گزارشی مهیج از خطرناک‌تری بلندی های جهان

آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: سرمازدگی، بهمن و توفان‌های شدید و مرگ‌آور، از مهم‌ترین خطراتی است که مسافران بلندترین و خطرناک‌ترین قلل جهان را تهدید می‌کند. این شرایط سخت، حتی‌اگر جان کوهنوردان را هم نگیرد، صدماتی به آنها وارد می‌کند که هیچ گاه جبران نخواهد شد 

آیا شما هم جزو آن دسته از افرادی هستید که به کوهنوردی و سفر به ارتفاعات علاقه‌مندند؟ پس باید به خطرات بی‌شماری که در این مسیر وجود دارد، واقف باشید. سرمازدگی، بهمن و توفان‌های شدید و مرگ‌آور، از مهم‌ترین خطراتی است که مسافران بلندترین و خطرناک‌ترین قلل جهان را تهدید می‌کند. این شرایط سخت، حتی‌اگر جان کوهنوردان را هم نگیرد، صدماتی به آنها وارد می‌کند که هیچ گاه جبران نخواهد شد. اگر خطرناک‌ترین کوه‌های جهان را برای صعود برگزیده‌اید، کمی بیشتر فکر کنید.

مرتفع مرگ‌آفرین
به نوشته محلات همشهری؛ آناپورا با ارتفاع 8091 متر، در 55 کیلومتری هیمالیا واقع شده و شش قله با ارتفاع بیش از 7200 متر دارد. این کوه، دهمین قله مرتفع و اولین کوه خطرناک دنیا است. نام آناپورا در اصل از زبان سانسکریت گرفته شده و به معنی الهه محصول است. تا به حال 130 نفر موفق شده‌اند به قلل مرتفع آناپورا صعود کنند اما 53نفر در این راه جان خود را از دست داده‌اند. به خاطر آمار 40 درصدی کشته‌شدگان این کوه، آناپورا در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا جا گرفته است. اولین صعود به این کوه در سوم ژوئن سال 1950 توسط موریس هرزوک و لوئیس لاشنال انجام شد. البته این صعود خالی از خطر نبود و هر دو نفر در این راه انگشتان دست و پای خود را بر اثر سرمازدگی از دست دادند. 

وقتی این دو نفر در راه بازگشت با سختی‌های زیادی مواجه شدند، دو نفر دیگر از هم تیمی‌های آنها به نام‌های لیونل‌تری و گاستین ربوفا به کمک آنها رفتند که آنها هم دچار حادثه شده و لیونل با سقوط در یک شکاف یخی، سخت‌ترین شب زندگی خود را سپری کرد. لیونل، که از این سقوط مرگبار توانسته بود جان سالم به در ببرد، در سال 1955 دوباره برای صعود به آناپورا رفت که این بار در دره سقوط کرد و جان خود را از دست داد. در سال 1970، گروهی دیگر از کوهنوردان انگلیسی تصمیم به صعود از خطرناک‌ترین مسیر کوه گرفتند که یکی از این کوهنوردان به نام ایان کلاف، بر اثر سقوط تکه‌های یخ کشته شد.

گمشده در کوهستان
نانگا پاربات، با داشتن ارتفاع 8126 متری نهمین قله مرتفع دنیاست که در قسمت غربی هیمالیا واقع شده است. این کوه به دلیل آمار کشته شدگانش، علاوه بر نامگذاری به اسم کوه قاتل، در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا قرار گرفته است. همچنین توفان‌های یکنواخت و دائمی و بهمن‌های سنگین دلایلی دیگر مبنی بر خطرناک بودن این کوه است.

برخی نانگا پاربات را کوه عریان می‌نامند. هنگام طلوع آفتاب، مهی غلیظ قله را می‌پوشاند و مردم بومی منطقه در این باره افسانه‌ای دارند که می‌گوید این دود غلیظ، به خاطر این است که فرشتگان هنگام هر طلوع، نان می‌پزند و معتقدند که این موضوع برای آنها برکت به همراه می‌آورد. در سال 1953 هرمان بوهل اولین شخصی بود که موفق به صعود به این قله شد، ولی این صعود به قیمت کشته شدن 31 نفر از همراهان او بر اثر بهمن و توفان تمام شد.

این کوه به دلیل داشتن شیب کم، برای صعود بسیار راحت به نظر می‌رسید، آنها سفر پر خطر خود را آغاز کردند ولی توفان‌های شدید باعث شد تا از مسیر اصلی خارج شده و راه را گم کنند. تمام گروه هرمان پس از روزها سرگردانی، زیر خروارها برف مدفون شدند به طوری که حتی اجساد آنها هم پیدا نشد. تعداد بی‌شمار مفقودان و کشته‌شدگان این کوه، باعث شد تا مردم آن را نفرین شده بدانند. ژان کریستف لافایل، یکی از کوهنوردان مشهور فرانسوی بود که بیشتر قلل صعب‌العبور دنیا مانند آلپ و هیمالیا را توانسته بود، فتح کند. در سال 2003، ژان تصمیم گرفت به 14 قله 8000 متری دنیا صعود کند. او در این کوهپیمایی، به خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا، از جمله نانگا پاربات و دنالی هم سفر کرد ولی با تمام سختی‌ها توانست جان سالم به در ببرد. او در ادامه سفر به 14 قله مرتفع دنیا، در اواخر دسامبر سال 2005، به یکی از قلل مرتفع در شرق اورست به نام ماکالو رفت، جایی که هرگز از آن باز نگشت. 

آخرین اخباری که او از طریق بی‌سیم گزارش کرد، در 24 ژانویه بود که او صعود موفقیت‌آمیز خود را به ارتفاع 7600 متری اطلاع داده بود. بعد از گذشت یک هفته، دیگر هیج خبری از ژان به دست نیامد و به همین دلیل، گروه امداد برای پیدا کردن او راهی کوهستان شدند، اما با دیدن چادر خالی او در ارتفاع 7000 متری، ناگهان امید همه تبدیل به ناامیدی شد. کاتیا، همسر ژان گروه امداد را همراهی می‌کرد و با گذاشتن دسته گلی در چادر خالی همسرش، برای آخرین بار با او وداع کرد. کسی که عاشق کوهستان بود، برای همیشه در کوهستان ناپدید شد. هم اکنون نانگا پاربات، با داشتن 60 کشته، در‌کنار کوه آناپورا بیشترین کشته را در میان قلل خطرناک داراست.


نجات یافتگان
کوهستان سیولا گرانده، با ارتفاع 6643 متری در پرو و در رشته کوه‌های آند واقع شده است. این کوه به‌خاطر داشتن تلفات بسیار و توفان‌های شدید و سقوط تکه‌های بزرگ یخ، سومین کوه خطرناک دنیا نام گرفته است. در سال 1985، جو سیمپسون و سیمون یاتس تصمیم گرفتند تا به قله این کوه پر خطر صعود کنند. آنها از قسمت غربی سیولا گرانده سفر خود را آغاز کردند. در طول سفر پای سیمپسون شکست که این اتفاق، ادامه راه را برای او دشوار کرد. بنابراین یاتس تصمیم گرفت تا دوست خود را با استفاده از طناب یاری کند. آنها آرام آرام به راه خود ادامه می‌دادند که ناگهان سیمپسون پشت یک صخره بزرگ ناپدید شد و جست‌وجوهای یاتس برای یافتن او بی‌نتیجه ماند. یاتس، دیگر نمی‌توانست با طناب جلو برود و وضعیت هوا هم بدتر و بدتر می‌شد. یاتس، برای نجات جان خود ناچار شد طناب را پاره کند و به تنهایی به سمت کمپ بازگردد. سیمپسون، پس از پاره شدن طناب داخل شکاف صخره‌ای سقوط کرده و به طرز معجزه آسایی از مرگ نجات یافته بود. او با پای شکسته و جراحات شدیدی که به خاطر سقوط در این شکاف به بدنش وارد شده بود، به سمت کمپ به راه افتاد تا به هر طریق جان خود را نجات دهد. یاتس تازه به کمپ رسیده بود و دائم با خود فکر می‌کرد که دوست و همراهش را در این سفر از دست داده است. ناگهان از دور سیمپسون را دید که لنگ لنگان به کمپ نزدیک می‌شود. یاتس و سیمپسون توانستند از این سفر خطرناک به سلامت بازگردند.

تراژدی کی‌2کوهستان کی‌2 دومین کوه مرتفع دنیا و همچنین یکی از خطرناک‌ترین کوه‌های دنیاست که به نام کوهستان وحشی نیز شناخته می‌شود. ارتفاع این کوه، 8611 متر است و در مرز چین و پاکستان و در منطقه‌ای به نام کاراکورام قرار دارد. ارتفاع کی‌2 با کوه‌های اطرافش 550 متر اختلاف دارد و به همین خاطر از فاصله‌ای بسیار دور هم قابل مشاهده است. شیب 45 درجه‌ای مسیرهای این کوه و همچنین یخی بودن آن به سمت قله، اصلی‌ترین عامل خطرآفرین کی‌2 است. آمار کشته‌شدگان این کوه یک نفر از هر چهار صعود‌کننده است. مسیر این کوه در سال 1856 توسط تی جی مونت گومری تقسیم‌بندی شده و از کی1 تا کی7 نامگذاری شد. حرف کی نیز از اول اسم کاراکورام گرفته شده بود.

اما بعدها تنها نام کی‌2 به عنوان بلندترین قله باقی مانده و باقی نام‌ها تغییر کردند. در ژوئن 1986، گروهی از زنان کوهنورد موفق به صعود شدند تا نام خود را به عنوان اولین زنان صعود‌کننده به کوه کی‌2 در دنیا مطرح کنند. سرپرست این گروه وندا رتکوویچ کوهنوردی مشهور از لهستان بود. آنها تمام مسیر را بدون استفاده از کپسول اکسیژن طی کردند، اما در راه بازگشت دو نفرشان بر اثر توفان کشته شدند. چند سال بعد از این ماجرا، آلیسون هرگیریوز- یکی از کوهنوردان این گروه - دوباره قصد صعود به قله کی‌2 را داشت، در راه دچار توفان شده و برای همیشه مفقود شد.

تمامی زنانی که به این کوه قدم می‌گذاشتند، به نحوی کشته یا مفقود می‌شدند و به همین دلیل این کوه برای زنان نحس خوانده می‌شد و آنها از رفتن به کی‌2 منع می‌شدند. در اول اگوست 2008، 11 کوهنورد در کوه کی‌2 – دومین کوه بلند دنیا – جان خود را از دست دادند. چند ماه بود که این تیم کوهنوردی، منتظر جوی مناسب برای صعود بود و بالاخره این زمان رسید و آنها راهی قله شدند. بعد از ظهر بود که موفق شدند 8200 متر را طی کرده و به ارتفاع 4000 متری قله برسند، در همین زمان بود که سقوط یک بهمن یخی باعث شد تا وسایل آنها به پایین پرتاب شود. حالا آنها هیچ راهی برای بازگشت نداشتند، زیرا طناب‌ها و تیشه‌هایشان پایین افتاده بود.

آنها به طناب‌هایی که در مسیر نصب کرده بودند، امید داشتند که با ریزش بهمن دوم و پراکنده شدن افراد تیم، تمام امیدهایشان از دست رفت. 11 نفر از کوهنوردان در این حادثه جان خود را از دست دادند و باقی بدون هیچ ردی ناپدید شدند. دیگر هوا کاملا تاریک شده بود و اگر کسی زیر توده‌های یخ مدفون شده بود، هرگز نمی‌توانست نجات پیدا کند. دو نفر از هم تیمی‌های آنها قبل از سقوط بهمن، بر اثر خستگی قادر به ادامه مسیر نبوده و هنگام استراحت دچار سرمازدگی شدید شده و جان خود را از دست دادند. با تلاش‌های تیم امداد، سه نفر از کوهنوردان به نام‌های مارکو کارفونتولا، ویلکو وان رویجن و جرارد مک دونل، تنها کسانی بودند که از این فاجعه توانستند جان سالم به در ببرند.
این سه نفر به دلیل پرت شدن و دور شدن از مسیر بهمن، توانسته بودند نجات پیدا کنند. این سه نفر که یکدیگر را هم گم کرده بودند، با ناامیدی مسیر خود را به سمت پایین پیش گرفته بودند. ویلکو رویجن، پس از بهبودی حالش گفت «در راه بازگشت با چند کوهنورد مواجه شدم که آنها هم نیازمند کمک بودند. یکی از آنها از کوه معلق بود و دو نفر دیگر سعی داشتند تا او را بالا بکشند اما وقتی خواستم به آنها کمک کنم کمک مرا رد کردند. بعد از بهمن، مه غلیظی کوهستان را پوشانده بود و به‌رغم اینکه بینایی‌ام بر اثر برف شدید بسیار کم شده و چشم‌هایم را سرما زده بود، باز ناامید نشده و به راه خود ادامه دادم.» یکی دیگر از نجات یافتگان مارکو کورفونتولا، 37 ساله بود که توانسته بود دو هزار متر پایین برگردد. 

