آفتابنیوز : خبرگزاری آسوشیتدپرس با اعلام این خبر و در بررسی این مساله مینویسد؛ در مورد کرهشمالی جرج بوش رئیس جمهور آمریکا معتقد است حضور تعداد بیشتری از کشورها برای مذاکره با کرهشمالی میتواند به تقویت جبهه غرب در مقابل پیونگ یانگ بینجامد.
سابقه مذاکرات آمریکا با رهبران کرهشمالی به هفت سال پیش باز میگردد. زمانی که در سال 1999 کلینتون موافقت کرد در صورتی که کرهشمالی برنامه تسلیحات هستهایاش را متوقف کند، بخشی از تحریمهایی که پس از جنگ کره در سال 1952 علیه این کشور اعمال شده بود، لغو شود. اما پس از آنکه پیشنهاد آمریکا برای کمک به کرهشمالی به تعویق افتاد، پیونگ از آغاز برنامه هستهایاش خبر داد. سه سال بعد نیز این کشور از معاهده منع تکثیر هستهای خارج شد و با خارج شدن از کنترل بازرسیهای جهانی امکان این را یافت با توسعه برنامه تسلیحات هستهایاش در نهایت اولین بمب اتمی خود را آزمایش کند.
به نوشته آسوشیتدپرس، آمریکا در مورد ایران نیز ترجیح میدهد رهیافتی چند جانبهگرایانه را در پیش بگیرد. در همین راستا دولت جرج بوش موافقت کرد در صورت توقف غنیسازی در ایران به جمع مذاکرهکنندگان با ایران بپیوندد. در عین حال چین و روسیه در مقابل خواست آمریکا برای اعمال اقدامات تنبیهی شدید علیه تهران مقاومت میکنند. همین مساله باعث شد ایرانیها مطمئن شوند که هرگونه اقدام تنبیهی علیه آنها بیش از هرچیز نمادین خواهد بود.
آسوشیتدپرس همچنین تاکید کرده است: کارشناسان بر این اعتقادند که آمریکا در زمان ریاست جمهوری خاتمی فرصتهای بیشتری برای مذاکره با ایران داشت و با روی کارآمدن دولت احمدینژاد این فرصتها به طور چشمگیری کاهش یافته است. البته این تحلیلها بدان معنی نیست که مذاکرات مستقیم واشنگتن با تهران و پیونگ یانگ قطعا موفقیت آمیز خواهد بود اما به هر حال واقعیت آن است که هیچ جانشینی برای مذاکرات مستقیم وجود ندارد.
آسوشیتدپرس در پایان آورده است: کوفیعنان دبیرکل سازمان ملل در جریان بحران اتمی کرهشمالی از آمریکا خواست برای حل مساله مستقیماً با دولت کمونیست پیونگ یانگ مذاکره کند. وی تاکید کرد که «مذاکره موفقیت در حل بحران را تضمین نمیکند اما امتناع از مذاکره قطعاً تضمین کننده شکست است». از این رو به نظر میرسد اتخاذ این استراتژی از سوی آمریکا در نهایت به انزوای این کشور منجر شود. چرا که متحدان اروپایی و آسیایی واشنگتن نیز بیشتر خواستار حل مسائل ایران و کرهشمالی از طریق گفتوگو و دیپلماسی هستند.