اوتیسم در سال اول زندگی قابل تشخیص است
اوتیسم یک اختلال عصبی است که عملکرد مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد. مطالعات جدید نشان می‌دهد علائم اوتیسم در سال اول قابل شناسایی هستند و می‌توان مداخلات درمانی را از ابتدای دو سالگی کودک آغاز کرد.
محققان برای بررسی مبتلایان به اوتیسم دو مطالعه را آغاز کردند، مطالعه اول بر فیلم‌های ضبط‌شده از نوزادان تمرکز داشت و مطالعه دوم اثر مداخلات درمانی را در دو مرحله مختلف سنی مقایسه می‌کرد. نتایج امکان تشخیص علائم قبل از یک سالگی و نتیجه مثبت مداخلات درمانی به محض تشخیص را برجسته کرد.
معمولا میانگین سنی تشخیص اوتیسم دو و نیم سالگی است که درمان را به طور قابل ملاحظه‌ای به تاخیر می‌اندازد و ممکن است باعث شدت علائم شود.
در این مطالعه که در طول یک دهه صورت گرفت، ۱۱۰ پسر و دختر مورد بررسی قرار گرفتند. سن تشخیص اغلب آنان بین دو و نیم تا سه سالگی بود. محققان بدون اینکه نوزادان را ببینید، فیلم‌هایی را که از نوزادی این کودکان توسط والدین ضبط شده بود، مورد بررسی دقیق قرار دادند و تمام رفتا‌های غیرمعمول را مشخص کردند.
نتایج نشان داد در ۸۹ درصد از نوزادان، می‌تواند علائم را از ۴ تا ۶ ماهگی تشخیص داد. عدم برقراری تماس چشمی و واکنش به صدای والدین، تاخیر در رشد حرکتی، فعالیت بیش از حد، رشد سریع محیط دور سر، بیزاری از لمس‌شدن و بدغذایی از مهمترین نشانه‌های نوزاد مبتلا به اوتیسم است. از طرفی نتایج نشان داد درمان زودهنگام تاثیر قابل ملاحظه‌ای بر رشد حرکتی، عاطفی، حسی و شناختی کودک دارد.
-از هر ۱۵۰ کودک در سراسر جهان، یک نفر به اختلال اوتیسم (ASD) مبتلا است.
-احتمال بروز این بیماری در تمام گروه‌های نژادی، قومی، اجتماعی و اقتصادی وجود دارد.
-اوتیسم در پسران (از هر ۴۲ پسر یک نفر) شایع‌تر از دختران (از هر ۱۸۹ نفر یک نفر) است.
-تحقیقات انجام شده در آسیا، اروپا و آمریکای شمالی، شمار کودکان مبتلا را حدود یک درصد و در کره جنوبی حدود ۲.۶ درصد نشان می‌دهد.
نتایج این مطالعه در نشریه International Journal of Pediatrics & Neonatal Care منتشر شده است.
