفه نظرم را جلب كند. سال گذشته براي زدن قوچ اوريال به منطقه حيدري در حاشيه شهر نيشابور رفتم. ولي قوچ ركورد نيافتم."
او صاحب چند كارخانه اسلحه‌سازي در كشورهاي مكزيك، شيلي، آرژانتين و فيليپين است. بيش از 60 هزار كارمند دارد و براي هر سفر شكاري بيش از صد هزار دلار هزينه مي‌كند.
" شكار بخشي از يك سفر شكاري است. كوهنوردي، آشنايي با مردم روستاها و شب چادري از جاذبه‌هاي اين سفرهاست. ما شكارچيان براي تجارت به بزرگ‌ترين شهرها سفر كرده و با مردم متمولشان حشر و نشر داشته‌ايم. زياد علاقه‌اي به گردش‌هاي شهري نداريم. معمولا ظرف يكي دو روز خريد سوغاتي را انجام مي‌دهيم. اگر وقت داشته باشيم به همراه راهنما به خيابان‌ها رفته و سوغات شهرهاي مختلف را تهيه مي‌كنم و در غير اين صورت از روي دفترچه راهنما سوغات را انتخاب كرده و آژانس طرف قرارداد برايم تهيه مي‌كند. "
مديرعامل يكي از شركت‌هاي واردكننده شكارچي درباره ورود شكارچيان بين‌المللي مي‌گويد: آنها جزو متمول‌ترين مردم دنيا هستند که براي سفرهاي شكاري هزينه زيادي مي‌كنند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید