آفتاب - محمدرضا نظری: محمود احمدینژاد اولین رئیس جمهور ایرانی است که بعد از انقلاب سال 1357 به عراق سفر کرده است. هر چند که هشت سال جنگ ایران و عراق برای هر دو ملت فاجعهآمیز بود ولی سقوط صدام و روی کار آمدن اکثریت شیعه در این کشور، موجب شکل گرفتن مناسبات سیاسی، اقتصادی جدیدی بین دو کشور شد. با حضور نیروهای اشغالگر در عراق، مناقشات لفظی ایران و آمریکا و نیز اتهامزنیهایی که علیه ایران به عنوان حمایت از گروههای افراطی صورت میگرفت افزایش یافت تا جاییکه بارها مقامات عراقی از دولتمردان ایران و آمریکا خواستند تا عراق را به صحنه درگیری دو کشور تبدیل نکنند.
اسفندماه سال گذشته در شرایطی دولتمردان عراقی میزبان رئیس جمهور ایران بودند که آقای احمدی نژاد دستاوردهای این سفر را پربار توصیف کرده و اعطای وام یک میلیارد دلاری جمهوری اسلامی برای شروع پروژههای عمرانی دولت عراق را نوید بخش گسترش تبادلات تجاری دو کشور دانست.
پس از گذشت سه و ماه نیم از سفر محمود احمدینژاد به عراق، وی با حضور در ششمین اجلاس سراسری جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ضمن اشاره به سفر رسمی خود به عراق اعلام نمود «براساس اطلاعات موثق، دشمنان طرح ربودن و ترور خادم ملت را در سفر به عراق برنامهریزی کرده بودند که به فضل الهی با تغییر یکی دو برنامه در اراده و تصمیم آنها تزلزل ایجاد شد و وقتی متوجه موضوع شدند که عراق را ترک کرده بودیم و آنها همچنان مبهوت بودند».
هر چند که انتخاب مکان و زمان طرح این موضوع، خود میتواند نکتهای قابل توجه باشد ولی به هر ترتیب روحانیون شرکت کننده نیز از طرح چنین موضوعی بهت زده شدند. البته رئیس جمهور در همان سخنرانی به صورت شفاف مشخص نکرد که دشمنانی که قصد ربودن رئیس دولت جمهوری اسلامی را داشتند چه کسانی بودند ولی به طور حتم از اظهارات بعدی ایشان میتوان این نتیجه را گرفت که انگشت اتهام محمود احمدینژاد به سوی فرماندهان ارشد نظامی و اطلاعاتی آمریکا در عراق نشانه رفته بود.
به دنبال چنین ادعاهایی مقامات عالی رتبه عراق از جمله «نصیر العانی» رئیس دیوان عالی ریاست جمهوری عراق در مصاحبه با روزنامه «الشرق الاوسط» ضمن تکذیب هرگونه تهدید علیه محمود احمدینژاد در سفر وی به عراق، اعلام نمود که در تمام طول سفر همراه رئیس جمهور ایران بوده است و هیچ گونه تغییری در طرح امنیتی نیروهای عراق که مامور حفاظت از وی بودند، ایجاد نشده است.
در پی اعلام تکذیب مقامات عراقی، محمود احمدینژاد ضمن واکنش تند به این اظهارات تهدید کرد که اسناد مربوط به ربوده شدن خود را منتشر خواهد کرد ولی این تهدیدها نیز باعث نشد تا انتقادهای گسترده در مقابل طرح چنین ادعایی صورت نگیرد. به هر حال آقای رئیس جمهور پس از این سخنرانی اطلاعات جدیدی درباره طرح ربودن خود فاش نساخت ولی از فرماندهان آمریکایی تصویری را به نمایش گذاشت که در هر لحظه به دنبال ضربه زدن به رئیس جمهور ایران هستند.
اما دومین اظهارنظر محمود احمدینژاد درباره سفر خود به عراق، همانند خبر ربودن وی پر بازتاب و حاشیهساز شد. شبکه اول سیمای جمهوری اسلامی ایران با روی آنتن بردن سخنرانی رئیس جمهور در اجتماع فرماندهان و مدیران نیروی مقاومت بسیج که در خردادماه سال جاری برگزار شده بود،سخنانی از احمدی نژاد را منتشر ساخت که برخلاف سخنرانی قبلی، این بار ژنرالهای ارتش ایالات متحده را در بهت و حیرت فرو میبرد. در این سخنرانی محمود احمدینژاد ضمن اشاره به سفر خود به عراق افشا نمود که به خواست ملاقات یکی از فرماندهان ارشد نیروهای اشغالگر در عراق پاسخ مثبت داده و با وی دیدار کرده است. به قول آقای احمدی نژاد فرمانده نظامی ارتش آمریکا تا حدی علاقهمند به ملاقات با رئیس جمهور ایران بود که مهلت مرخصی خود را لغو می کند که بتواند به دیدار محمود احمدینژاد بشتابد.
رئیس جمهور ایران نه تنها با این فرمانده ارشد آمریکایی عکس یادگاری میاندازد که در پایان ملاقات به وی توصیه میکند مواظب ملت مظلوم عراق باشد. در نظر گرفتن دو موضع رئیس جمهور ایران درباره سفر پرحاشیه وی به عراق یادآور این نکته است که از منظر رئیس جمهور ایران، ارتش اشغالگر ایالات متحده آمریکا به دو گروه منشعب میشود؛ آنانی که رئیس جمهور ایران را در قلب خود جای دادهاند و گروهی که وی را خطری برای خود میدانند که البته اظهارات دیروز رئیس جمهور درباره علل و عوامل ربایش رئیس دولت ایران در عراق به پیچیدهتر شدن این معادله گره تازهتری زده است.
ایشان اعلام کردند که «گروهی متشکل از تعدادی افغان، آمریکایی، فلسطینی و عراقی میخواستند با شعار ضد آمریکا و ضد ایران یعنی اینکه بگویند ما ضد آمریکا هستیم و ضد ایران، این کار را نجام دهند که خداوند متعال آن را خنثی کرد».
به هر حال وجود تروریستهایی که از فلسطین تا آمریکا و از افغانستان تا عراق به دنبال ضربه زدن و گروگان گرفتن رئیس جمهور ایران هستند از جمله نکات جالب توجهای است که برای باز شدن ابعاد گسترده آن، تحلیل کارشناسان مسائل نظامی، استراتژیک، اطلاعاتی و... را میطلبد.