پیكر استاد محمد نوری ساعت 30/9 امروز از مقابل تالار وحدت تشییع می‌شود
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: محمد نوری که شامگاه شنبه در سن 81 سالگی در بیمارستان جم تهران درگذشت، بیش از چهار دهه در سطح اول موسیقی ایران حضور داشت و ترانه‌های ماندگاری را به آرشیو موسیقی ایران سپرد. استاد نوری که مدت‌ها از یک بیماری بدخیم و سخت رنج می‌برد، در اول دی ماه 1308 به دنیا آمد.
او آواز را نزد خانم «اولین باغچهبانو» و تئوری موسیقی را نزد سیروس شهردار و فریدون فرزانه، استادان هنرستان عالی موسیقی، فراگرفت. وی شیوه آواز خود را متاثر از بافت و غنای زخمه‌ایِ استادانی چون حسین اصلانی، ناصر حسینی و محمد سریر می‌داند. دهه بیست، دوران آغاز نوعی تفکر در شعر و موسیقی آوازی درمیان مردم ایران، بهویژه نسل جوان بود که بخشی را می‌توان متاثر از نشر و پخش وسیعتر موسیقی علمی و آثار فولکلور کشورهای مختلف جهان از طریق رادیو و صفحات گرامافون دانست.
«محمد نوری» در همین سالها - سنین نوجوانی - با خواندن اشعار نوینی که روی نغمه‌های روز مغربزمین و برخی قطعات کلاسیک آوازی سروده شدهبود، کار خوانندگی را آغاز کرد. او طی سالهای بعد، با تکیه بر تحصیلات هنرستانی و دانشگاهی خود توانست هویت مستقلی به این اندیشه و گرایش ببخشد و فضای متفکرانه‌ای به گونه آوازی خویش دهد. آوازهای این استاد، طی پنج دهه، درمیان سه نسل، شان و اعتبار ویژه‌ای کسب کرده است.
این هنرمند در حاشیه سالهای پرتلاش، با اجرای بیش از سیصد قطعه آوازی، تقریر و ترجمه مقالات و سرودن اشعاری از ترانه‌های ماندگار، بیش از پیش خود را در دل مردم این مرزوبوم جا داد. او برنده جایزه «خورشید طلایی» (50 سال صدای متفاوت و ماندگار) در سال 78 از جشنواره مهر، دارای مدرك درجه یك هنری خوانندگی از شورای عالی ارزیابی كشور و وزارت ارشاد و چهره ماندگار در سال 1385 بود.
نوری در مصاحبه‌ای درباره راز ماندگاری‌اش گفته بود: «من هرگز خود را در اوج ندیده‌ام. با زیربنایی سست هم می‌توان به اوج رفت، ولی ماندن در قله، كار هر كس نیست، كار ما هم نیست، آن كه به سرعت اوج می‌گیرد، با همان سرعت سقوط می‌كند. رمز ماندگاری در همین است كه طوری باید به اوج رفت كه بی‌برگشت باشد.» و نمی‌شود از محمد نوری نوشت و از ترانه ماندگارش جان مریم (نازنین مریم) چیزی نگفت. ترانه‌ای که بدون شک، یکی از معروف‌ترین و ماندگارترین‌های تاریخ موسیقی ایران است.
او آواز را نزد خانم «اولین باغچهبانو» و تئوری موسیقی را نزد سیروس شهردار و فریدون فرزانه، استادان هنرستان عالی موسیقی، فراگرفت. وی شیوه آواز خود را متاثر از بافت و غنای زخمه‌ایِ استادانی چون حسین اصلانی، ناصر حسینی و محمد سریر می‌داند. دهه بیست، دوران آغاز نوعی تفکر در شعر و موسیقی آوازی درمیان مردم ایران، بهویژه نسل جوان بود که بخشی را می‌توان متاثر از نشر و پخش وسیعتر موسیقی علمی و آثار فولکلور کشورهای مختلف جهان از طریق رادیو و صفحات گرامافون دانست.
«محمد نوری» در همین سالها - سنین نوجوانی - با خواندن اشعار نوینی که روی نغمه‌های روز مغربزمین و برخی قطعات کلاسیک آوازی سروده شدهبود، کار خوانندگی را آغاز کرد. او طی سالهای بعد، با تکیه بر تحصیلات هنرستانی و دانشگاهی خود توانست هویت مستقلی به این اندیشه و گرایش ببخشد و فضای متفکرانه‌ای به گونه آوازی خویش دهد. آوازهای این استاد، طی پنج دهه، درمیان سه نسل، شان و اعتبار ویژه‌ای کسب کرده است.
این هنرمند در حاشیه سالهای پرتلاش، با اجرای بیش از سیصد قطعه آوازی، تقریر و ترجمه مقالات و سرودن اشعاری از ترانه‌های ماندگار، بیش از پیش خود را در دل مردم این مرزوبوم جا داد. او برنده جایزه «خورشید طلایی» (50 سال صدای متفاوت و ماندگار) در سال 78 از جشنواره مهر، دارای مدرك درجه یك هنری خوانندگی از شورای عالی ارزیابی كشور و وزارت ارشاد و چهره ماندگار در سال 1385 بود.
نوری در مصاحبه‌ای درباره راز ماندگاری‌اش گفته بود: «من هرگز خود را در اوج ندیده‌ام. با زیربنایی سست هم می‌توان به اوج رفت، ولی ماندن در قله، كار هر كس نیست، كار ما هم نیست، آن كه به سرعت اوج می‌گیرد، با همان سرعت سقوط می‌كند. رمز ماندگاری در همین است كه طوری باید به اوج رفت كه بی‌برگشت باشد.» و نمی‌شود از محمد نوری نوشت و از ترانه ماندگارش جان مریم (نازنین مریم) چیزی نگفت. ترانه‌ای که بدون شک، یکی از معروف‌ترین و ماندگارترین‌های تاریخ موسیقی ایران است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید