سیاست زرد در شرایط قرمز؛ رضایت به مرگ فرزندانمان بدهیم؟
میلیون‌ها ایرانی که در یکی، دو روز گذشته با نگرانی اخبار آغاز سال تحصیلی را دنبال می‌کردند، دیروز با خبری نگران‌کننده‌تر روبه‌رو شدند؛ در همه استان‌های حتی با وضعیت قرمز کرونایی، مدارس باید باز شوند و دانش‌آموزان سر کلاس درس حاضر شوند. این خبر البته در چند روز گذشته بارها با تکذیب و تأیید و تغییرات همراه بود؛ به‌طوری‌که این نحوه تصمیم‌گیری و اطلاع‌رسانی با انتقادات فراوانی هم همراه شده اما این انتقادات تاکنون راه به جایی نبرده است.
اگرچه در وزارت آموزش و پرورش ایران و در بین مدیران ارشد، اصرار بر آغاز سال تحصیلی آن هم با حضور دانش‌آموزان، تصمیم نهایی است اما در خانواده‌های ایرانی تصمیم قطعی درباره وضعیت تحصیل فرزندانشان به این راحتی نیست؛ آنها نگران‌اند که در مدارس چندصدنفری تنها یک نفر به ویروس کرونا مبتلا باشد و ده‌ها و حتی صدها نفر دیگر را مبتلا کند. این نگرانی‌ها البته تنها به یک دلیل خاص خلاصه نمی‌شود و به نظر می‌آید در خانواده‌های مختلف و در طبقات متفاوت جنس نگرانی‌ها هم متفاوت است. پدر و مادر چندین دانش‌آموز، یک روز پیش از بازگشایی مدارس، از نگرانی‌‌های خود می‌گویند و خواسته‌های مشخصی را مطرح میکنند؛ خواسته‌هایی که بخش مشترک آنها توجه به سلامت فرزندان است.
جان بچهام را از سر راه نیاورده‌ام
خودش معلم است و یک دختر دانش‌آموز هم دارد. «فاطمه» اما نگرانی اصلی را سلامت فرزند ۹ساله خود می‌داند و نگران است که این تصمیم تازه برای همه دانش‌آموزان خطرآفرین شود: «واقعا نمی‌دونم چی بگم. بی‌برنامگی هم حدی داره. الان ظهر جمعه است و هنوز تکلیف فردای ما و بچه‌مان مشخص نیست. تازه من خودم معلمم و از طریق مدرسه اخبار بهتر به دستم می‌رسه ولی دیگه ببینید بقیه خانواده‌ها چه شرایطی دارن». او می‌گوید مخالف شدید برگزاری مدارس در تهران آن هم در شراط قرمز کروناست: «جان بچهام را که از سر راه نیاورده‌ام. نه فقط من که همه مردم را می‌گویم. یعنی همان مسئولان و وزرا هم حاضرند فردا بچه‌شان را مدرسه بفرستند؟ من مشکلی ندارم که خودم به‌عنوان معلم بروم مدرسه ولی نباید برای دانش‌آموزان اجباری در نظر بگیرند». این معلم که در منطقه ۱۵ تهران مشغول به تدریس است، از نگرانی والدین دانش‌آموزان می‌گوید: «همین‌طور که خود من نگرانم حتما بقیه هم نگرانن ولی مسئولان را نمی‌دانم. ما یک گروه داریم با والدین بچه‌ها و خدا می‌دونه چقدر هم نگرانن و این دو روز استرس و فشار تحمل کردن».
رضایت به مرگ فرزندانمان بدهیم؟
به نوشته روزنامه شرق؛ مشابه اظهارات بالا را پدر دو دانش‌آموز منطقه ۱۲ تهران هم مطرح می‌کند و می‌گوید حاضر نیست رضایت‌نامه امضا کند. «علی» که کارمند یک وزارتخانه و پدر دو دانش‌آموز است، دراین‌باره می‌گوید: «من یک دختر و یک پسر دارم که هر دو دانش‌آموزند. به ما گفتن که فردا باید بچه‌ها را ببریم و همان‌جا هم یک رضایت‌نامه امضا کنیم که اگه اتفاقی افتاد مسئولیت با خودمان باشد. چرا باید چنین چیزی رو امضا کنم؟ من که امضا نمی‌کنم. خود مسئولان و وزرا امضا می‌کنن که ما امضا کنیم؟». او می‌گوید که از مدیر مدرسه شنیده که فردا مدارس حضوری است ولی می‌گوید هنوز خبر قطعی را به آنها نداده است: «الان عصر جمعه است ولی والدین هنوز نمی‌دونن فردا مدرسه چی میشه و چه‌جوریه. من که تکلیف خودم را مشخص کردم و حاضر نیستم بچه‌هایم را در این شرایط تهران به مدرسه با هزار دانش‌آموز بفرستم و امیدوارم بقیه هم تصمیم درستی بگیرن».
در بسیاری از مناطق محروم ایران البته شرایط دانش‌آموزان سخت‌تر است. در مناطق محروم دانش‌آموزان و والدین از یک طرف نگران آموزش حضوری و گسترش ویروس کرونا هستند و از طرفی دیگر برای آموزش مجازی هم مشکل اینترنت و هزینه موبایل و تبلت دارند. «مصطفی» پدر سه دانش‌آموز در استان کهگیلویه‌وبویراحمد است که درباره نگرانی خود می‌گوید: «الان به ما گفتن که بچه‌ها حضوری بیان ولی اخبار اعلام کرده که رئیس علوم پزشکی گفته مدارس مجازی باشه. اگر حضوری باشه یک بدبختی است و اگر مجازی باشد هم یک بدبختی دیگر». او در توضیح این شرایط می‌گوید: «من هم نگران کرونا و سلامت بچه‌هایم هستم و هم اینکه خدا می‌داند پول خرید سه تا موبایل ندارم. پول یکی هم ندارم ولی بچه‌ها به یکی هم راضی نیستند. می‌گویند هرکی باید برای خودش موبایل داشته باشه اما من نمی‌دانم از کجا بیارم. حالا اگر با یک موبایل هم درست بشه، می‌گویند اینجا اینترنت مشکل داره و نمی‌شه مدارس رو غیرحضوری برگزار کرد. خدا می‌داند چه بشود. در هر صورت برای ما سخت است».
خوشحالی غیرانتفاعی‌ها
نسترن طاهریان، مادر دانش‌آموزش کلاس‌پنجمی، مدرسه غیرانتفاعی/تهران
«اساس آموزش در مدرسه دختر من آنلاین است. دیروز، مدیر مدرسه در گروه مادران اعلام کرد که گفته‌اند مدارس باید حضوری باشه و ما در حال ایجاد شرایطی برای حضور امن دانش‌آموزان هستیم. اما اصراری به حضور نیست. برای همین از شما می‌خوایم حداقل روز شنبه که روز بازگشایی است برای ایجاد حال‌و‌هوای مدرسه بچه‌ها را به مدرسه بفرستید. اما خانواده‌ها موافقت نکردند. البته مدیر خوشحال بود و با هیجان می‌گفت خیلی از خانواده‌ها به امید آنکه مدارس آنلاینه بچه‌ها را به مدارس دولتی فرستادند و حالا معلوم شده مدارس حضوری است و سیل خواهش‌ها برای ثبت‌نام شکل گرفته و ما هم ثبت‌نام نمی‌کنیم. در هر صورت من دخترم را مدرسه نمی‌فرستم و دیدم که از کل گروه 50نفره والدین فقط دو نفر اعلام کردند فردا فرزندانشان را برای آشنایی به مدرسه می‌فرستن».
بین کودکان نمی‌شود انتظار داشت پروتکل‌ها رعایت شود
نوری، مدیر مدرسه ابتدایی منطقه 12
«راستش تا ساعت هشت شب روز پنجشنبه من دقیقا مطمئن نبودم چه باید بکنم. ساعت هشت شب اعلام کردند که بچه‌ها باید در مدرسه حضور داشته باشند. ما هم برنامه‌ریزی و کلاس‌بندی کردیم که هر کلاس نیم‌ساعت تا ساعت 12 برگزار بشه. بچه‌ها با مادراشون بیان تا مادرها مراقب رعایت پروتکل بهداشتی باشن. چون چطور میشه به بچه هشت‌ساله فهماند پروتکل بهداشتی رعایت کنه. بچه بعد از یک سال دوستش رو می‌بیند، یا او را به آغوش می‌کشه، یا می‌بوسه. بین کودکان نمی‌شه انتظار داشت پروتکل‌ها رعایت بشه. از طرفی در منطقه 12 که بیشتر خانواده‌ها محروم و کارگر هستند، شاید چندان براشون حضور بچه در مدرسه مهم نباشه. بچه محرومی که نه تفریح داشته و شش ماه تو خانه بوده، بهتره مدرسه بره. اما همه اینها برای یک ماه است. تا مدارس غیرانتفاعی دوباره بچه‌ها را ثبت‌نام کنن. با احتمالا آنلاین‌شدن مدارس، خیلی از خانواده‌ها که فرزندانشان مدرسه غیرانتفاعی می‌رفتن، آنها را به مدرسه عادی بردن و درآمد آموزش و پرورش کم شد، حالا در دو هفته پیش‌رو دوباره ثبت‌نام در مدارس غیرانتفاعی شروع میشه و همه چیز آنلاین میشه».
همه ابعاد را ببینیم
محمدرضا، پدر سامیار و مهرناز، دانش‌آموزان مقطع ابتدایی / اصفهان
مسئله مدارس واقعا از همان روز اولی که کرونا آمد ذهن من را درگیر کرده که باید برای آن چه کاری کرد. حتی من تا جایی که اخبار دیگر کشورها را دنبال کردم، هنوز هیچ کشوری که مشکل کرونا دارد، به‌صورت قطعی نتونسته برای این مسئله راه‌حلی پیدا کنه. هر دو حالت آن مشکل‌سازه. بچه‌ها به مدرسه برن خطر ابتلا و شیوع کرونا رو داره و کنترل‌کردنشون واقعا سخت و نشدنی است. از آن طرفی اگر قرار باشه مدرسه نباشه و بچه‌ها سر کلاس حاضر نشن باز این هم مشکلات زیادی دارد چون مثلا خیلی از والدین شاغل هستن و نمی‌تونن بچه‌های کم سن و سال را ساعت‌ها توی خانه تنها بذارن. اگر بگیم آموزش آنلاین و با گوشی و اپلیکیشن‌ها انجام بشه نباید فراموش کرد؛ به‌هر‌حال خیلی از خانواده‌ها در شهر و روستاهای مختلف مشکل مالی دارن و اینترنت یا گوشی هوشمند در اختیارشون نیست و راهی که بتونن از طریق اون درس بخونن وجود نداره. حتی یک خانواده را در نظر بگیرید که مثلا سه یا چهار فرزند دانش‌آموز داره، به‌خصوص در مناطق روستایی و مناطق محروم که تعداد فرزندان به نسبت بیشتره. باید به ازای هر دانش‌آموز یک گوشی هوشمند وجود داشته باشه. واقعا این خانواده و این دانش‌آموزان چه باید بکنن؟ خلاصه اینکه از هر زاویه‌ای من به این موضوع نگاه می‌کنم مسئله پیچیده است. این وسط سردرگمی و بی‌برنامگی مسئولان و اینکه نتوانستن یک تصمیم مشخص بگیرن هم کار رو بدتر کرده».
حضور در مدرسه به شرط واکسن
صفیه فاضلی مادر دانش‌آموز کلاس‌پنجمی مدرسه غیرانتفاعی /تهران
راستش حتی اگر به قیمت خانه‌نشینی پسرم تمام بشه و مجبور بشه سال بعد تکرار پایه کنه، تا زمانی که همه واکسن نزنن، من اون رو به مدرسه نمی‌فرستم. مدرسه‌اش هم برخلاف دستور وزارتخانه از اول مهر شروع میشه، چون آنها تا همین دو هفته پیش کلاس داشتن و الان تو تعطیلات به سر می‌برن. به ما گفتن هفته‌ای یک روز را مشخص می‌کنیم که بچه‌ها به‌صورت محدود در مدرسه حاضر بشن و یکدیگر رو ببینن تا از جو اجتماعی مدرسه خارج نشن. اما من و پدر فرزندمان تصمیم گرفتیم حتی برای این کار هم اونو به مدرسه نفرستیم.
جان بچه‌ها بازیچه نیست
فاطمه صفائیان، مادر فرزند کلاس‌هفتمی، مدرسه دولتی /تبریز
از همین‌جا به وزیر آموزش و پرورش اعلام می‌کنم که جان بچه من بازیچه دست آنها نیست. به ما اعلام کردن که بچه‌ها را با رعایت پروتکل بهداشتی به مدرسه بفرستیم. اما نه من، نه دیگر مادران که با اونها در تماس هستیم، حتی یک ساعت دخترانمان را به مدرسه حضوری نمی‌فرستیم. مدیر مدرسه ما را تهدید می‌کنه و میگه اگر از روز شنبه بچه‌ها در مدرسه حاضر نشن، ما دیگر راهشان نمی‌دهیم. خب ندهند! به خاطر تهدید مدیر مدرسه با جان بچهام بازی نمی‌کنم. دختر من کل تابستان در خانه درس‌های کلاس هفتم را خوانده و به دنبال تدبیری هستم که دخترم متفرقه درس بخواند و تنها برای امتحان‌دادن به مدرسه برود.
من مجبور هستم
فرزین محمدی، پدر دانش‌آموز کلاس‌اولی، مدرسه دولتی، کرج
من مجبورم بچه را به مدرسه بفرستم. چون آموزش و پرورش هیچ سازوکاری برای بچه کلاس‌اولی که آغاز راهه ندارد. کرونا ضربه بدی برای بچه‌های کلاس اول شد. دیروز جشن حضور کلاس‌اولی‌ها رو گرفتن و گفتن فعلا کلاس‌اولی‌ها به اندازه یک ساعت با حفظ پروتکل‌ها در مدرسه حاضر بشن. من و مادر پسرم تصمیم گرفتیم با آموزش کامل پسرمان را در روزهای حضور به مدرسه بفرستیم. برای اینکه اگر امسال او نتونه کامل با دروس آشنا بشه تا پایان دچار مشکل میشه. مدرسه به ما اطمینان داده تا جایی که میشه کلاس‌ها رو آنلاین برگزار کنه و روزهایی که مدرسه حضوری است هم کاملا مراقب بچه‌ها باشن. چاره‌ای ندارم و توانایی پرداخت هزینه‌های مدارس غیرانتفاعی رو هم ندارم. بچه‌هایی که مدارس غیرانتفاعی می‌رن، چون پول می‌دن خانواده‌ها سوار هستند و مدرسه مجبوره همه چیزو آنلاین کنه. ما قربانی می‌شیم چون پول نداریم.
هنوز قانع نشده‌ام
علی، پدر کیا، دانش‌آموزش کلاس دوم/ تهران
چند روز پیش یه طنز تصویری خارجی دیدم درباره بازگشایی مدارس که خیلی جالب و نکته‌دار بود. كودك در برگشت از مدرسه یک ماسك دیگه روی صورتش بود. مادرش پرسید مدرسه ماسك جدید بهتون داد؟ بچه گفت نه مامان، من از ماسك فرانك خوشم اومد اونم از ماسك من، با هم عوض كردیم. تازه ژانت و جولیان هم ماسكشونو با هم عوض كردن! درباره مدارس کلا این نگرانی جهانی است به نظرم. در مدارس ما هم حتی اگه سخت‌ترین پروتکل‌ها رعایت بشه اما همه می‌دونیم امکان آموزش و کنترل بچه‌ها آن‌قدرها هم ساده نیست و حقیقتا با همه تدابیری كه مدرسه كیا مثلا در نظر گرفته و ما هم رفتیم بازدید كردیم و در ظاهر امر همه چیز مطابق دستورالعمل‌ها و استانداردهای شرایط كرونایی در نظر گرفته شده ولی واقعیت اینه حتی تصور اینكه در این شرایط ترسناك كرونایی والدین برای 10 دقیقه خارج از محیط خانه كنار فرزندشون نباشن و مراقبت نكنن از حركاتشون ترسناكه و ناشدنیه به نظرم. به همین دلیل من كه هنوز نتونستم قانع بشم كه همون یك روز در هفته و به مدت حدود سه ساعت اجازه بدم پسرم حضوری بره مدرسه.
وزير راضي، والدين ناراضي
قبل از حركت بچه‌ها به مدرسه زنگ بزنيد
روزنامه اعتماد نیز در گزارشی نوشت: اگر روزگار پاندمي عمري براي‌مان باقي بگذارد و البته خودش هم بگذرد و برود، روزي در مرور خاطرات و خطرات اين ايام به ياد خواهيم آورد كه در آخرين پنجشنبه پيش از بازگشايي مدارس در نيمه شهريور سال 1399، زماني كه معلم‌ها، مادر و پدرها و دانش‌آموزان، بعد از اعلام يك‌باره وزير براي حضوري برگزار شدن مدارس، به دنبال توضيحي مي‌گشتند يكي از مسوولان وزارت آموزش و پرورش در تلويزيون حاضر شد و خيال همه را راحت كرد: شنبه صبح، قبل از حركت يك زنگي به مدرسه بزنيد.
