راه‌های مصالحه آبرومندانه ایران و غرب
تحلیلگر نیویورک تایمز مینویسد: محمود احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور ایران می‌گوید زمان به نفع این کشور است. ایرانی‌ها روی این موضوع شرط‌بندی کرده‌اند که روسها با کش‌دار کردن فرآیند تصویب قطعنامه‌های شورای امنیت زمان کافی را برای آنها خواهند خرید. اگر ایران بتواند توانایی غنی‌سازی در مقیاس صنعتی را به‌دست آورد در موقعیتی قرار خواهد گرفت که تحمیل نظارت‌های بین‌الملل بر سایت‌های هسته‌ای‌اش را دشوار از همیشه خواهد پذیرفت. اگر به ایرانی‌ها آن‌قدر زمان داده شود که فرصت پختن و خوردن کیک اورانیومی‌شان را پیدا کنند دیگر نمی‌توان با صحبت‌کردن از مشوق هایی چون کمک‌های فنی IAEA، فروش هواپیما ،دسترسی به بازارهای جهانی و... به آنها گفت که داشتن تفنگ اتمی را فراموش کنند.
پرکوویچ در ادامه این پرسش را مطرح می‌کند که «چگونه می‌توان رهبران ایران را وادار به پذیرش خواستهای جامعه جهانی کرد»؟ او در پاسخ به این پرسش مینویسد: حکومت ایران نیز مانند هر حکومت دیگری در جهان برای اجرای برنامه‌هایش هزینه-فایده می‌کند. متقاعد ساختن تهران به تغییر رویکرد در برنامه هسته‌ای‌اش تنها در صورتی امکان‌پذیر است که هزینه های غنی‌سازی اورانیوم برای این کشور بیشتر از فواید گوناگون آن باشد. جامعه‌جهانی باید ضمن ارائه مشوق های واقعی به تهران، زمان کمی برای پذیرفتن یا نپذیرفتن آنها به تهران بدهد و این نکته نیز کاملا روشن باشد که در صورت اصرار بر غنی‌سازی، تهران باید بهای سنگینی بپردازد.
عضو شورای روابط خارجی آمریکا معتقد است: «مشوق‌های واقعی که تهران را درباره ادامه یا عدم ادامه غنی‌سازی به فکر فروببرد باید شامل چیزهای باشد که بسته پیشنهادی قبلی فاقد آن بود. ایالات متحده و متحدان اروپایی اش باید این موضوع را درک کنند که برنامه هسته‌ای از منظر غرور ملی و نگرانی های امنیتی اهمیت فوق‌العاده‌ای برای ایرانیان دارد، بنابراین بسته جدید آنها باید شامل دو مشوق اساسی باشد: اول اینکه به ایرانی‌ها اطمینان داده شود که به محض ثابت شدن صلح‌آمیز بودن برنامه‌هسته‌ای‌شان در یک دوره زمانی مشخص از حق داشتن چرخه سوخت به طور کامل برخوردار خواهند شد، دوم اینکه ایالات متحده با دادن یک تضمین امنیتی کامل و شفاف حق هرگونه تعرض نظامی به این کشور را از خود سلب کند».
پرکوویچ در پایان مینویسد: اما ایرانی‌ها نیز باید بپذیرند که زمان امتیاز گرفتن از جامعه جهانی برای آنها نامحدود نیست. برای آنها باید هزینه عدم همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و شورای امنیت کاملا مشخص باشد. آنها باید این نکته را متوجه شوند که هیچگاه نخواهند توانست موقعیتی بهتر از این را برای خود ایجاد کنند تا با دریافت مزایای اقتصادی چشمگیر از دنیای غرب بتوانند یک تحول اساسی در اقتصاد، بازار کار و استانداردهای زندگی مردم خود بوجود آورند.