او چهار شب را در کوهستان گذراند تا بالاخره امدادگران موفق به نجات وی شدند. او گفت «آن بالا جهنم بود. وقتی در ارتفاع 8000 متری بودم از شدت سرما به خواب رفتم و وقتی ناگهان بیدار شدم، حتی نمی‌دانستم کجا هستم. وضعیت دست‌هایم خوب بود، ولی پاهایم بر اثر سرمازدگی سیاه و متورم شده بودند. اگر تسلیم می‌شدم جان خود را از دست می‌دادم. پس با تلاش بسیار به راه خود ادامه دادم.» پس از انتقال وی به بیمارستان، پزشکان وضعیت پاهایش را وخیم اعلام کردند. بر اثر سرما، کفش‌ها به پایش چسبیده بودند و در آوردن آنها بسیار خطرناک بود. در نهایت این سرمازدگی، باعث از دست دادن انگشت‌های پایش شد. جرارد مک دانل 33 ساله، آخرین بازمانده این فاجعه بود که توسط نیروهای امداد نجات پیدا کرد. وضعیت او نسبت به دو هم‌گروهی‌اش مساعد‌تر بود.

گنجینه‌های برفی
سومین کوه مرتفع دنیا بعد از اورست و کی‌2، کانچن‌جونگاست که با ارتفاعی 8586 متری در مرز هند و نپال واقع شده است. نام کانچن‌جونگا به معنی پنج گنجینه برفی است و این نام به خاطر داشتن پنج قله پوشیده از برف روی آن نهاده شده است. آمار کشته‌شدگان این کوه 22 نفر از هر 100 نفر است و همچنین به دلیل ریزش بهمن‌های بسیار سنگین، آن هم در بیشتر ماه‌های سال، این کوه در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا قرار گرفته است. 

در سال 1905 اولین گروه کوهنوردان به رهبری السدر گراولی، توانستند تا ارتفاع 6200 متری بالا بروند اما در این صعود چهار نفر از اعضای این گروه بر اثر سقوط بهمن جان خود را از دست دادند. اولین زنانی که برای صعود به قله کانچن‌جونگا راهی این کوهستان شدند، ماریا فرانتر و ژوزه رزمن بودند که در سال 1991 به این کوه رفتند ولی پس از چند روز اجساد آنها کمی پایین‌تر از قله پیدا شد. در سال 1992 وندا رتکوویچ قصد صعود به قله را داشت ولی این صعود ناکام مانده و در آخرین پناهگاه از دنیا رفت. پیکر او پس از چند روز توسط کارلوس کارسولو – کوهنورد مکزیکی – در چادری که بنا کرده بود، پیدا شد.

هرم قاتل
کوهستان ماترهورن با ارتفاع 4477 متر، یکی دیگر از قلل سر به فلک کشیده آلپ به شمار می‌رود که به دلیل تعداد کشته‌شدگانش در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا قرار گرفته است. این کوه در مرز سوئیس و ایتالیا قرار دارد. یکی از مهم‌ترین دلایلی که کوهنوردان در این مسیر دچار حادثه می‌شوند، آب و هوای غیرقابل پیش‌بینی و متغیر آن است که ناگهان از یک روز آفتابی، به روزی توفانی تبدیل می‌شود. شکل اصلی این کوه مانند یک هرم است که هر ضلع این هرم، به سمت یکی از جهات اصلی قرار گرفته است. نام این کوه از زبان آلمانی، به معنی چمنزار در کوه، گرفته شده است و این، به دلیل وجود گونه‌های مختلف و فراوان گیاهی آن است. 

اولین صعود به قله ماترهورن در سال 1865 توسط ادوارد ویمپر و چهار همراه او صورت گرفت. اما هر چهار همراه در راه بازگشت جان خود را از دست دادند. این کوهستان از سال 1865 تا 1995 بیش از 500 قربانی گرفت. شیب‌های خطرناک این کوه و همچنین وجود یخچال‌های طبیعی بسیار، باعث بروز بیشتر حوادث در این کوهستان است. امروزه در مسیر صعود به قله، طناب‌ها و نرده‌هایی نصب شده است که بر اثر توفان آسیب دیده‌اند و نمی‌توان به آنها اطمینان کرد.

مرگ در بام دنیا
اولین کوه مرتفع دنیا اورست است که با ارتفاعی 8850 متری در منطقه هیمالیا و در طول مرز نپال و تبت واقع شده‌است. این کوه در بخش نپالی به معنی ساگاراماتا به معنی بلندای آسمان و در بخش تبتی چومولونگما به معنی مادر زمین نامیده می‌شود. تا به حال 2500 نفر موفق شده‌اند به قله اورست صعود کنند و 160 نفر نیز در این راه جان خود را از دست دادند. 

کشته‌شدگان این کوه و خطرات بیشمار و بهمن و توفان‌های شدید اورست، دلایلی است که نام این کوه را در فهرست خطرناک‌ترین کوه‌های دنیا قرار می‌دهد. اولین کسانی که موفق به صعود به قله شدند، تنزینگ نورگی اهل نپال و ادموند هیلاری از زلاندنو بودند که در 29 می‌1953 با موفقیت به این قله رسیدند. چاونگ نیما یک شرپا( باربران کوهنورد) با 19 بار صعود به اورست دومین رکورددار صعود بود که در یکی از صعودهایش در ارتفاع 7045 متری مفقود شد و حتی جسد او نیز پس از چند روز جست‌وجو یافت نشد. او که همیشه در گزارش‌هایش، بالا رفتن از اورست را یکی از بزرگ‌ترین ‌لذت‌هایش عنوان می‌کرد، برای همیشه در این کوهستان باقی ماند.

دریاچه ابره
کوهستان واشنگتن با داشتن 1916 متر ارتفاع، بلندترین قله در آمریکای شمالی است که به دلیل داشتن آب و هوای نامساعد، برای صعود بسیار خطرناک است. این کوهستان در شمال شرقی آمریکا و در ایالت نیوهمپشایر قرار دارد. این کوهستان تا به حال جان بیش از 100 نفر را گرفته است. قله واشنگتن به دلیل قرار گرفتن در میان ابرها از پایین به وضوح دیده نمی‌شود و به همین دلیل نام آن دریاچه ابرها گذاشته شده است. تندبادهای شدید، رگبارهای یخی و توده‌های بزرگ یخ که در فصل تابستان آب شده و از کوه کنده می‌شوند و پایین می‌افتند، بزرگ‌ترین مشکلاتی هستند که صعود به این قله را دشوار کرده و این کوه را در شمار خطرناک‌ترین کوه‌های جهان قرار داده‌اند. 

این کوهستان، بسیار سرد است به طوری که در بعضی از شب‌ها دما به 50 درجه زیر صفر می‌رسد. سرعت بعضی از توفان‌های شدید این منطقه 231 کیلومتر در ساعت است و قدرت آن آن‌قدر زیاد است که می‌تواند یک انسان را به این سو و آن سو پرتاب کند. برای بالا رفتن از دیواره‌های یخی این کوهستان، باید علاوه بر کوهنوردی، صخره‌نوردی نیز کرد چون تنها راه صعود به قله است. در 17 ژوئن 1933 سیمون جوزف 19 ساله به همراه دو نفر از دوستان خود، تصمیم گرفتند برای اسکی به کوهستان واشنگتن بروند. آنها قصد داشتند تنها سه کیلومتر پیش رفته و پس از آن برگردند، به همین خاطر بدون غذا راهی کوهستان شدند. هنوز نیمی از مسیر را طی نکرده بودند که توفانی شدید شروع شد که باعث شد راه خود را گم کنند. آنها که زیر باران سیل‌آسا به شدت خیس شده بودند، تصمیم گرفتند پناهگاهی برای خود پیدا کنند. جوزف دوستان خود را گم کرد و گرسنه و خسته در حالی که از سرما رمقی نداشت، به دنبال راهی برای بازگشت می‌گشت. او چهار روز بدون آب و غذا در کوهستان سرگردان بود و سرانجام در میانه‌های راه بر اثر سرمازدگی و گرسنگی جان خود را از دست داد. چند روز بعد اجساد دوستان جوزف نیز توسط نیروهای امداد پیدا شد. 

از دیگر کسانی که در این کوهستان جان خود را از دست داد، سارا نیکلسون 25 ساله بود. سارا علاقه بسیار زیادی به اسکی داشت و به دلیل نزدیکی خانه کوهستانی آنها به کوه واشنگتن، همیشه برای اسکی به این کوه می‌رفت. در 4 ژوئن 1994 سارا مانند همیشه به کوه رفت. پس از چند ساعت اسکی، او بسیار خسته شده و قصد بازگشت به خانه را داشت که با سقوط توده‌های بزرگ یخ مواجه شد. با اینکه تمام تلاش خود را برای فرار از هجوم یخ‌ها انجام داد اما با سقوط یک تخته یخ روی سرش، جان خود را از دست داد.

کوهستان لرزان
کوهستان دنالی با داشتن 6193 متر ارتفاع، یکی دیگر از خطرناک‌ترین کوه‌های دنیاست که در آلاسکا واقع شده است. دلیل اصلی پرخطر بودن این کوه، زمین‌لرزه‌های شدید و مداومی است که در این منطقه اتفاق می‌افتد. میزان اکسیژن در این ارتفاع از سطح دریا، نیمی از اکسیژن طبیعی موجود در هواست در حالی که در این کوهستان به دلیل عرض جغرافیایی، این میزان اکسیژن از نیم هم کمتر است. از سال 1932 تا به حال 106 نفر جان خود را در کوهستان دنالی از دست داده‌اند. یکی از پرحادثه‌ترین سال‌ها در تاریخ این کوهستان، سال 1992 بود که در آن 16 نفر از کوهنوردان جان خود را در راه صعود به قله از دست دادند. 

در ارتفاع 5242 متری دمای هوا در این کوهستان به بیش از 20 درجه زیر صفر می‌رسد. جان میسلوی 39 ساله و اندرو ساونسون 36 ساله دو کوهنوردی بودند که توانستند تا این ارتفاع از کوه دنالی بالا بروند. آنها که همراه خود کپسول اکسیژن نبرده بودند، دیگر نتوانستند به راه خود ادامه دهند و ناگزیر به بازگشت شدند. آنها تا ارتفاع 2000 متری پایین آمده بودند که ناگهان زمین‌لرزه‌ای شدید باعث به هم خوردن تعادل آنها و در نهایت سقوطشان به دره شد. جان که هنوز به طناب متصل بود، توانست خود را در جایی محکم نگه داشته و از سقوط دوست خود نیز جلوگیری کند. آنها پس از پنج روز سرگردانی در کوهستان برای یافتن راه بازگشت، بالاخره توانستند به خانه بازگردند، ولی سرما باعث شد تا چند انگشت دست و پایشان را از دست بدهند.

قد بلند ژاپنی
فقط قله‌های بلند و مرتفع، مرگ‌آور نیستند بلکه کوه‌هایی مانند فوجی با ارتفاع 3776 مترهم می‌توانند مرگ آفرین باشند؛ کوهستان‌هایی که با درختان پوشیده شده اند.

جنگل واقع در دامنه این کوهستان به نام آکیگاهارا، شامل درختان سر به فلک کشیده زیادی از جمله سرو، کاج و شمشاد می‌شود. کوه فوجی که در 150 کیلومتری توکیو واقع شده، در اصل یک آتشفشان غیرفعال است و جنگلی که در دامنه آن قرار دارد، یکی از معدود مکان‌هادر آن اطراف است که از گدازه‌ها و مواد مذاب آتشفشان سال 1707 در امان مانده است.

بسیاری از کوهنوردان و جهانگردانی که به این کوه رفتند، هیچ گاه بازنگشتند و به همین دلیل ژاپنی‌ها این کوه را کوهستان مرگ می‌نامند. آنها معتقدند که در اطراف کوه فوجی، مناطقی وجود دارند که دارای خاصیت مغناطیسی هستند و همین امر، باعث می‌شود تا ردیاب‌ها نتوانند کسانی را که در این منطقه مفقود می‌شوند، پیدا کنند.

البته این امکان نیز وجود دارد که کوهنوردان ناپدید شده، شکار حیوانات وحشی ساکن جنگل، از قبیل مارها وسگ‌های وحشی، شده باشند.
در 24 جولای 2009 اجساد دو کوهنورد که یکی از آنها آمریکایی و دیگری ژاپنی بود، پیدا شد. جسد جری یو 30 ساله در ارتفاع 1300 متری کوهستان فوجی پیدا شد و چند روز بعد نیز جسد یاماناشی اوماتا تقریبا 500 متر پایین‌تر پیدا شد.
طبق تحقیقاتی که روی اجساد آنها انجام شد، مشخص شد که آنها از گرمازدگی و کمبود اکسیژن جان خود را از دست داده‌اند. یکی از عوامل خطر آفرین این کوهستان مسیرهایی با شیب بسیار زیاد است که صعود را دشوار می‌کنند.