درست يك ماه پيش بود كه كنكوري‌ها وسط مرور درس‌ها و تست زدن، مدام بايد از اين منبع خبر به آن منبع خبر پناه مي‌بردند و گيج مي‌زدند كه حرف مسوول ايكس در وزارت بهداشت را باور كنند يا مسوول ايگرگ در سازمان سنجش را. دو هفته به كنكور مانده يك بار خبر آمد كه قطعا كنكور به تعويق مي‌افتد چون استانداردها سختگيرانه‌تر شده و سازمان سنجش زمان بيشتري براي چينش جديد صندلي‌ها و افزايش حوزه‌هاي امتحاني لازم دارد و دو، سه روز بعد از سوي ستاد ملي مبارزه با كرونا اعلام شد كه كنكور در همان مهلت تعيين‌شده برگزار مي‌شود. در آن آشفتگي، سردرگمي و عصبانيت كنكوري‌ها و خانواده‌هاي‌شان، سخت بود تصور اينكه قرار است اين بساط دوباره در آستانه آغاز مدارس پهن شود و همه برنامه‌ريزي‌هايي كه در ماه‌هاي قبل در مورد منطقه‌بندي مدارس اعلام شده بود، ناگهان بعد از جلسه هيات دولت در روز چهارشنبه تغيير كند و اعلام شود كه تمامي مدارس در تمامي مناطق كشور حضوري داير مي‌شوند. بخش شوكه‌كننده خبر اين بود كه تا يك روز قبل از جلسه هيات دولت و بعد نطق روحاني در مورد بازگشايي مدارس و رايگان بودن اپليكيشن شاد براي مدارس دولتي و اولويت با حضوري بودن مدارس، مديران آموزش و پرورش در همه سطوح مديريتي، در تمامي نشست‌هاي خبري و سخنراني‌‌هاي خود در مورد مدارس در مناطق مختلف صحبت مي‌كردند و اينكه برنامه‌ريزي‌هاي كاملا مشخصي وجود دارد كه در كدام شهرها آموزش حضوري باشد و كجا غيرحضوري و چطور مي‌شود به صورت تركيبي از هر دو روش در برخي مناطق پيش رفت. چهارشنبه تمام اينها با گفته‌هاي محسن حاجي‌ميرزايي، وزير آموزش و پرورش تغيير كرد: «همه مدارس كشور از ۱۵شهريورماه جاري با رعايت شديدترين پروتكل‌هاي بهداشتي بازگشايي مي‌شوند و فاصله دانش‌آموزان حداقل يك متر و زمان كلاس‌هاي درسي نيز حداكثر ۳۵دقيقه خواهد بود.» خانواده‌ها و دانش‌آموزان در آخرين چهل و هشت ساعت قبل از شروع سال تحصيلي ناگهان با اين مساله مواجه شدند كه از شنبه بايد براي شرايط حضور فيزيكي در كلاس درس حاضر شوند. اين خبر به‌خصوص خانواده‌هاي ساكن در شهرهايي كه مدت‌ها است بيشترين درگيري با شيوع كرونا را داشته‌اند، بسيار جدي‌تر بود. تهران قاعدتا يكي از همين شهرها است. چند ساعت پس از اعلام بازگشايي مدارس در تمام كشور، راديو گفت‌وگو با دو نفر از مسوولان آموزش و پرورش تهران صحبت كرد، هر دو نفر به نظر مي‌رسيد كه همراه با ساير ملت ايران از خبر حضوري بودن مدارس در تمام كشور مطلع شده‌اند. مسعود ثقفي، سخنگوي آموزش و پرورش شهر تهران در اين برنامه گفت: «ما هم منتظريم ببينيم دقيقا چه اتفاقي بايد بيفتد چون اينكه دو روز مانده به بازگشايي مدارس تازه بگوييم همه بچه‌ها بايد بيايند مدرسه يك مقدار شدنش سخت است.» نفر دوم پانته‌آ دري، معاون آموزش متوسطه شهر تهران بود كه در پاسخ به اينكه وزير آموزش و پرورش گفته است مدارس در تمامي مناطق به صورت حضوري برگزار مي‌شوند و آيا او از اين موضوع مطلع است يا نه، جواب داد: «بله، ما هم همزمان با اخبار و جرايد امروز اين را شنيديم. البته اين در آخر اجلاس روساي آموزش و پرورش كشور مطرح شد، ان‌شاءالله فردا ابلاغيه مي‌آيد و ما هم متناسب با آن تصميم مي‌گيريم.»
تصميم كبري
علي باقرزاده رييس مركز هماهنگي حوزه وزارتي آموزش و پرورش در دو روز پنجشنبه و جمعه ناگهان تبديل به چهره شبكه‌هاي اجتماعي شد. حدود يك دقيقه از حضور او در بخش گفت‌وگوي ويژه خبري ناگهان دست به دست شد و فارغ از اينكه او قبل و بعد از آن يك دقيقه در مورد سردرگمي‌هاي شروع سال تحصيلي چه توضيحاتي داده بود، اين بخش از صحبت‌هايش را همه شنيدند: «(خانواده‌ها) قبل از اينكه حركت كنند و بروند به سمت مدرسه مي‌توانند با مدرسه تماس بگيرند. اگر معلم كلاس‌شان را مي‌شناسند يا مدير و معاون و كادر مدرسه را مي‌شناسند تماس بگيرند و مطلع شوند.» اين گفته او از اينجا ناشي مي‌شد كه در تلاش براي اطمينان خاطر دادن به والدين داشت توضيح مي‌داد كه مدل‌هاي مختلف براي بازگشايي در نظر گرفته شده كه بستگي به جمعيت مدرسه، ميزان دسترسي افراد به روش‌هاي آموزشي و وضعيت تحصيلي دانش‌آموزان دارد. او روز چهارشنبه هم در مورد صحبت وزير كه گفته بود همه مدارس در تمامي مناطق كشور باز هستند گفته بود: «تا وقتي در كشور واحدهاي خدماتي و اداري تعطيل نشدند مدرسه نيز باز است. اما اگر خانواده تشخيص بدهد مي‌تواند از سرويس‌هاي ديگري مثل آموزش تلويزيوني يا آموزش مجازي شبكه شاد و بسته‌هاي آموزشي استفاده كند.» برداشت از تمام اين توضيحات اين است كه مدارس به صورت رسمي بايد باز باشند و عكس‌هايي از حضور دانش‌آموزان در كلاس‌هاي درس وجود داشته باشد كه نشان دهد با رعايت استانداردهاي تعيين‌شده، مدارس دارد به روند اصلي كار خود برمي‌گردد و با اين حال تصميم اصلي با پدر و مادرها و مدرسه است كه دانش‌آموزان را چگونه در كلاس درس بنشانند، يا اينكه اين حضور دايمي و هر روز هفته باشد يا محدود. خبرها و تصاويري كه از پيام‌هاي مدارس به والدين مي‌رسند بيشتر نشان از اين دارد كه در بسياري از مدارس شهرهاي بزرگ قرار است اين حضور در روزهاي ابتدايي هفته جاري و به منظور آشنايي باشد و بعد روند تدريس بيشتر به صورت از راه دور ادامه پيدا خواهد كرد و صد البته كه با توجه به تغيير مدام سياست‌ها اين نكته هم هنوز قابل تاييد كامل نيست.
الف مادر است و ساكن تهران. سه ماه قبل او روزهاي بسيار سخت و طاقت‌فرساي درگيري شوهرش با كرونا را گذراند. مي‌گفت هر شب به او سر مي‌زده تا مطمئن شود كه هنوز نفس مي‌كشد. در اين روزهاي سخت مجبور شدند دخترش را پيش پدربزرگ و مادربزرگش بفرستند تا در امان باشد. شوهر الف مدت‌هاي بسياري پس از برطرف شدن بيماري همچنان آثار ضعف فيزيكي و بدني داشت و همه اينها خاطره تكان‌دهنده‌اي از كرونا در ذهن او باقي گذاشته. حالا كه فكر مي‌كند آنقدر خوش‌اقبال بوده‌اند كه جان سلامت از بيماري به در برده‌اند ديگر توان اين را ندارد كه فكر كند دخترش قرار است در معرض خطر قرار بگيرد. او به «اعتماد» ميگويد: «من فقط در صورت غيرحضوري بودن مي‌توانم اجازه بدهم كه دخترم امسال در پايه ششم تحصيل كند. اگر بچه‌ها قرار باشد حضوري به مدرسه بروند، هرقدر هم كه متفاوت از سال‌هاي پيش باشد، مي‌دانم امكان و توان حفاظت كامل از خودشان را ندارند. من خودم به لحاظ روحي هنوز آدم سالمي نشده‌ام و واقعا ديگر توان دوباره براي بيماري عزيزانم را ندارم.» ظهر روز جمعه (ديروز) دارد اين توضيحات را مي‌دهد. و هنوز ميگويد «اگر قرار باشد حضوري باشد» و در پاسخ به اين سوال كه مگر مدرسه اعلام نكرده كه حضوري يا غيرحضوري، ميگويد: «نه! يك بار ميگويند دو سه روز بيايند و بقيه‌اش در خانه، يك بار ميگويند از صبح تا ظهر، يك بار ميگويند گروه‌بندي. شنبه خودم مي‌روم مدرسه ببينم موضوع چيست.»
در يك گروه دوستانه، مادران ساكن چند شهر مختلف دارند اطلاعات‌شان را باهم به اشتراك مي‌گذارند؛ دو مادر ساكن مشهد ميگويند مدرسه بچه‌هاي‌شان اعلام كرده‌اند كه از ساعت 8 صبح شنبه كلاس‌ها به صورت آنلاين برگزار مي‌شوند. مادر ساكن اصفهان فهرستي از پيام‌هاي مدرسه را مي‌فرستد كه شامل برنامه پيچيده‌اي از سهميه‌بندي كلاس‌هاي حضوري است و ميگويد هر دو ساعت يك بار تغييري در برنامه مي‌دهند و باز پيغام مي‌فرستند. ميگويد هر مدرسه‌اي بنا به جمعيتش دارد تصميم مي‌گيرد اما اغلب اختيار به خانواده‌ها داده شده كه بچه‌ها بيايند يا نه و آنها تصميم گرفته‌اند چون اغلب بچه‌ها حضور ندارند پسرشان را به مدرسه بفرستند چون به نظر مي‌رسد معلم‌ها نظارت سرسختانه خواهند داشت و در اين شرايط بهتر است او در مدرسه حاضر باشد.
در لايه زيرين هياهويي كه وزارت آموزش و پرورش به راه انداخت يك امر مسلم وجود دارد: غير از معلمان و كادر مدرسه كه بايد تن به قوانين و ابلاغيه‌ها بدهند، بودن و نبودن دانش‌آموزان در مدرسه تصميم خانواده‌ها و مدارس است. مسووليت روي دوش آنها است. درست مثل برگزاري كنكور كه عاقبت گفته شد، تمامي پروتكل‌ها رعايت مي‌شود و حضور در جلسه كنكور هم كه اجباري نيست، حالا هم گفته‌هاي آموزش و پرورش طوري شامل كلي‌گويي است كه در عمل تصميم و مسووليت را بر عهده والدين و مديران مدرسه مي‌گذارد؛ آموزش و پرورش و كلاس‌هاي درسش فعال و مشغول به كار هستند و تصميمان براي شما اين است: اين گوي كرونا و اين ميدان مدرسه؛ خودتان مي‌دانيد كه چه كنيد.
سایت "آفتاب" نطر من را یا کامل انتشار بدهید یا کامل حذف کنید.
خدا به همه ما رحم کن. ما لایق مسئو لین بهتری هستم. خودت راه گشا باش.
مسافرت ها، عزاداری ها و بازگشایی مدارس بر تنور شعله ور کرونا در این کشور به شدت خواهد دمید.
یکسال عقب افتادن بهتر از بیمارشدن و احیانا فوت کردنه.عقل سلیم هم همینو میگه.
این مدیران مدارس یک کلمه از حقوق و قانون سر در نمیاورند و فکر میکنند تعهد نامه همه چی هست
نخیر
تعهد نامه اساسا در زمان وقوع حادثه ارزشی ندارد و این مدیر و مسول باید پاسخگوی قانونی شکایت باشند
متاسفانه خیلی ها هم فکر میکنند تعهد بدهند همه چی هست اصلا چنین چیزی نیست حتی تعهدی که دکتر در زمانجراحی از مرض اش میگیرد از درجه اعتبار ساقط هست چه برسد به یه تعهد دو خطی یک مدیر بی مسوول مدرسه