بازی چین و روسیه با پرونده هسته ای ایران
آفتاب‌‌نیوز : 
در این میان دو کشور چین و روسیه با وجود مخالفت سایر کشورها در فکر حفظ توازن روابط گسترده اقتصادی خود در زمینه های تجاری و انرژی با ایران هستند. بخشی از سیاست های روسیه برای تجدید حیات اقتصادی خود تاکید بر تقویت مواضعی است که هنوز از قدرت برخوردار هستند.
از طرف دیگر تقویت منابع طبیعی و دفاعی و صدور تکنولوژی هسته ای نیز از سیاست های روسیه در این زمینه است که یک سوم سوخت بازار هسته ای جهان را تامین می کند. این کشور در هند, چین و ایران نیروگاههای هسته ای ساخته و حتی سوخت هسته ای جمهوری های شوروی پیشین و تعدادی از کشورهای اروپائی از جمله جمهوری های چک, اسلواکی, مجارستان و بلغارستان را تامین می کند. روسیه از صادرات تکنولوژی و سوخت هسته ای سالانه 5/3 میلیارد دلار درآمد کسب می کند.
با وجود تمام مطالبی که گفته شد روسیه به ایران بعنوان یک فرصت استثنایی نگاه می کند. بعد از انقلاب ایران در سال 1979 شوروی سابق سریعا جایگزین آمریکا و فرانسه در تامین تکنولوژی هسته ای ایران شد و این رابطه تا بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991 و جایگزینی روسیه با شوروی سابق و انعقاد قرار داد ساخت نیروگاه اتمی بوشهر در سال 1995 همچنان ادامه پیدا کرده است.
جدیدترین قراردادی که روسیه با ایران منعقد کرد در فوریه گذشته بود که بر طبق آن روسیه موظف شد سوخت مورد نیاز نیروگاه بوشهر را تامین کرده و زباله های اتمی ایران را در قلمرو خود نگهداری کند تا به این طریق نیاز ایران را تامین کرده و مانع از ازسرگیری برنامه های هسته ای شخصی ایران شود.
الکساندر رومیانتسف رئیس آژانس اتمی روسیه در سال گذشته گفته بود که روسیه از زمان آغاز ساخت نیروگاه هسته ای بوشهر در 7 سال گذشته یک میلیارد دلار از ایران دریافت کرده ولی تجارت هسته ای روسیه با ایران باعث کم شدن حجم مبادلات روسیه با ایران در سایر زمینه ها شده است.
روسها علاقه مند به گسترش روابط تجاری در زمینه های نفت, گاز, خطوط راه آهن و ساخت و پرتاب ماهواره هستند که اگر موفق به گسترش روابط خود با ایران شوند می توانند سالانه 20 میلیارد دلار از ایران درآمد داشته باشند.
از طرف دیگر چین در مسئله هسته ای ایران گرفتار شده چرا که از یک سو نمی خواهد روابط سیاسی و اقتصادی خود با آمریکا را تیره سازد و از سوی دیگر مایل نیست بازار ایران را از دست بدهد. این در حالی است که چین از برنامه های هسته ای ایران ابراز نگرانی کرده و خواستار حل مسالمت آمیز بحران هسته ای ایران شده ولی با این حال از ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت حمایت نمی کند.
اما آنچه که مشخص است این است که حتی اگر چین متقاعد به ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت شود تحت هیچ شرایطی بخاطر واردات نفت و گاز ایران هم که شده با تحریم اقتصادی ایران موافقت نخواهد کرد.
چین منتظر است تصمیم نهایی روسیه در برابر ایران را ببیند و بعد سیاست نهایی خود را اعلام کند. این کشور در طول یک دهه گذشته بعلت اجتناب از مقابله سیاسی با آمریکا از حق وتوی خود در شورای امنیت استفاده نکرده است.
در سال 2004 چین با ایران برای صدور گاز و نفت ایران به چین بمدت 25 سال به توافقاتی رسید که پیش بینی می شود این قرارداد در صورت عملی شدن منافع اقتصادی بسیاری برای دو طرف در پی دارد. ساخت خطوط لوله ای که برای صدور گاز ایران به چین مورد نیاز است در خوشبینانه ترین حالت تا سال 2010 طول خواهد کشید و این به این معناست که این قرار داد نمی تواند تحت تاثیر فشارهای فعلی بر سر مسئله هسته ای ایران قرار بگیرد.
: آنچه در این راستا حائز اهمیت است این است که چین و روسیه متحدان ایران بشمار نمی روند بلکه همکاری آنها با تهران صرفا جنبه اقتصادی داشته و نگاه آنها به ایران تحت عنوان یک بازار اقتصادی است. به همین دلیل هرگاه آمریکا قادر به تامین نیازهای مالی و تجاری آنها باشد می تواند در نوع و میزان رابطه شان با تهران خدشه وارد سازد. لذا با توجه به آمار و اطلاعات اقتصادی می توان به صراحت اعلام کرد که روسیه و چین با این نگرش به ایران قابل اعتماد نیستند.
در این میان دو کشور چین و روسیه با وجود مخالفت سایر کشورها در فکر حفظ توازن روابط گسترده اقتصادی خود در زمینه های تجاری و انرژی با ایران هستند. بخشی از سیاست های روسیه برای تجدید حیات اقتصادی خود تاکید بر تقویت مواضعی است که هنوز از قدرت برخوردار هستند. از طرف دیگر تقویت منابع طبیعی و دفاعی و صدور تکنولوژی هسته ای نیز از سیاست های روسیه در این زمینه است که یک سوم سوخت بازار هسته ای جهان را تامین می کند. این کشور در هند, چین و ایران نیروگاههای هسته ای ساخته و حتی سوخت هسته ای جمهوری های شوروی پیشین و تعدادی از کشورهای اروپائی از جمله جمهوری های چک, اسلواکی, مجارستان و بلغارستان را تامین می کند. روسیه از صادرات تکنولوژی و سوخت هسته ای سالانه 5/3 میلیارد دلار درآمد کسب می کند.
با وجود تمام مطالبی که گفته شد روسیه به ایران بعنوان یک فرصت استثنایی نگاه می کند. بعد از انقلاب ایران در سال 1979 شوروی سابق سریعا جایگزین آمریکا و فرانسه در تامین تکنولوژی هسته ای ایران شد و این رابطه تا بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991 و جایگزینی روسیه با شوروی سابق و انعقاد قرار داد ساخت نیروگاه اتمی بوشهر در سال 1995 همچنان ادامه پیدا کرده است.
جدیدترین قراردادی که روسیه با ایران منعقد کرد در فوریه گذشته بود که بر طبق آن روسیه موظف شد سوخت مورد نیاز نیروگاه بوشهر را تامین کرده و زباله های اتمی ایران را در قلمرو خود نگهداری کند تا به این طریق نیاز ایران را تامین کرده و مانع از ازسرگیری برنامه های هسته ای شخصی ایران شود.
الکساندر رومیانتسف رئیس آژانس اتمی روسیه در سال گذشته گفته بود که روسیه از زمان آغاز ساخت نیروگاه هسته ای بوشهر در 7 سال گذشته یک میلیارد دلار از ایران دریافت کرده ولی تجارت هسته ای روسیه با ایران باعث کم شدن حجم مبادلات روسیه با ایران در سایر زمینه ها شده است.
روسها علاقه مند به گسترش روابط تجاری در زمینه های نفت, گاز, خطوط راه آهن و ساخت و پرتاب ماهواره هستند که اگر موفق به گسترش روابط خود با ایران شوند می توانند سالانه 20 میلیارد دلار از ایران درآمد داشته باشند.
از طرف دیگر چین در مسئله هسته ای ایران گرفتار شده چرا که از یک سو نمی خواهد روابط سیاسی و اقتصادی خود با آمریکا را تیره سازد و از سوی دیگر مایل نیست بازار ایران را از دست بدهد. این در حالی است که چین از برنامه های هسته ای ایران ابراز نگرانی کرده و خواستار حل مسالمت آمیز بحران هسته ای ایران شده ولی با این حال از ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت حمایت نمی کند.
اما آنچه که مشخص است این است که حتی اگر چین متقاعد به ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت شود تحت هیچ شرایطی بخاطر واردات نفت و گاز ایران هم که شده با تحریم اقتصادی ایران موافقت نخواهد کرد.
چین منتظر است تصمیم نهایی روسیه در برابر ایران را ببیند و بعد سیاست نهایی خود را اعلام کند. این کشور در طول یک دهه گذشته بعلت اجتناب از مقابله سیاسی با آمریکا از حق وتوی خود در شورای امنیت استفاده نکرده است.
در سال 2004 چین با ایران برای صدور گاز و نفت ایران به چین بمدت 25 سال به توافقاتی رسید که پیش بینی می شود این قرارداد در صورت عملی شدن منافع اقتصادی بسیاری برای دو طرف در پی دارد. ساخت خطوط لوله ای که برای صدور گاز ایران به چین مورد نیاز است در خوشبینانه ترین حالت تا سال 2010 طول خواهد کشید و این به این معناست که این قرار داد نمی تواند تحت تاثیر فشارهای فعلی بر سر مسئله هسته ای ایران قرار بگیرد.
: آنچه در این راستا حائز اهمیت است این است که چین و روسیه متحدان ایران بشمار نمی روند بلکه همکاری آنها با تهران صرفا جنبه اقتصادی داشته و نگاه آنها به ایران تحت عنوان یک بازار اقتصادی است. به همین دلیل هرگاه آمریکا قادر به تامین نیازهای مالی و تجاری آنها باشد می تواند در نوع و میزان رابطه شان با تهران خدشه وارد سازد. لذا با توجه به آمار و اطلاعات اقتصادی می توان به صراحت اعلام کرد که روسیه و چین با این نگرش به ایران قابل اعتماد نیستند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید