ادعای الهه منصوریان: سال ۲۰۱۲ عمل قلب باز انجام دادم!

 الهه منصوریان در خصوص برتری مقابل فایتر چینی در مسابقات wlf گفت: به خاطر این پیروزی خدا را شکر می‌کنم و از همه کسانی که در طول این مدت از من حمایت کردند، تشکر می‌کنم که نشان دادند که چطور با موفقیت‌های من شاد می‌شوند. فایتر چینی صاحب کمربند wlf است و مسئولان سازمان گاهی نفرات برتر را در همان مسابقات اول روبروی هم قرار می‌دهند. مسابقه با ورزشکار چینی دقیقاً همین شرایط را داشت. به خاطر اتفاق‌های اخیر و ماجرای کرونا، از شرایط ایده‌آل دور بودم و به همین دلیل در طول این مدت تمرینات بسیار سخت و فشرده‌ای را پشت سر گذاشتم.

وی تصریح کرد: شرایط مسابقات wlf با رقابت‌های جهانی و آسیاییکاملاً فرق می‌کند. در این مسابقه شرایط بسیار خاص و حساسی را تجربه کردم و می‌دانستم که ورزشکار چینی برای حفظ کمربند به میدان می‌آید. در این مسابقات، بازنده هر بازی از دور مسابقات حذف می‌شود. برای رسیدن به کمربند سه بازی مهم دیگر را پیش رو دارم که اگر در آنها موفق شوم می‌توانم کمربند wlf را به دست بیاورم و از آن پس می‌بایستی که از کمربندم دفاع کنم.

ملی‌پوش ووشو ایران گفت: استقبال چینی‌ها از مسابقه من بسیار قابل توجه بود. بازدید چینی‌ها از اینجور مسابقات دو تا پنج هزار تماشا است، اما ویدیو مرا تا الان و در طول همین یک روز 20 هزار نفر دیده‌اند و همین باعث تعجب چینی‌ها شده است. چهار ماه است که در چین تمرین می‌کنم و در طول این مدت همه به من می‌گفتند که سرعت تو به اندازه بازیکن چینی نیست. حتی تا قبل از مسابقه مربی‌ام تا حدودی نگران بود و تصور می‌کرد که شاید بازی را واگذار کنم و حتی دوستان و مربیان چینی و تایلندی او برایش کری می خواندند و می‌گفتند:" الهه این بازی را می بازد!"

منصویان افزود: مربی‌ام در تمام مدت استرس بسیار زیادی داشت و به قول خودش به شدت نگران آبرویش بود، اما وقتی لحظاتی از بازی گذشت، مربیان و دوستان او موبایلشان را درآوردند و از مسابقه من فیلم گرفتند. اینها را نمی‌گویم که از خودم تعریف کنم و دوست دارم بگویم که تلاش می‌کنم تا نماینده خوبی برای ورزشکاران و دختران سرزمینم باشم. البته در مقابل این تلاش، برخی رسانه ملی دیگر توجهی به این ماجرا ندارند. حسابش را بکنید که مردم کدام قهرمان و دختر افتخار آفرین را در خیابان می شناسند.

وی ادامه داد: متاسفانه تلویزیون و بعضی از رسانه‌ها توجهی به ورزشکاران خانوم و افتخار آفرینان کشورمان ندارند. از وقتی به چین آمده‌ام همه می‌پرسند از کدام کشور به این شرایط رسیدم که در جواب همه آنها نام ایران را آوردم تا بدانند که در ایران همه چیز برای قهرمان شدن وجود دارد و کشورم می‌تواند قهرمانان دختر و شایسته داشته باشد.

منصوریان خاطرنشان کرد: خبر پیروزی من فقط از طریق دوستان، همشهریان و مردم خوب کشورم پخش می‌شود. امروز من فیلم بازی‌ام را از زاویه دیگر و از جایی که دوستم با موبایلش فیلمبرداری کرده بود، تماشا کردم. وقتی فایتر چینی را می‌زدم تماشاگران چینی و حتی نماینده‌های رسانه‌ها،چنان ناراحت می‌شدند که باورتان نمی شود. راستش کمی احساس غربت و تنهایی کردم. در حالی که تمام چینی‌ها این بازی را می‌دیدند و پشت سوپراستار‌شان بودند، تک و تنها به روی رینگ رفتم.با این حال از تمام کشانی که به هر نوعی پیروزی من را تبریک گفتند، تشکر می‌کنم و به خاطر آنها تا گرفتن کمربند پیش می‌روم.

وی در خصوص واکنش فدراسیون ووشو به پیروزی خود گفت: بیست و پنجم مرداد باید به صورت آنلاین در مجمع فدراسیون ووشو، به عنوان نماینده ورزشکاران حاضر شوم، اما جالب است این را بدانید که فدراسیون ووشو تا به امروز حتی یک تبریک خشک و خالی هم به من نگفته است. ایرادی ندارد، دلخور نمی‌شوم، اما فدراسیون ووشو خانه من است. جایی است که شب و روز در آنجا تمرین کردم و خود را فرزند ووشو می‌دانم. خیلی عجیب است که خانواده‌ای نسبت به فرزندش تا این حد بی اهمیت باشد.

قهرمان ووشو جهان عنوان کرد: پانزده سالم بود که راهی اردوی تیم ملی شدم. از همان زمان که علی‌نژاد کلنگ فدراسیون ووشو را به زمین کوبید، در آنجا حضور داشتم. در اتاق‌های چهار در چهار خوابگاه همراه با دوستانم روزها و ماه‌ها را سر کردم تا بتوانم در اردو حاضر باشم و برای کشورم مدال بگیرم. خدا را شکر که حالا فدراسیون ووشو جزو فدراسیون‌های موفق کشور است، اما این فدراسیون موفق، رفیق و پدر هرگز یک پیام تبریک برای فرزندش نفرستاد.البته دیگر بزرگ شده‌ام، یک سری چیزها را نمی‌بینم و به دنبال اهداف بزرگتری هستم. می‌دانم که اولین مسابقه‌ام آخرین مسابقه‌ام است و نمی گذارم چیزی تمرکز مرا به هم بریزد.از هم مردم تشکر می‌کنم. از آنهایی که مثل من در روستا زندگی کرده‌اند تا سلبریتی‌هایی که اسمشان را تریلی نمی‌کشد، همه تبریک گفتند و مرا حمایت کردند.

وی با اشاره به افتخارآفرینی یکتا جمالی در مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جوانان جهان گفت: کار جمالی بسیار بزرگ و قابل تقدیر بود و از همین جا به او تبریک می‌گویم. نمی‌دانم چرا بعضی‌ها بی‌جهت موضع‌گیری می‌کنند. یک ورزشکار خانم و یک قهرمان می‌تواند یک مادر عاشق باشد، یک همسر فداکار و کسی که وظایفش را به خوبی انجام می‌دهد. ضمن احترام به آقای داریوش ارجمند به هیچ وجه صحبت‌های ایشان را قبول نمی‌کنم و تصورم بر این است که ایشان نیز با توجه به موفقیت‌های ورزشکاران خانم نظرشان عوض خواهد شد.

منصوریان در مورد درآمد خود از حضور در مسابقات wlf گفت: خیلی‌ها در مورد اینکه چقدر پول می‌گیرم سوال می‌پرسم. می‌خواهم بگویم که مگر به خاطر حضور در بازی‌های جهانی و آسیایی پول زیادی دادند؟! اگر در مسابقات شرکت می‌کردم و مدال می‌گرفتم فقط به خاطر افتخار و شادی دل مردم بود. در مورد wlf هم داستان همین است. اولین هدف و انگیزه من کسب کمربند wlf است و بعد مباحث مالی. وقتی برای تیم ملی بازی کردم و مدال گرفتم، دو سال بعد جایزه‌اش را پرداخت کردند، اما در اینجا دو ساعت بعد از پایان بازی پاداشم را پرداخت کردند. نمی‌گویم بحث مالی مهم نیست، اما اولین هدفم افتخار آفرینی برای کشور است.

فایتر ایرانی خاطرنشان کرد: دوست دارم به همه زنان سرزمینم بگویم که آنها هم می‌توانند چنین کارهایی را انجام دهند. در چین کار می‌کنم و در حال حاضر مربی باشگاه شانگ‌های هستنم و آنها می‌خواهد تا تجربیاتم را در اختیار جوانان و نوجوانان قرار دهم. به هرحال زندگی خرج دارد و باید از پس آن بر بیایم.

وی در خصوص حرکات فایتر چینی برای کشیدن روسری و برهم زدن تمرکزش گفت: در طول مسابقه حریف چینی بارها روسری‌ام را کشید. شاید چون زورش به من نمی‌رسید، می‌خواست از طریق حجاب تمرکزم را به هم بریزد. طبق قوانین اگر مشغول مرتب کردن حجابم بشوم، داور می بایست به من اخطار بدهد. اما کار خدا بود که داور چینی این کار را انجام نداد. در حالی که معمولاً داوران چینی هوای فایترهای کشورشان را دارند، این داور چینی معرفت به خرج داد. حجاب دیگر بخشی از وجودم شده و آن را دوست دارم. قطعاً مبارزه کردن با مقنعه بسیار سخت است. جدا از گرما، تمرکزم به هم می‌ریزد و گاهی حریفان هم تلاش می‌کند تا از این طریق جلوی من را بگیرند، اما حجابم را دوست دارم. ترجیح می‌دهم تا به رغم همه این مشکلات به عنوان یک دختر با حجاب ایرانی در مسابقات حاضر شوم.

منصوریان در خصوص مقایسه حرکات خیرخواهانه او با علی کریمی گفت: همانطور که می‌گوید خیلی‌ها معتقدند که حضور کمرنگ در فضای مجازی تلویزیون و رسانه ها دارم باور کنید که سیستم و خصوصیات من همین است. اکثر مجریان و بچه‌های رسانه دوست و رفیق هستند و به همه آنها احترام می‌گذارم، اما سیستم من به این شکل است ترجیح می‌دهم فقط برای کارهای خیرخواهانه و مسائل این چنینی در جایی حاضر شوم که البته برای همین چیزها هم ترجیح می‌دهم دوربین نباشد. علی کریمی از اسطوره های دوست داشتنی و مهم ایران است و همین اواخر هزار تبلت به بچه‌های نیازمند اهدا کرد. علی کریمی شدن اتفاق بزرگ و مهمی است، اما مثل علی کریمی نیستم. با این حال تلاش می‌کنم تا بتوانم مثل علی کریمی به مردم کمک کنم، حرفم را بزنم و حامی زنان ورزشکار باشم.

وی در خصوص مشکلات قلبی خود گفت: وقتی آدم ورزش قهرمانی می‌کند باید خودش را آماده همه چیز بکند. واقعا دوست ندارم که از خودم تعریف کنم، اما خصوصیاتی دارم که شاید فقط برای خودم باشد. سال 2011 و در حالی که اوایل ورزش حرفه‌ای من بود، دچار مشکل قلبی شدم. آنجا بود که باید برای ماندن یا رفتن تصمیم می گرفتم.خون با سرعت پانزده تا هجده به سمت قلب من می‌رفت و با سرعت هفت از قلبم به سمت پایین تنه‌ام حرکت می‌کرد. آئورتِم دچار مشکل شده بود و طبق صحبت‌های دکتر اشراقی می بایستی درقلبم استنت کار می‌گذاشتند.

منصوریان ادامه داد: بگذارید بعد از اینهمه سال یک انتقادی هم از بعضی ها بکنم. قبل از آن همه مسابقه کسی در مورد این موضوع حرفی نزد و دوستان حتی دفترچه پزشکی من را هم امضا نکردند! فشار من در آن زمان روی پانزده بود و وقتی که ورزش می‌کردم فشارم حتی به هجده می رسید! این را به هر پزشکی که بگویید هنگ می‌کند و می‌گوید که اگر چنین اتفاقی برای کسی بیفتد می‌میرد! از بچگی به این موضوع عادت کرده بودم و حتی با همین شرایط ورزش می‌کردم تا قبل از معاینه و تجویز دکتر اشراقی کسی متوجه این ماجرا نشد و به همین دلیل همیشه خودم را مدیون ایشان می‌دانم. وقتی دکتر اشراقی فشار من را گرفت روی پانزده بود.ایشان فشار پایم را هم گرفت و دیدیم که فشار پایین تنه من روی هفت است.

وی با اشاره به کار گذاشتن استنت در قلب خود عنوان کرد: در آن زمان بیست سالم بود و به پیشنهاد دکتر اشراقی بود که در قلبم استنت کار گذاشتند. یادم هست که در همان روزها به اتاق همان مسئول مورد نظر رفتم و گفتم :"من از سال 2006 در تیم ملی هستم و در سال 2007 برایتان مدال آورده‌ام، چطور در تمام این سال‌ها شما متوجه این قضیه نشدید و این همه سال مرا برای مسابقه فرستاده اید؟!" در آن زمان خیلی‌ها به من گفتند که با رسانه‌ها صحبت کنم و علیه دوستان افشاگری کن،م اما کار دیگری کردم و به آنها گفتم که می‌خواهم در مسابقات شرکت کنم. هر چند که آنها مخالفت کردند اما همه چیز را گردن گرفتم. گفتم به شما امضا می‌دهم که حتی اگر مُردم هم کسی کاری به کارتان نداشته باشد و از شما شکایت نکنند. فقط بگذارید در این مسابقات شرکت کنم.

عضو تیم ملی ووشو افزود: به هرحال تعهد دادم و گفتم اگر هم بمیرم همه چیز پای خودم هست. حسابش را بکنید که چقدر دوست داشتم در مسابقات حاضر باشم. باور کنید ضربان قلبم را توی حلقم می‌شنیدم و اینقدر روی من فشار بود. به هر حال در مسابقات شرکت کردم و بعد از پایان مسابقات دکتر زینعلی قلب مرا عمل کرد. بعد از عمل جراحی یک سال از مسابقات دور بودم و به همین دلیل فقط در سال 2012 نتوانستم مدال بیاورم. اما بعد از یک سال به مسابقات برگشتم و در سال 2013 طلا گرفتم. دکتر قلب من می‌گفت :" هیچ وقت نباید به قفسه سینه و قلب تو ضربه‌ای وارد شود." اما من در همان شرایط وارد مسابقات شدم و توانستم برای کشورم طلا بگیرم.