تماشاگران درباره بازی سحر دولتشاهی روی صحنه تئاتر شهر چه می‌گویند؟
رامسس دوم تا امروز تنها دو اجرا در سالن اصلی تئاترشهر داشته و تمام بلیت‌هایش تا دوم آبان فروش رفته است. بخش زیادی از این فروش مرتبط با بازیگران آن است که تماشاگر سریال‌های شبکه نمایش خانگی را برای دیدن بازیگران این سریال‌ها روی صحنه کنجکاو می‌کند.
سحر دولتشاهی که آخرین بار سال ۱۳۹۷ و با بینوایان حسین پارسایی در هتل اسپیناس پالاس روی صحنه بود، یک بار دیگر با این نمایش صحنه را تجربه می‌کند. علی شادمان هم علاوه بر فیلم و سریال در نمایش‌های مختلفی مثل «زبان تمشک‌های وحشی» نوشته نغمه ثمینی و با کارگردانی شیوا مسعودی، «بداهه» کار آروند دشت آرای و «قصر موروثی» خاندان فرانکنشتاین نوشته و کار آتیلا پسیانی حضور داشته است. سعید چنگیزیان دیگر بازیگر این نمایش هم به واسطه سریال‌هایی مثل «زخم کاری» و «جزرومد» برای تماشاگر عام شناخته شده است. حدیث میرامینی هم در سریال‌های بسیاری در شبکه نمایش خانگی حضور داشته و کمتر ریالیتی‌شویی وجود دارد که در آن حضور نداشته است.
اما رضا گوران پس از نمایش‌هایی که در دهه ۹۰ اجرا کرد، نمایش‌هایی مثل خاموشی دریا، مرداب روی بام و شب آوازهایش را می‌خواند، حالا اولین نمایشش در دهه ۱۴۰۰ را روی صحنه برده است و آنطور که شواهد نشان می‌دهد، استقبال خوبی از آن شده است.
نمایش نوشته سباستین تیری، نمایشنامه‌نویس، کارگردان و بازیگر فرانسوی، است که یکی از شخصیت‌های برجسته در تئاتر معاصر فرانسه محسوب می‌شود و به دلیل سبک نوآورانه و رویکرد جسورانه‌اش در نوشتن و کارگردانی نمایشنامه‌ها مورد توجه قرار گرفته است. این نمایشنامه هم درباره زوجی است که با نگرانی و هیجان در انتظار بازگشت دامادشان هستند، اما با ورود او از یک سفر طولانی، همه‌چیز شکل عجیبی به خود می‌گیرد.
تعدادی از کسانی که در این دو روز به دیدن رامسس دوم رفته‌اند آن را نمایش موفقی دانسته‌اند که با حضور بازیگران شناخته‌شده توانسته با مخاطب ارتباط برقرار کند. یکی از مخاطبان نوشته: «بسیار درگیرکننده، گیرا و منحصر‌به‌فرد. همه چیز عالی، به جا و درست است. ممکن است در ظاهر همه چیز ساده و بی آلایش جلوه کند، اما در بطن کار با یک درام روانکاوانه پیچیده که با ذهن و روحت بازی می‌کند طرف هستیم با یک طنز ظریف در لایه‌های زیرین که بیشتر به ابزوردیسم تکیه داره و در واقع از جایگاه یک کمدی سیاه می‌توان تحلیلش کرد هرچند ژانر اصلی به نظرم یک سایکودرام است.»
مخاطب دیگری نوشته: «کار‌های رضا گوران به نظرم همیشه از سطح بالایی برخوردار است و مخاطبش را وادار به تفکر می‌کند. صحنه و نور پردازی همراه با متن هست و از اجرا جلو نمیزند و در عین حال با نبوغ ستودنی طراحی شده است.»
یکی از مخاطبان هم به سایرین پیشنهاد کرده این نمایش را از دست ندهند.
تماشاگرانی هم البته بوده‌اند که نمایش را دوست نداشته‌اند. یکی از آنها را کار را آزاردهنده توصیف کرده و دیگری کارگردانی آن را زیر سئوال برده است. دیگری هم تنها نقطه قوت نمایش را متن آن و البته بازی‌ها دانسته است.
