چالش جدید هایابوسا ۲: ملاقات با سیارکی به اندازه یک فضاپیما
وبگاه فیز در گزارشی آورده است:
ستاره‌شناسان با استفاده از رصدخانه‌های سراسر جهان، از جمله تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا، موفق به کشف ویژگی‌های شگفت‌انگیز جدیدی از سیارک «۱۹۹۸ KY ۲۶» شده‌اند. بر اساس مطالعات جدید، این سیارک که هدف مأموریت گسترده «فضاپیمای هایابوسا ۲» سازمان فضایی ژاپن در سال ۲۰۳۱ میلادی است، تقریباً یک‌سوم اندازه تصورات قبلی است و با سرعتی بسیار بیشتر از انتظار به دور خود می‌چرخد.
فضاپیمای هایابوسا ۲ در قسمت اول مأموریت خود، سیارک ۹۰۰ متری «ریوگو ۱۶۲۱۷۳» در سال ۲۰۱۸ میلادی بررسی کرد و نمونه‌های از آن را در سال ۲۰۲۰ میلادی به زمین آورد. با توجه به سوخت باقی‌مانده، این فضاپیما برای یک مأموریت تمدیدشده اعزام شد تا در سال ۲۰۳۱ میلادی با سیارک ۱۹۹۸ KY ۲۶ ملاقات کند.
مشاهدات جدید، همراه با داده‌های راداری قبلی، نشان داده‌اند:
این سیارک تنها ۱۱ متر عرض دارد، به این معنی که می‌تواند به راحتی درون گنبد تلسکوپ بسیار بزرگی که برای رصد آن استفاده می‌شود، جای گیرد؛ قبلاً تخمین زده شده بود که قطر این سیارک حدود ۳۰ متر است.
سرعت چرخش این سیارک، دو برابر سریع‌تر از آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد. یک روز در این سیارک فقط پنج دقیقه طول می‌کشد؛ در صورتی که داده‌های قبلی نشان می‌داد که این سیارک چرخش خود را در حدود ۱۰ دقیقه انجام می‌دهد.
این سیارک سطحی روشن دارد و به احتمال زیاد از یک تکه صخره جامد تشکیل شده که ممکن است منشأ آن یک تکه از یک سیاره یا سیارک دیگر باشد.
چالش‌های پیش روی فضاپیمای هایابوسا۲
دکتر اولیویه هینو (Olivier Hainaut)، ستاره‌شناس رصدخانه جنوبی اروپا، تأکید می‌کند: اندازه کوچک‌تر و چرخش سریع‌تر این سیارک، ملاقات هایابوسا ۲ با آن را هم جذاب‌تر و هم چالش‌برانگیزتر خواهد کرد. این ویژگی‌ها مانور فرود فضاپیما بر سطح سیارک را دشوارتر خواهد کرد.
اهمیت علمی مأموریت
این نخستین‌بار خواهد بود که یک مأموریت فضایی از سیارکی به این کوچکی بازدید می‌کند. دکتر تونی سانتاناروس (Toni Santana-Ros) از دانشگاه آلیکانته اسپانیا، می‌گوید: هرگز یک سیارک ۱۰ متری را از نزدیک ندیده‌ایم؛ بنابراین نمی‌دانیم دقیقاً چه انتظاری باید داشته باشیم.
کاربرد‌های آینده
این پژوهش نه تنها برای مأموریت هایابوسا ۲ حیاتی است، بلکه روش‌هایی جدید برای مطالعه سیارک‌های کوچک نزدیک زمین ارائه می‌دهد. این توانایی می‌تواند برای برنامه‌های آینده اکتشاف سیارک‌ها و حتی شناسایی سیارک‌های خطرناک بالقوه تأثیرگذار باشد.
یافته‌های این پژوهش در نشریه نِیچِر کامیونیکِیشِنز/ Nature Communications منتشر شده است.
