از تحریم دوربین صداوسیما تا پذیرایی با شیر در جشنواره فجر
حسن لطفی طی یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: رفیق منتقدی حساب‌کتاب کرده و هزینه روزانه پذیرایی از میهمانان حاضر در برج را به‌طور تقریبی درآورده است. وقتی نتیجه برآوردش را می‌دهد بیشتر از آنکه به مبلغش فکر کنم نکته مهمی در ذهنم بالا و پایین می‌رود. در جشنواره امسال آگاهانه یا اتفاقی انتخاب تغذیه‌های میان وعده به سمت سلامت بیشتر حرکت کرده است.
مثل سال‌های قبل نیست که دیس‌های شیرینی روی میز قرار گیرد و به این توجه شود که عواقب چنین پذیرایی برای اکثریت سالم و اقلیت مبتلا به بیماری‌های خاص چیست. امسال با افزوده شدن شیر و میوه به لیست پذیرایی علاوه بر تنوع سلامت بیشتر مخاطبان نیز در نظر گرفته شده است. تنوعی که انگار در پوشش‌دهندگان اخبار و وقایع جشنواره هم به لطف گسترش امکانات فضای مجازی بیشتر شده است.
حالا دیگر وقتی رضا بابک و عده‌ای دیگر تمایلی به گفت‌و‌گو با صدا و سیما ندارند، نگاه و نظرشان محدود به چند نفر نمی‌شود. هر گوشی تلفن همراهی تبدیل به یک رسانه شده است؛ رسانه‌ای که پخش‌کنندگانش مخاطبانش هستند. البته هنوز جای گزارشگران رسانه‌های خارجی (خصوصا شبکه‌های تلویزیونی) و پلتفرم‌های مستقل حرفه‌ای خالی است. اینکه‌عدم تمایل از ناحیه آنها یا برگزارکنندگان جشنواره است چندان مشخص نیست. (حداقل برای نویسنده این مطلب)، اما به نظر می‌رسد وحشت از نقد، عبور از خط قرمز‌ها و از کنترل خارج شدن گزارش‌ها و… یکی از دلایل مهمی باشد که برگزارکنندگان چندان تمایلی به این اتفاق ندارند؛ اتفاقی که اگر بیفتد به نفع جشنواره است.
از این حاشیه‌های مهم که بگذریم در روز دوم روی پرده اتفاق مهمی نیفتاد. فیلم ترک عمیق ساخته آرمان زرین‌کوب هر چند به لحاظ مضمون، ایده‌های خوبی (تنهایی، طلاق عاطفی، کهنسالی) دارد، اما در نهایت به فیلم دو پاره‌ای تبدیل شده که فیلمسازش بین ساخت فیلمی معمایی، پلیسی یا درام سرگردان است. نقطه قوت این فیلم برایم بازی خوب رضا بابک و بازگشت گلچهره سجادیه به پرده سینما بود.
فیلم افسانه سپهر ساخته عماد رحمانی و مهرداد محرابی یک‌بار دیگر به این باور می‌رساندم که از نظر تکنیک انیمیشن رشد خوبی داشته‌ایم. اما مشکل فیلمنامه همچنان باقی است. فیلم همچون نمونه‌های دیگر این سینما با تمام تلاشی که می‌کند شباهتی به یک فیلم ایرانی ندارد. شاید این نکته در فیلم دیگری ضعف نباشد، اما وقتی داستان این توقع را در بیننده به وجود می‌آورد که با فیلمی در ایران روبه‌رویم با مضمونی ازلی و ابدی نگاه تغییر می‌کند.
فیلم آنتیک ساخته هادی ناییچی هم با کمی تفاوت در مضمون در لیست کمدی‌هایی است که قرار است شوخی‌های جنسی و برخورد سطحی با وقایع اجتماعی، سیاسی را دستمایه فیلمی مردم‌پسند کند. طبق معمول چنین فیلم‌هایی انتخاب پژمان جمشیدی قرار است تکمیل‌کننده ویژگی‌های چنین فیلمی باشد. بازیگری که… بگذریم.
