گزارش یک نشریه فرانسوی درباره سانسور در سینمای ایران
ابزرور به ممنوعه‌ها و محدودیت‌ها در فیلم‌های ایرانی پرداخته و می‌نویسد: در فیلم‌های ایرانی اگر یک زن یا مرد بیمار یا مجروح شده باشد طرف مقابل نمی‌تواند به او دست بزند فقط می‌تواند فریاد بزند یا گریه کند.»
آفتابنیوز :
سرویس فرهنگی- نشریه فرانسوی «ابزرور» درباره تداوم محدودیت‌های اعمال شده بر فیلمسازان ایرانی می‌نویسد: «در ایران سینماگران از محدودیت‌ها رنج می‌برند. در ده سال گذشته دست‌کم ۲۵ فیلم به دلایل مختلف در ایران توقیف و ممنوع شده‌اند. برخی به دلیل مضمون سیاسی و اعتراضی‌ای که دارند مثل فیلم «من عصبانی نیستم» رضا درمیشیان که در سال ۲۰۱۴ میلادی ممنوع شد. «مهمونی کامی» فیلم علی احمدزاده نیز با مضمون اجتماعی توقیف شدند. عبدالرضا کاهانی فیلمساز ایرانی می‌گوید که برای گرفتن مجوز فیلمبرداری در ایران باید از مراحل دشوار و گوناگونی عبور کرد».
به گزارش آفتابنیوز، این نشریه می‌افزاید: «برای کسب مجوز ابتدا سناریو به کمیسیون بازنگری و بازبینی وزارت فرهنگ و ارشاد می‌رود. اعضای آن کمیسیون سناریو را مطالعه می‌کنند تا اطمینان کسب کنند که براساس معیارها موضوع منفی یا ممنوعیتی در آن وجود نداشته باشد. اگر مشکلی وجود داشت آنان درخواست تغییر یا حذف را ارائه می‌دهند و یا این که اگر مشکلات زیاد باشند می‌گویند سناریو به طور کلی مناسب نیست. پس از این بررسی کمیسیون دیگری فیلم را تماشا می‌کند تا بررسی کند که همه چیز درست و تایید شده است و با سناریو مطابقت دارد. آنان می‌توانند قسمت‌هایی را حذف کرده و خواستار تغییر برخی از سکانس‌ها شوند. اگر این روند تایید شده باشد این کمیسیون مجوز پخش را صادر می‌کند. حتی در صورت طی‌شدن این مراحل نیز در نهایت ممکن است فیلم توقیف شود؛ علیرغم این‌که با معیارهای محافظه‌کارانه اولیه سناریو از پیش تایید شده باشد. از سوی دیگر فیلم‌های زیادی هستند که دارای مجوز هستند اما امکان پخش و توزیع نداشته‌اند. برای مثال درباره فیلم «پنجاه کیلو البالو»، در حالی که فیلم در تهران اکران شد اما در شهرستان‌ها با اعتراض برخی از ائمه جمعه و بسیج اکران با مشکل مواجه شد. در نتیجه، فیلمسازان در ایران با موانع ایجاد شده از سوی چهره‌ها و نهادهای قدرتمند مواجه هستند. در ایران موسسات بانفوذی وجود دارند که این موانع را ایجاد می‌کنند.»
این نشریه در ادامه می‌نویسد: «برای مثال، برای فیلمبرداری در خیابان نیز کارگردان باید از نیروی انتظامی مجوز بگیرد. در نتیجه، بسیاری از کارگردان‌ها ترجیح می‌دهند تا در فضای باز کمتر فیلمبرداری انجام دهند.
این نشریه در ادامه می‌نویسد: «این ممنوعیت‌ها شامل پخش فیلم‌های ایرانی در خارج از کشور نیز می‌شود. حتی برخی از فیلم‌های مجوز گرفته از پخش بین‌المللی منع می‌شود. برای مثال، این موضوع برای فیلم «بیست» اتفاق افتاد. مسئولان به کارگردان توضیح دادند که مشکلات اجتماعی داخل را می‌توان به مخاطب ایرانی نشان داد اما هیچ دلیلی برای نشان دادن آن به «غربیه»ها وجود ندارد».
ابزرور به ممنوعه‌ها و محدودیت‌ها در فیلم‌های ایرانی پرداخته و می‌نویسد: در فیلم‌های ایرانی اگر یک زن یا مرد بیمار یا مجروح شده باشد طرف مقابل نمی‌تواند به او دست بزند فقط می‌تواند فریاد بزند یا گریه کند.»
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه خبرهای مرتبط
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید