مستندساز ایرانی جایزه یونسکو را گرفت
جایزه‌ای که محمد احسانی در جشنواره «DMZ» کره جنوبی که از ۲۰ تا ۲۶ شهریور (۱۱ تا ۱۷) سپتامبر در منطقه غیر نظامی‌مرزی کره جنوبی با کره شمالی برگزار می‌شود دریافت کرد، از سوی مرکز بین‌المللی اطلاعات و شبکه‌سازی برای میراث فرهنگی ناملموس در منطقه آسیا-اقیانوسیه تحت نظارت یونسکو (ICHCAP) به او داده شد. ضمن این که طرح تولید مستند جدید او هم در مورد موسیقی بلوچستان در این جشنواره معرفی شده است.
محمد احسانی بر خلاف کار مداوم و تلاش‌هایش برای تصویر مشکلات جدی زیست‌محیطی و همینطور جوایز متعددی که از جشنواره‌های خارجی و همینطور جشنواره سینما حقیقت دریافت کرده، نامش کم‌تر شنیده شده است. او زاده تبریز است و مستندسازی را از سال ۱۳۸۲ و با فیلم «رخش بر نقش» شروع کرده که علاوه بر حضور در جشنواره‌های داخلی مثل بیستمین جشنواره فیلم کوتاه تهران، پنجمین جشنواره فیلم‌های مستند کیش و دومین جشنواره فیلم‌های مستند یادگار (هر سه در سال ۱۳۸۲) در جشنواره‌های جهانی سانتیاگو / شیلی / نوامبر ۲۰۰۳، آلترنیتیو / رومانی / نوامبر ۲۰۰۵ و رد آیلند / آمریکا / آگوست ۲۰۰۳ هم نمایش داده شده است.
سال ۱۳۸۳ او مستند «ایدز ایران ۱۳۸۳» را ساخت که سال ۲۰۰۴ از همین جشنواره فیلم‌های مستند آسیایی- کره جنوبی جایزه گرفت. فیلم بعدی او «تبریز: تصاویر دنیای فراموش شده» سال ۱۳۸۵ ساخته شد و درباره پیرمرد عکاسی است که هزاران قطعه عکس از ۱۰۰ سال گذشته شهر تبریز را در آتلیه خانوادگی‌اش نگهداری می‌کند. این فیلم هم توانست جایزه بهترین فیلم کوتاه از فستیوال موندنس آمریکا را به دست بیاورد. احسانی در مصاحبه‌ای در باره این فیلم گفته: «فیلم به فضا‌های تاریخی بسیار نزدیک است و راوی تاریخ ۱۰۰ سال گذشته تبریز است. اما نه به این معنا که بخواهد تاریخ‌نگاری کند. در لحظاتی روی انقلاب مشروطه فوکوس می‌کند و به حوادث گذشته می‌پردازد، اما من احساس نمی‌کنم تاریخ‌نگار باشد. بلکه تاریخ را هم در کنار درام و دیدگاه امروز نسبت به جهان و جامعه نشان می‌دهد. در واقع فیلم از عناصر درام و قصه‌پردازی و فضاسازی و تخیل یک فیلم داستانی بهره می‌برد.»
فیلم بعدی او «زیر گنبد مینا» مستندی ۴۲ دقیقه‌ای است که به موضوع وندالیسم و یادگاری‌نویسی بر میراث فرهنگی ایران می‌پردازد. او گفته فیلم را با عشق ساخته و توضیح داده: «این موضوع یک بحث ملی است و به همین خاطر، هم خودم و هم اعضای گروهم به خاطر انگیزه‌های ملی که داشتیم، نه احساس خستگی کردیم و نه مشکلات کار را دیدیم. حضور در مکان‌های باعظمتی مثل پارسه یا تخت جمشید به ما انرژی می‌داد و جایی برای خستگی یا فکر کردن به مشکلات باقی نمی‌گذاشت.» بانوی ارومیا، روزگاری هامون، کارون، وقتی دارکوب‌ها می‌روند و آب ما را خواهد برد هم فیلم‌های دیگر احسانی است که بین سال‌های ۱۳۹۲ تا ۱۴۰۱ ساخته است و هرکدام به یکی از مشکلات فراوان محیط زیستی ایران پرداخته است. او البته در باره تأثیر مستنداتش بر مسئولین ناامید است و معتقد است آنها جدیت و بحرانی بودن این معضلات را درک نکرده‌اند.
