چرا چین و روسیه برای ایران هم از حق وتو استفاده نمی‌کنند؟
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: چین و روسیه در نشست اخیر شورای امنیت با استفاده از حق وتو مانع از تصویب قطعنامه علیه دولت سوریه شدند.
قطعنامه ضد سوریه با وجود داشتن اکثریت رای موافق در شورای امنیت (9 رای موافق)، به دلیل رای مخالف و وتوی دو عضو دائم یعنی چین و روسیه، به تصویب نرسید.
این قطعنامه ضد سوریه به دلیل سرکوب‌های خونین اعتراضات مردمی در سوریه، راه را برای اعمال تحریم‌های جدید علیه این کشور باز می‌کرد.
با این حال این قطعنامه برای جلب رضایت روسیه وچین، بارها از شدت آن کاسته شد ولی همین قطعنامه هم نتوانست در شورای امنیت صادر شود.
با وجود سرکوب شدید اعتراضات مردمی در سوریه در 7 ماه گذشته که تاکنون حدود 3 هزار کشته برجای گذاشته ولی شورای امنیت به دلیل مخالفت شدید چین و روسیه از صدور حتی یک قطعنامه در محکومیت حکومت سوریه باز مانده است.
شورای امنیت در هفت ماه گذشته تنها موفق شد یک بیانیه غیرالزام‌آور درباره سوریه منتشر کند.
این در حالی است که روسیه و چین برای پرونده هستهای ایران در شورای امنیت تاکنون نه تنها از رای مخالف و حق وتو استفاده نکرده‌اند بلکه به رغم مخالفت‌های اولیه، رای آنها به افزایش تحریم‌ها و فشارها علیه تهران، مثبت بوده است.
این سئوال هم اکنون به وجود می‌آید که چرا روسیه و چین برای حمایت از دمشق در چنین شرایط سختی، از رای مخالف و حق وتو استفاده می‌کنند و مانع از تایید قطعنامه در شورای امنیت می‌شوند ولی از چنین شیوه و رویکردی در برابر اقدامات ضدایرانی شورای امنیت خودداری می‌کنند؟
چرا روسیه و چین قطعنامه‌های شفاف افزایش تحریم‌های شدید علیه ایران را تایید و به آنها رای مثبت می‌دهند ولی در مقابل قطعنامه‌ای که تهدید به اعمال تحریم علیه سوریه می‌کند؛ از رای وتو استفاده می‌کنند.
این سوال زمانی جالب‌تر می‌شود که بدانیم به دلایل زیر وتو کردن قطعنامه‌های ضدایرانی در شورای امنیت برای روسیه و چین نسبت به قطعنامه‌های ضد‌سوریه، راحت‌تر است.
اولاً: برنامه هستهای ایران و آدم‌کشی حکومت سوریه و سرکوب شدید مردم معترض در این کشور غیرقابل مقایسه‌اند و افکار عمومی نسبت به صحنه‌های کشتار در سوریه که هر روز از شبکه‌های تلویزیونی مختلف پخش می‌شود حساسیت بیشتری دارند.
ثانیاً: ایران با تولید روزانه حدود سه و نیم میلیون بشکه نفت به عنوان دومین تولید‌کننده بزرگ در سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) اقتصادی به مراتب بزرگتر از سوریه (با تولید نفت روزانه کمتر از 400 هزار بشکه ) دارد.
ثالثاً: حکومت ایران از ثبات و ماندگاری قابل قبولی برخوردار است ولی در مقابل، حکومت سوریه در آستانه سرنگونی یا انزوا و تضعیف کامل قرار دارد.
رابعاً: ایران در همه زمینه‌ها نسبت به سوریه ثروتمندتر و از موقعیت مهمتری برخوردار است و در طول 30 سال گذشته نیز انواع و اقسام امتیازات را به دولت‌های پکن و مسکو داده است.
این در حالی است که سوریه خود یکی از کشورهای مورد حمایت ایران است.
خامساً: در حالی که جنگنده‌های اسرائیل در سال 2007 ضمن پرواز بر فراز کاخ ریاست‌جمهوری سوریه در حومه دمشق، تاسیسات هستهای این کشور را نابود کردند و برنامه هستهای سوریه متوقف شد؛ رژیم تل آویو تاکنون قدرت حمله نظامی منجر به توقف فعالیت‌های هستهای ایران را نیافته است.
باز این سوال مطرح می‌شود که چرا روسیه و چین با این همه همکاری‌‌های نظامی اقتصادی امنیتی و ... با ایران از خرج کردن برای تهران در شورای امنیت خودداری می‌کنند و چنین هزینه‌هایی را برای هم پیمان سوری خود ارائه می‌کنند؟
قطعنامه ضد سوریه با وجود داشتن اکثریت رای موافق در شورای امنیت (9 رای موافق)، به دلیل رای مخالف و وتوی دو عضو دائم یعنی چین و روسیه، به تصویب نرسید.
این قطعنامه ضد سوریه به دلیل سرکوب‌های خونین اعتراضات مردمی در سوریه، راه را برای اعمال تحریم‌های جدید علیه این کشور باز می‌کرد.
با این حال این قطعنامه برای جلب رضایت روسیه وچین، بارها از شدت آن کاسته شد ولی همین قطعنامه هم نتوانست در شورای امنیت صادر شود.
با وجود سرکوب شدید اعتراضات مردمی در سوریه در 7 ماه گذشته که تاکنون حدود 3 هزار کشته برجای گذاشته ولی شورای امنیت به دلیل مخالفت شدید چین و روسیه از صدور حتی یک قطعنامه در محکومیت حکومت سوریه باز مانده است.
شورای امنیت در هفت ماه گذشته تنها موفق شد یک بیانیه غیرالزام‌آور درباره سوریه منتشر کند.
این در حالی است که روسیه و چین برای پرونده هستهای ایران در شورای امنیت تاکنون نه تنها از رای مخالف و حق وتو استفاده نکرده‌اند بلکه به رغم مخالفت‌های اولیه، رای آنها به افزایش تحریم‌ها و فشارها علیه تهران، مثبت بوده است.
این سئوال هم اکنون به وجود می‌آید که چرا روسیه و چین برای حمایت از دمشق در چنین شرایط سختی، از رای مخالف و حق وتو استفاده می‌کنند و مانع از تایید قطعنامه در شورای امنیت می‌شوند ولی از چنین شیوه و رویکردی در برابر اقدامات ضدایرانی شورای امنیت خودداری می‌کنند؟
چرا روسیه و چین قطعنامه‌های شفاف افزایش تحریم‌های شدید علیه ایران را تایید و به آنها رای مثبت می‌دهند ولی در مقابل قطعنامه‌ای که تهدید به اعمال تحریم علیه سوریه می‌کند؛ از رای وتو استفاده می‌کنند.
این سوال زمانی جالب‌تر می‌شود که بدانیم به دلایل زیر وتو کردن قطعنامه‌های ضدایرانی در شورای امنیت برای روسیه و چین نسبت به قطعنامه‌های ضد‌سوریه، راحت‌تر است.
اولاً: برنامه هستهای ایران و آدم‌کشی حکومت سوریه و سرکوب شدید مردم معترض در این کشور غیرقابل مقایسه‌اند و افکار عمومی نسبت به صحنه‌های کشتار در سوریه که هر روز از شبکه‌های تلویزیونی مختلف پخش می‌شود حساسیت بیشتری دارند.
ثانیاً: ایران با تولید روزانه حدود سه و نیم میلیون بشکه نفت به عنوان دومین تولید‌کننده بزرگ در سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) اقتصادی به مراتب بزرگتر از سوریه (با تولید نفت روزانه کمتر از 400 هزار بشکه ) دارد.
ثالثاً: حکومت ایران از ثبات و ماندگاری قابل قبولی برخوردار است ولی در مقابل، حکومت سوریه در آستانه سرنگونی یا انزوا و تضعیف کامل قرار دارد.
رابعاً: ایران در همه زمینه‌ها نسبت به سوریه ثروتمندتر و از موقعیت مهمتری برخوردار است و در طول 30 سال گذشته نیز انواع و اقسام امتیازات را به دولت‌های پکن و مسکو داده است.
این در حالی است که سوریه خود یکی از کشورهای مورد حمایت ایران است.
خامساً: در حالی که جنگنده‌های اسرائیل در سال 2007 ضمن پرواز بر فراز کاخ ریاست‌جمهوری سوریه در حومه دمشق، تاسیسات هستهای این کشور را نابود کردند و برنامه هستهای سوریه متوقف شد؛ رژیم تل آویو تاکنون قدرت حمله نظامی منجر به توقف فعالیت‌های هستهای ایران را نیافته است.
باز این سوال مطرح می‌شود که چرا روسیه و چین با این همه همکاری‌‌های نظامی اقتصادی امنیتی و ... با ایران از خرج کردن برای تهران در شورای امنیت خودداری می‌کنند و چنین هزینه‌هایی را برای هم پیمان سوری خود ارائه می‌کنند؟
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید