آفتابنیوز : آفتاب: رئیس هیأت داوران جشنواره سینما حقیقت گفت: «اگر بخواهیم با نظرات بسته، به سراغ سینمای مستند برویم، ره به جایی نمیبریم و اصولاً طرح اینگونه مسائل، اهمیت این جشنواره را كم نخواهدكرد».
به گزارش سرویس هنر آفتاب ، «ابراهیم مختاری» مستندساز سرشناس سینمای ایران ضمن اظهار این مطلب، افزود: «سینمای مستند ایران همواره نیازمند برگزاری جشنوارهای تخصصی بود و جشنواره سینما حقیقت در سینمای ایران، به این نیاز پاسخ میدهد و امیدوارم سال به سال نقش پُررنگتری پیداکند».
وی در ادامه، با تأكید بر اهمیت راهاندازی «صندوق مستند ایران» در جشنواره عنوان كرد: «امیدواریم كه برنامههای این صندوق توسعه پیدا كرده و دامنه فعالیت و مأموریتهایش به نحوی گسترش پیداکند که به نیاز متنوع مستندسازان ایران پاسخ دهد. صندوق باید بتواند به «پژوهش نگارش سناریو»، به «تامین سرمایه» برای تولید، به«پس تولید» و به «پخش و نمایش»کمک کند. برای توانمند شدن مالی این «صندوق» نیز باید علاوه بر حمایتهای مالی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، منابع دیگری چون سازمان صدا و سیما هم کمک کنند. تلویزیون در همه جای دنیا پشتیبان مهم مستندسازی است. در حالی که متاسفانه تلویزیون ایران چندان نقش موثری در رونق سینمای مستند ایران ندارد. ما سالها بود كه همراه با دوستان مستندساز، نیاز به احداث صندوق سینمای مستند ایران را به هر بهانه و در هر موقعیتی به مدیران گوشزد میکردیم. خوشبختانه گوش شنوای «مركز گسترش سینمای مستند و تجربی» این قضیه را پیگیری كرد و به سامان رساند».
مختاری سپس به مراحل برگزاری و داوری جشنواره «سینما حقیقت» اشاره كرد و افزود: «این نیاز احساس میشود كه در هر دوره، نشستهای مشتركی میان داوران بخش مسابقه ملی و مسابقه بینالملل برای تبادلنظر برگزار شود. ضمن اینكه در خصوص نمایش فیلمهای مستند ایرانی و با توجه به استقبال گستردهای كه از این آثار بعمل آمد سالن بزرگتری به نمایش فیلمهای ایرانی- مثل سالن شماره یك سینما فلسطین – اختصاص داده شود که پاسخگوی شمار علاقمندان باشد».
رئیس هیأت داوران جشنواره سینما حقیقت در پایان، درخصوص اظهارنظر برخی افراد پیرامون این جشنواره تصریح كرد: « سینمای مستند محل حضور سینماگران پرشماری است و گستره ایران با تمامی موضوعات آن، محضر دوربین آنان است. با دسترسی همگانی به امکان سینماگری و با تکثیر موضوع به تعداد نگاهها، بدیهی است که فیلمهائی ساخته شود که به مذاق من و دیگری خوش نیاید. چنین فیلمی اگر در چنین جشنوارهای که محل حضور تماشاگران خاص است به نمایش در نیاید، کجا به نمایش درآید و در کجا درست و نادرست بودن آن مورد بحث و گفتگو قرارگرفته و از دیدگاههای مختلف، نقد و بررسی شود؟ ما نیازمند ساختن و دیدن فیلمهای بیشتری هستیم و اگر بخواهیم با نقطه نظرات بسته به سراغ این گونه «سینما» برویم، نه تنها چیزی عایدمان نخواهد شد که سینمای خود را هم ترسو و ضعیف خواهیم کرد».
وی افزود: «به اعتقاد من، اگر فیلمی بنظر دارای مشكل است، میتوان درباره آن بحث و گفتگو كرد تا معلوم شود كه کدام نقطه نظرات صائب است، کدام برداشتها خارج از واقعیت فیلم و کدام برداشتها عمومی است. در مجموع، ایراد به یک یا حتی چند فیلم را نباید با اهمیت فعالیت جشنواره سینمای مستند ایران که پاسخگوئی به یک نیاز ملی است خلط کرد. در پایان امیدوارم در سال آینده مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، وزارت ارشاد را متقاعد سازد که شرط پروانه نمایش آثار مستند در این جشنواره را حذف کند. تردیدی نیست که قدرت و تاثیر مثبت این کار بسیار بیشتر از زیان احتمالی آن است».