آفتابنیوز : 
مردم هند هم از این موضوع آگاهی نداشتند و شورای وزیران و دولت مرکزی هم از تغییر سیاست خارجی خود مطلع نبودند بطوری که حتی به حزب چپ هم که حامی دولت است چیزی گفته نشده بود.
این در حالی است که دیپلماسی به معنای تامین امنیت در همسایگی یک کشور است ولی گویا دیپلماسی هند کاملا بر مبنای نا امنی در اطراف قرار گرفته است تا با رد اصول و حمایت از جهان موجب شود همان کاری را که با عراق کرده اند با ایران هم بکنند.
این برخورد دوگانه را هم جهان به چشم میبیند حتی اگر سیاستمداران واشنگتن و دهلی نو از کنار آن به سادگی بگذرند. موضوع جالب اینجاست که امضا کنندگان ان.پی.تی مثل ایران نمی توانند از انرژی هسته ای برای مقاصد صلح آمیز استفاده کنند ولی کسانی مثل اسرائیل که این پیمان را امضا نکرده اند، می توانند به تسلیحات هسته ای مجهز شوند.
ایران از ان.پی.تی تخطی نکرده لذا ادعای هند آن چیزی نیست که سینگ نخست وزیر هند ادعا می کند. او اعلام کرده که انرژی هسته ای را در نزدیکی خود نمی خواهد ولی باید دانست که ایران از قوانین جهانی پیروی کرده و کشوری مقتدر و شایسته احترام است.
دهلی نو با این کار خود به امریکا برای نقش نظارتی در جهان، مشروعیت داده ولی باید به یاد داشته باشد که خود کشوری دموکراتیک دارد و این کشور مسئول ملت خود است نه واشنگتن.