آفتابنیوز : 
روزنامه نیویورک تایمز با اشاره به راهاندازی گروه دوم از سانتریفوژهای 164 تائی در ایران و امتناع تهران از پاسخگویی به ابهامات بازرسان آژانس بینالمللی انرژی اتمی آن را عاملی برای طولانی شدن حل مساله هستهای ایران عنوان میکند. ضمن آنکه این مساله به اعتماد به نفس ایرانیها نیز افزوده است و آنها با بررسی هزینهها و فایدههای برنامه هستهایاشان به این نتیجه رسیدهاند که قادر به ادامه فرآیند غنیسازی اورانیوم هستند.
بر اساس بررسی ایرانیها اگر روسیه به آمریکا و اروپا بپیوندد و تحریمها به تصویب شورای امنیت برسد، ایران احتمالا برای مذاکره درخصوص بسته پیشنهادی اعلام آمادگی میکند. در طرف دیگر اگر شورای امنیت همچنان در تردید به سر ببرد تهران از آزادی کامل برای ادامه مانور خود را برخوردار خواهد بود.
به این ترتیب مخاطبان بینالمللی ایران باید به ایران بفهمانند که اگر فورا تقاضای شورای امنیت برای تعلیق غنیسازی را نپذیرد خبری از مذاکره و مشوقهای مثبت نخواهد بود. پس شورای امنیت از جمله چین و روسیه باید این پیام را به ایران بفرستند که: «شما از این جهت نمیتوانید غنیسازی اورانیوم را ادامه دهید که تعهدات خود نسبت به معاهده منع گسترش اتمی و پادمانهای آژانس بینالمللی انرژی را نقض کردهاید. این مساله صلح و امنیت بینالمللی را به خطر انداخته است ضمن آنکه با ادامه این مساله شما منافع بسیاری را نیز از دست خواهید داد. با این حال شورای امنیت و آژانس بینالمللی انرژی اتمی همچنان به تلاش برای تحقیق از برنامه هستهای شما ادامه میدهند و باید بدانید حتی اگر نتوانیم تحریمهایی را علیه شما به تصویب برسانیم باز هم شما نمیتوانید به یک شریک تجاری قابل قبول در زمینه هستهای تبدیل شوید».
بنا به نوشته نیویورک تایمز عدم موفقیت غرب در فهماندن این مساله به ایران باعث تشویق آنهایی در تهران میشود که معتقدند سرپیچی از قطعنامههای شورای امنیت هزینههای زیادی برای آنها به همراه ندارد. ضمن آنکه آنها باز هم میتوانند به حمایتهای چین و روسیه امیدوار باشند. بویژه آنها به مخالفتهای مسکو با اعمال تحریمها به عنوان ابزاری برای خرید زمان نگاه میکنند که در پرتو آن به راحتی میتوانند به برنامههای هستهایاشان ادامه دهند.
نویسنده این روزنامه در مورد کسب حمایت روسیه نیز معتقد است روسها به این دلیل با قطعنامه تحریم مخالفت میکنند چون نگرانند که این قطعنامه مقدمهای برای اقدام نظامی آمریکا علیه ایران باشد. گزینهای که قطعا با منافع آنها در منطقه همخوانی ندارد. از اینرو دولت جرج بوش باید به مسکو اطمینان دهد که اگر تهران خواستههای شورای امنیت را بپذیرد و فعالیتهای چرخه سوخت هستهای را متوقف کند آمریکا از نیروی نظامی علیه این کشور استفاده نخواهد کرد. چنین تضمینهای امنیتی نه تنها میتواند مذاکرات طولانی مدت هستهای با ایران را تسهیل کند بلکه میتواند در بهبود روابط دوجانبه نیز موثر باشد.