آفتابنیوز : وی در این گفتگو خاطرنشان کرد: پست وزارت امور خارجه به پیشنهاد آقای خمینی به دکتر سنجابی محول شد. اما استعفای دکتر سنجابی به دو دلیل بود. اولا دکتر سنجابی اعتقاد داشت که به دلیل روزهای اول انقلاب شاید وجود شورای انقلاب لازم باشد اما تصمیماتی که در شورا گرفته میشود باید تصمیمگیرنده نسبت به تصمیم خود احساس مسئولیت کند. مسئله دوم این بود که بعد از اینکه دکتر سنجابی وزیر امور خارجه شد رفتارهایی غیرمعمول و غیرقانونی اتفاق افتاد که مورد قبول ایشان نبود. تعدادی از آقایان که از خارج آمده بودند ارتباط خوبی با آقای شهریار روحانی، سفیر ایران در آمریکا داشتند. این افراد بدون اجازه به داخل سفارت ایران در آمریکا رفتند و از امکانات داخل سفارت از هر حیث بهرهبرداری کردند، مثل دسترسی به اسناد و نامههای سفارتخانه که این با موازین قانونی و اخلاقی منطبق نبود. بعدا به پیگیری و مراجعه دکتر سنجابی پاسخ مثبت نمیدادند.
در نتیجه با شرایط موجود و دوگانگیها امکان ادامه همکاری نبود. البته در این شرایط دکتر حائری به عنوان سفیر کبیر ایران در آمریکا معرفی شد اما آقایان از ورود ایشان به دانشگاه ممانعت کردند. دکتر سنجابی با چنین مسائلی مواجه بودند که عناصری که صلاحیت ندارند در امور دخالت میکردند و ایشان میگفت به این دلیل من تمایل به ادامه همکاری ندارم. در نتیجه استعفا داد. البته میگفت این عدم همکاری مربوط به حاکمیت و انقلاب نیست بلکه با این شکل امکان همکاری وجود ندارد.
بههرحال این مشکلات در سرتاسر مملکت بود. آقایانی که مسئولیت قبول کرده بودند میخواستند بر مبنای اصول، اندیشهها و مقررات کشور را اداره کنند. اما سازمانهای غیرمسئول مانند کمیتههای انقلاب در امور اجرایی کشور دخالت میکردند. اینها به دلیل نارضایتی چندین بار از دولت استعفا دادند و در نهایت مجبور شدند که به همراه مهندس بازرگان همه با هم استعفا دهند.