خط قرمز بشریت له شد: توقف فوری حمله به بیمارستان‌ها
در دنیای پرآشوب امروز، تعریف امنیت فراتر از نبود جنگ است و دسترسی پایدار به خدمات درمانی را نیز شامل می‌شود. با این حال، در بحران‌های انسانی، زیرساخت‌های بهداشتی به یکی از اولین قربانیان تبدیل می‌شوند و مکانی که باید پناهگاه امن بیماران باشد، خود به کانون فاجعه بدل می‌گردد.
بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها، تنها مجموعه‌ای از تجهیزات پزشکی نیستند؛ آنها نماد امید، آرامش و بازسازی زندگی برای ملت‌ها محسوب می‌شوند. متأسفانه، فروریختن سقف یک بیمارستان یا قطع برق اتاق عمل، می‌تواند در یک لحظه جان ده‌ها انسان بی‌گناه را بگیرد و این مراکز را به نقطه‌ای ناامن برای مردم تبدیل کند.
بخش عمده قربانیان این حملات را غیرنظامیان، به‌ویژه زنان، کودکان و سالمندان تشکیل می‌دهند. این افراد که هیچ نقشی در درگیری‌ها ندارند، بیشترین رنج را متحمل می‌شوند و حق بنیادین آنها برای دسترسی به سلامت، به سادگی نادیده گرفته می‌شود. تصویر کودکی زخمی در آغوش پرستار، زخمی عمیق بر وجدان بشریت است.
بر اساس کنوانسیون‌های ژنو و اصول حقوق بشر، هرگونه حمله به مراکز درمانی، چه عمدی و چه غیرعمدی، جنایت جنگی محسوب می‌شود. سازمان جهانی بهداشت (WHO) نیز بار‌ها هشدار داده است که این حملات با مختل کردن خدمات ضروری مانند واکسیناسیون و مراقبت‌های اورژانسی، به شیوع بیماری‌ها و افزایش مرگ‌ومیر‌های قابل پیشگیری دامن می‌زند.
پیامد‌های تخریب یک بیمارستان بسیار گسترده‌تر از آوار شدن یک ساختمان است. این فاجعه به قطع درمان بیماران مزمن، توقف مراقبت‌های بارداری و ایجاد موجی از ترس و بی‌اعتمادی در میان مردم منجر می‌شود که آنها را از مراجعه به مراکز پزشکی باز می‌دارد و یک خلأ مرگبار در خدمت‌رسانی ایجاد می‌کند.
در هیاهوی سیاسی و رسانه‌ای، صدای قربانیان اغلب شنیده نمی‌شود. این وظیفه جامعه جهانی، نهاد‌های بشردوستانه و رسانه‌هاست تا با شفاف‌سازی این فجایع، برای جلوگیری از تکرار آنها مطالبه‌گری کنند. بی‌تفاوتی افکار عمومی جهانی نسبت به این بحران، بزرگ‌ترین تهدید برای صلح پایدار است.
مراکز درمانی باید سنگر زندگی باقی بمانند، نه جبهه جنگ. حفاظت از آنها نه فقط با قوانین بین‌المللی، بلکه با وجدان، تعهد و همدلی جهانی ممکن است. هر انسانی که در آوار یک بیمارستان جان می‌سپارد، یادآور این حقیقت تلخ است که انسانیت هنوز راهی طولانی در پیش دارد.
باید همگی صدای بی‌صدایان باشیم؛ آنهایی که تنها خواسته‌شان زندگی در امنیت، سلامت و کرامت است. جهان باید یکپارچه عمل کند تا این پناهگاه‌های حیات برای همیشه نماد صلح و همدلی باقی بمانند، نه اهدافی برای تهدید و تخریب.
