معروف ترین دلواپس آمریکایی: در توافق هسته ای، امتیازات زیادی به ایران داده شده است
جان بولتون، معروف ترین دلواپس آمریکایی نسبت به توافق هسته ای با ایران که در زمان جرج بوش پسر نماینده آمریکا در سازمان ملل بود گفته است ایران امتیازهای زیادی گرفته است.
آفتاب‌‌نیوز : به گزارش واحدمرکزی خبر، جان بولتون در مقاله ای در پایگاه اینترنتی دالاس نیوز، نوشت: در توافق بد هسته ای، امتیازات زیادی به ایران داده شده است.
جان بولتون، نماینده سابق آمریکا در سازمان ملل در مقاله ای برای این پایگاه اینترنتی نوشت: باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا به جای این که از سیاست های خود در خصوص توافق هسته ای وین درباره برنامه هسته ای ایران دفاع کند، هنر حمله به مخالفان خود را در پیش گرفته است. اساسا اوباما استدلال می کند که ما برای مقابله با دستیابی ایران به تسلیحات هسته ای یا باید این توافق ضعیف را بپذیریم یا اینکه وارد جنگ با ایران شویم.
به عنوان مثال، اوباما راه غلطی را در پیش گرفته است و ظاهرا می خواهد اذهان را از این واقعیت ناخوشایند که توافق هسته ای در عمل موفقیت آمیز نخواهد بود، منحرف کند. این توافق، نمی تواند مانع دستیابی ایران به تسلیحات اتمی شود. بنابراین گزینه واقعی که ما با آن مواجه هستیم این است که ما یا باید تبعات یک اقدام نظامی را در نظر بگیریم یا با پیامدهای یک ایران هسته ای مواجه شویم.
هیچ یک از این دو خوشایند نیست، اما دستیابی ایران به تسلیحات هسته ای بسیار بدتر است. اگر هدف واقعی، بازداشتن ایران از دستیابی به تسلیحات هسته ای است، در حال حاضر، یک اقدام نظامی پیشدستانه، اجتناب ناپذیر است.
این که، تعامل با ایران، گذرگاه سنگلاخی بسیار دشواری است، از مدت ها پیش قابل تصور بود. عزم جدی ایران برای تبدیل شدن به یک کشور دارای تسلیحات هسته ای بسیار قدرتمندتر و بیرحمانه تر از پاسخ ضعیف غرب به آن بود. فرض کنیم که ایران با دقت به همه بندهای توافق وین پایبند باشد که البته با توجه به اهداف مد نظر آیت الله خامنه ای و سوابق او، این سناریو به شدت بعید به نظر می رسد. با وجود این با فرض درست بودن این سناریو، جاه طلبی های این کشور برای دستیابی به تسلیحات هسته ای، فقط هشت یا ده سال عقب می افتد.
اما این احتمال بیشتر است که آیت الله ها در حال حاضر آماده هستند تا توافق ها را نقض کنند. از همه مهمتر این که، ایران همواره به طور سیستماتیک، الزامات مربوط به پیمان منع اشاعه هسته ای را که داوطلبانه هم پذیرفته بود، نقض کرده است. حالا توافق اوباما با ایران به این کشور اجازه می دهد تا ثمره تخلفاتی را که انجام داده است، برداشت کند. بله درست است که این توافق محدودیت هایی بر غنی سازی اورانیوم ایجاد می کند، ولی تهران می تواند برنامه غنی سازی خود را حفظ کند، ضمن این که تضمین های بین المللی برای کمک به ارتقای برنامه هسته ای ایران وجود دارد. این امتیازات، اشتباهات مهلکی هستند.
علاوه بر این، اقدامات ایران در زمینه موشک بالستیک - و ارتقای آن به گونه ای که قابلیت پرتاب تسلیحات هسته ای به همه جای جهان را داشته باشد- به شدت نادیده گرفته شده است. در هیچ جایی از این توافق، به تلاش های نظامی مخفی ایران اشاره نشده است. تلاش هایی که با مهارت بسیار زیاد توسط ایران انکار شد و از چشم آژانس بین المللی انرژی اتمی مخفی شد.
در هفته گذشته،اخباری منتشر شد مبنی بر این که دولت آمریکا متن های دو توافق بین آژانس انرژی اتمی و ایران را که هر دو برای اجرای توافق های وین، از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است، ندارد. این خبر، شک و تردیدها درباره این توافق را بیشتر کرده است. اوباما، باید متن هایی از این توافق های فرعی را پیش از هر ملاحظه جدی درباره کل توافقنامه به کنگره ارائه دهد.
برخی از منتقدان طرح اوباما، از دیدگاه عقب نشینی از توافق و افزایش تحریم های اقتصادی علیه ایران حمایت می کنند. این بیشتر یک خیال پردازی است. ایران و شرکای مذاکره آمریکا،در حال حاضر، توافقنامه ها را امضا کرده اند و برای اجرای آن توافق آماده می شوند. از نظر آنها هیچ توافق بهتری نمی توانست وجود داشته باشد. بحث ها درباره این که آیا اوباما در این مسیر وقت را هدر داده است یا این که تسلیم ایران شده است، اکنون بحث های بی نتیجه ای است. درباره تحریم ها، می توان گفت، آنها اکنون بسیار ضعیف تر از آن هستند که بتوانند مانع دستیابی ایران به بمب اتم شوند و در حال حاضر هم دیگر نمی توان آنها را مجددا سازماندهی کرد. به قول بروس اسپرینگ استین (Bruce Springsteen)، این تحریم ها بسیار ضعیف شده اند و دیگر بازگرداندن آنها ممکن نیست.
پاتریک کلاوسون، مدیر بخش پژوهش در بنیاد واشنگتن برای مطالعات خاورمیانه، اخیرا در گزارشی درباره این تحریم ها نوشته است: ایران با شوک ناشی از اعمال تحریم ها از سال 2012 بر این کشور، اوضاع آشفته ای پیدا کرده است. و مشکلات ساختاری اقتصادی این کشور را نمی توان با خسارت هایی که بر کشورهای دیگر وارد شده است، مقایسه کرد. او هزینه های برنامه های هسته ای ایران و حمایت از تروریسم را برای ایران سالانه ده میلیارد دلار ارزیابی می کند. هیچ یک از مقامات دولت آمریکا شگفت زده نشده اند، شهادت نداده اند که تحریم ها، بویژه تحریم های تکه تکه که تا پیش از سال 2012 بر ایران، اعمال می شد، برنامه های هسته ای ایران را آهسته نکرده است.
مکانیزم بازگشت خودکار تحریم ها که هدف آن اعمال مجدد تحریم ها بر ایران در صورت عدم پایبندی به توافق است، هم نمی تواند این واقعیت را تغییر دهد. در متن توافق آمده است، اگر تحریم ها بار دیگر بر ایران اعمال شود، چه بخشی از تحریم ها و چه کل آن، ایران هم بخشی از تعهدات و یا کل آن را کنار می گذارد.
تهران ممکن است با کنار گذاشتن این توافق و بازگشت خودکار تحریم ها، بخشی از مزایای اقتصادی خود در آینده را از دست دهد، اما تا آن زمان بسیاری از دارایی های خود را که به دلیل تحریم ها مسدود شده بود، به دست خواهد آورد و قراردادهای تجاری و سرمایه گذاری پر سودی امضا کرده است.
ضمن این که ممکن است برخی شرکت ها و کشورها به دلیل سودهای متقابل ناشی از همکاری با ایران، تخلفات این کشور را نادیده بگیرند و یا این که همه تحریم های قبلی را نخواهند بر ایران اعمال کنند.
اگر دیپلماسی و اعمال تحریم ها نتوانست ایران را متوقف کند، مسلما دیپلماسی نیز بدتر شکست خواهد خورد. در حال حاضر ما با واقعیت ناخوشایند نقض توافقنامه توسط ایران بدون مجازات مواجه هستیم.
جان بولتون، نماینده سابق آمریکا در سازمان ملل در مقاله ای برای این پایگاه اینترنتی نوشت: باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا به جای این که از سیاست های خود در خصوص توافق هسته ای وین درباره برنامه هسته ای ایران دفاع کند، هنر حمله به مخالفان خود را در پیش گرفته است. اساسا اوباما استدلال می کند که ما برای مقابله با دستیابی ایران به تسلیحات هسته ای یا باید این توافق ضعیف را بپذیریم یا اینکه وارد جنگ با ایران شویم.
به عنوان مثال، اوباما راه غلطی را در پیش گرفته است و ظاهرا می خواهد اذهان را از این واقعیت ناخوشایند که توافق هسته ای در عمل موفقیت آمیز نخواهد بود، منحرف کند. این توافق، نمی تواند مانع دستیابی ایران به تسلیحات اتمی شود. بنابراین گزینه واقعی که ما با آن مواجه هستیم این است که ما یا باید تبعات یک اقدام نظامی را در نظر بگیریم یا با پیامدهای یک ایران هسته ای مواجه شویم.
هیچ یک از این دو خوشایند نیست، اما دستیابی ایران به تسلیحات هسته ای بسیار بدتر است. اگر هدف واقعی، بازداشتن ایران از دستیابی به تسلیحات هسته ای است، در حال حاضر، یک اقدام نظامی پیشدستانه، اجتناب ناپذیر است.
این که، تعامل با ایران، گذرگاه سنگلاخی بسیار دشواری است، از مدت ها پیش قابل تصور بود. عزم جدی ایران برای تبدیل شدن به یک کشور دارای تسلیحات هسته ای بسیار قدرتمندتر و بیرحمانه تر از پاسخ ضعیف غرب به آن بود. فرض کنیم که ایران با دقت به همه بندهای توافق وین پایبند باشد که البته با توجه به اهداف مد نظر آیت الله خامنه ای و سوابق او، این سناریو به شدت بعید به نظر می رسد. با وجود این با فرض درست بودن این سناریو، جاه طلبی های این کشور برای دستیابی به تسلیحات هسته ای، فقط هشت یا ده سال عقب می افتد.
اما این احتمال بیشتر است که آیت الله ها در حال حاضر آماده هستند تا توافق ها را نقض کنند. از همه مهمتر این که، ایران همواره به طور سیستماتیک، الزامات مربوط به پیمان منع اشاعه هسته ای را که داوطلبانه هم پذیرفته بود، نقض کرده است. حالا توافق اوباما با ایران به این کشور اجازه می دهد تا ثمره تخلفاتی را که انجام داده است، برداشت کند. بله درست است که این توافق محدودیت هایی بر غنی سازی اورانیوم ایجاد می کند، ولی تهران می تواند برنامه غنی سازی خود را حفظ کند، ضمن این که تضمین های بین المللی برای کمک به ارتقای برنامه هسته ای ایران وجود دارد. این امتیازات، اشتباهات مهلکی هستند.
علاوه بر این، اقدامات ایران در زمینه موشک بالستیک - و ارتقای آن به گونه ای که قابلیت پرتاب تسلیحات هسته ای به همه جای جهان را داشته باشد- به شدت نادیده گرفته شده است. در هیچ جایی از این توافق، به تلاش های نظامی مخفی ایران اشاره نشده است. تلاش هایی که با مهارت بسیار زیاد توسط ایران انکار شد و از چشم آژانس بین المللی انرژی اتمی مخفی شد.
در هفته گذشته،اخباری منتشر شد مبنی بر این که دولت آمریکا متن های دو توافق بین آژانس انرژی اتمی و ایران را که هر دو برای اجرای توافق های وین، از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است، ندارد. این خبر، شک و تردیدها درباره این توافق را بیشتر کرده است. اوباما، باید متن هایی از این توافق های فرعی را پیش از هر ملاحظه جدی درباره کل توافقنامه به کنگره ارائه دهد.
برخی از منتقدان طرح اوباما، از دیدگاه عقب نشینی از توافق و افزایش تحریم های اقتصادی علیه ایران حمایت می کنند. این بیشتر یک خیال پردازی است. ایران و شرکای مذاکره آمریکا،در حال حاضر، توافقنامه ها را امضا کرده اند و برای اجرای آن توافق آماده می شوند. از نظر آنها هیچ توافق بهتری نمی توانست وجود داشته باشد. بحث ها درباره این که آیا اوباما در این مسیر وقت را هدر داده است یا این که تسلیم ایران شده است، اکنون بحث های بی نتیجه ای است. درباره تحریم ها، می توان گفت، آنها اکنون بسیار ضعیف تر از آن هستند که بتوانند مانع دستیابی ایران به بمب اتم شوند و در حال حاضر هم دیگر نمی توان آنها را مجددا سازماندهی کرد. به قول بروس اسپرینگ استین (Bruce Springsteen)، این تحریم ها بسیار ضعیف شده اند و دیگر بازگرداندن آنها ممکن نیست.
پاتریک کلاوسون، مدیر بخش پژوهش در بنیاد واشنگتن برای مطالعات خاورمیانه، اخیرا در گزارشی درباره این تحریم ها نوشته است: ایران با شوک ناشی از اعمال تحریم ها از سال 2012 بر این کشور، اوضاع آشفته ای پیدا کرده است. و مشکلات ساختاری اقتصادی این کشور را نمی توان با خسارت هایی که بر کشورهای دیگر وارد شده است، مقایسه کرد. او هزینه های برنامه های هسته ای ایران و حمایت از تروریسم را برای ایران سالانه ده میلیارد دلار ارزیابی می کند. هیچ یک از مقامات دولت آمریکا شگفت زده نشده اند، شهادت نداده اند که تحریم ها، بویژه تحریم های تکه تکه که تا پیش از سال 2012 بر ایران، اعمال می شد، برنامه های هسته ای ایران را آهسته نکرده است.
مکانیزم بازگشت خودکار تحریم ها که هدف آن اعمال مجدد تحریم ها بر ایران در صورت عدم پایبندی به توافق است، هم نمی تواند این واقعیت را تغییر دهد. در متن توافق آمده است، اگر تحریم ها بار دیگر بر ایران اعمال شود، چه بخشی از تحریم ها و چه کل آن، ایران هم بخشی از تعهدات و یا کل آن را کنار می گذارد.
تهران ممکن است با کنار گذاشتن این توافق و بازگشت خودکار تحریم ها، بخشی از مزایای اقتصادی خود در آینده را از دست دهد، اما تا آن زمان بسیاری از دارایی های خود را که به دلیل تحریم ها مسدود شده بود، به دست خواهد آورد و قراردادهای تجاری و سرمایه گذاری پر سودی امضا کرده است.
ضمن این که ممکن است برخی شرکت ها و کشورها به دلیل سودهای متقابل ناشی از همکاری با ایران، تخلفات این کشور را نادیده بگیرند و یا این که همه تحریم های قبلی را نخواهند بر ایران اعمال کنند.
اگر دیپلماسی و اعمال تحریم ها نتوانست ایران را متوقف کند، مسلما دیپلماسی نیز بدتر شکست خواهد خورد. در حال حاضر ما با واقعیت ناخوشایند نقض توافقنامه توسط ایران بدون مجازات مواجه هستیم.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید