جهان در یک تریلیون سال دیگر+ تصویر
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: تریلیون‌ها سال دیگر جهان برای فضانوردان آینده به مکانی ساده تر برای گشت‌و‌گذار و جستجو تبدیل خواهد شد، زمانی که سن جهان 100 برابر سن کنونی‌اش بوده و تنها ستاره‌های باقی مانده کوتوله‌های سرخ رنگ خواهند بود.
در آن زمان مناطق تولد ستاره‌های جدید قرنها پیش از بین رفته‌اند و هیچ سحابی رنگارنگ و انفجارهای ابرنواختری در جهان وجود نخواهد داشت. کهکشان راه شیری نیز در پی ترکیب شدن با کهکشان آندرومدا هویت اصلی خود را از دست داده و کهکشان مارپیچی که در انتها از آن باقی خواهد ماند از هر گاز و غبار کیهانی تهی خواهد بود.
آسمان شب وسعتی یکپارچه و یکنواخت از ستاره‌های درخشان خواهد بود و تراکم ستاره‌ها به سمت هسته کهکشانی خواهد بود. با این همه تا زمانی که ستاره‌ای در جهان باشد، سیاره‌ها نیز وجود خواهند داشت و از این رو امکان مشاهده دقیق تر حیاتهای هوشمند در جهان با دقت بالاتری به وجود خواهد آمد.
فضانوردانی که در آینده دور زندگی می‌کنند نسبت به جهان هستی نگاهی به سادگی زمانی خواهند داشت که هنوز تلسکوپ‌های بزرگ کهکشان‌ها را کشف نکرده بودند. در واقع اخترشناسی در آینده دور مشابه دهه 1800 مختص بررسی ویژگی‌های ستارگان خواهد بود.
یک تریلیون سال دیگر جهان پرشتاب تمامی نور را از میان تمامی کهکشان‌ها منبسط کرده و در پی آن 100 میلیارد کهکشان به واسطه متورم شدن فضا-زمان در چشم بر هم زدنی از یکدیگر فاصله گرفته و ناپدید خواهند شد. وفور کوتوله‌های سفید، سیاهچاله‌ها و ستاره‌های نوترونی شاهدی بر این واقعیت خواهند بود که مسیر تکامل ستاره‌ها جاده‌ای یک‌طرفه است.
در این زمان درخشش پس‌زمینه کیهانی به اندازه‌ای ضعیف خواهد شد که غیر قابل ردیابی شده و تقریبا هیچ نشانه‌ای از اینکه روزگاری انفجار بزرگی رخ داده است در جهان باقی نخواهد ماند. با این همه شاید در آینده انیشتینی متولد شود تا بتواند فرضیه چنین رویدادی را بر اساس سنتز هسته‌ای عناصر در کوتوله‌های سفید ارائه کند.
تراکم ماده در فضا به واسطه سلطه انرژی تاریک بسیار رقیق شده و محاسبه آن دشوار خواهد شد. اخترشناسان آینده به این نتیجه خواهند رسید که در زمان‌های پیش از آنها ماده احتمالا باید ترکیب قوی‌تری را با ستاره‌ها می‌داشته‌اند و ستاره‌ها می‌توانسته اند از فروپاشی گرانشی متولد شوند.
دوره‌های ستاره‌ای و به ویژه کوتوله‌های سفید در حال سرد شدن به اخترشناسان امکان محاسبه زمانی را خواهند داد که در آن رویدادی منجر به متولد شدن اینهمه ستاره شده است. اما آنها هیچ نشانه‌ای از اینکه کهکشان راه شیری با شهر بزرگ دیگری از ستارگان ترکیب شده و فورانی از ستاره‌های نوزاد را خلق کرده است، در اختیار نخواهند داشت.
تقریبا در هر 100 هزار سال یک سیستم ستاره‌ای دوتایی به اندازه‌ای به سیاهچاله مرکز کهکشان راه شیری ما نزدیک می‌شوند که در نهایت از هم دریده می‌شوند و در حالی که یکی از ستاره‌ها به کام سیاهچاله فرو می‌رود، ستاره دیگر طی نمایش بی‌نظیری از قانون کنش-واکنش نیوتون از کهکشان به بیرون پرتاب خواهد شد. پدیده‌ای که در سال 2009 توسط تلسکوپ هابل رصد شد. با این همه در آینده چنین رویدادی گاه و بیگاه در کهکشان ما رخ خواهد داد.
چنین ستاره‌ای در آینده تحت نظر ستاره‌شناسان خواهد بود تا میزان فاصله‌ای که ستاره از کهکشان دور شده است را محاسبه کنند، البته این افراد با دیدن اینکه هرچه ستاره از کهکشان فاصله می‌گیرد سرعت آن نیز افزایش پیدا می‌کند، شگفت زده خواهند شد، پدیده‌ای که به واسطه تاثیر انرژی تاریک رخ خواهد داد.
شاید شگفتی این اخترشناسان با درک اینکه این ستاره در افقی نامحدود ناپدید خواهد شد، افزایش پیدا کند، افقی که در آن به واسطه سرعت بالای نور امکان دریافت هیچ نوع اطلاعاتی از جانب چنین جرمی نخواهد بود. نکته شگفت‌انگیزتر چنین پیش‌بینی این است که تمدنهایی که در سیاره این ستاره رانده شده زندگی می‌کنند، شاهد عینی دور شدن و کم‌رنگ شدن کهکشان راه شیری خواهند بود تا زمانی که کهکشان به کلی ناپدید شود. {$old_album_125489}
آفتاب: تریلیون‌ها سال دیگر جهان برای فضانوردان آینده به مکانی ساده تر برای گشت‌و‌گذار و جستجو تبدیل خواهد شد، زمانی که سن جهان 100 برابر سن کنونی‌اش بوده و تنها ستاره‌های باقی مانده کوتوله‌های سرخ رنگ خواهند بود. در آن زمان مناطق تولد ستاره‌های جدید قرنها پیش از بین رفته‌اند و هیچ سحابی رنگارنگ و انفجارهای ابرنواختری در جهان وجود نخواهد داشت. کهکشان راه شیری نیز در پی ترکیب شدن با کهکشان آندرومدا هویت اصلی خود را از دست داده و کهکشان مارپیچی که در انتها از آن باقی خواهد ماند از هر گاز و غبار کیهانی تهی خواهد بود.
آسمان شب وسعتی یکپارچه و یکنواخت از ستاره‌های درخشان خواهد بود و تراکم ستاره‌ها به سمت هسته کهکشانی خواهد بود. با این همه تا زمانی که ستاره‌ای در جهان باشد، سیاره‌ها نیز وجود خواهند داشت و از این رو امکان مشاهده دقیق تر حیاتهای هوشمند در جهان با دقت بالاتری به وجود خواهد آمد.
فضانوردانی که در آینده دور زندگی می‌کنند نسبت به جهان هستی نگاهی به سادگی زمانی خواهند داشت که هنوز تلسکوپ‌های بزرگ کهکشان‌ها را کشف نکرده بودند. در واقع اخترشناسی در آینده دور مشابه دهه 1800 مختص بررسی ویژگی‌های ستارگان خواهد بود.
یک تریلیون سال دیگر جهان پرشتاب تمامی نور را از میان تمامی کهکشان‌ها منبسط کرده و در پی آن 100 میلیارد کهکشان به واسطه متورم شدن فضا-زمان در چشم بر هم زدنی از یکدیگر فاصله گرفته و ناپدید خواهند شد. وفور کوتوله‌های سفید، سیاهچاله‌ها و ستاره‌های نوترونی شاهدی بر این واقعیت خواهند بود که مسیر تکامل ستاره‌ها جاده‌ای یک‌طرفه است.
در این زمان درخشش پس‌زمینه کیهانی به اندازه‌ای ضعیف خواهد شد که غیر قابل ردیابی شده و تقریبا هیچ نشانه‌ای از اینکه روزگاری انفجار بزرگی رخ داده است در جهان باقی نخواهد ماند. با این همه شاید در آینده انیشتینی متولد شود تا بتواند فرضیه چنین رویدادی را بر اساس سنتز هسته‌ای عناصر در کوتوله‌های سفید ارائه کند.
تراکم ماده در فضا به واسطه سلطه انرژی تاریک بسیار رقیق شده و محاسبه آن دشوار خواهد شد. اخترشناسان آینده به این نتیجه خواهند رسید که در زمان‌های پیش از آنها ماده احتمالا باید ترکیب قوی‌تری را با ستاره‌ها می‌داشته‌اند و ستاره‌ها می‌توانسته اند از فروپاشی گرانشی متولد شوند.
دوره‌های ستاره‌ای و به ویژه کوتوله‌های سفید در حال سرد شدن به اخترشناسان امکان محاسبه زمانی را خواهند داد که در آن رویدادی منجر به متولد شدن اینهمه ستاره شده است. اما آنها هیچ نشانه‌ای از اینکه کهکشان راه شیری با شهر بزرگ دیگری از ستارگان ترکیب شده و فورانی از ستاره‌های نوزاد را خلق کرده است، در اختیار نخواهند داشت.
تقریبا در هر 100 هزار سال یک سیستم ستاره‌ای دوتایی به اندازه‌ای به سیاهچاله مرکز کهکشان راه شیری ما نزدیک می‌شوند که در نهایت از هم دریده می‌شوند و در حالی که یکی از ستاره‌ها به کام سیاهچاله فرو می‌رود، ستاره دیگر طی نمایش بی‌نظیری از قانون کنش-واکنش نیوتون از کهکشان به بیرون پرتاب خواهد شد. پدیده‌ای که در سال 2009 توسط تلسکوپ هابل رصد شد. با این همه در آینده چنین رویدادی گاه و بیگاه در کهکشان ما رخ خواهد داد.
چنین ستاره‌ای در آینده تحت نظر ستاره‌شناسان خواهد بود تا میزان فاصله‌ای که ستاره از کهکشان دور شده است را محاسبه کنند، البته این افراد با دیدن اینکه هرچه ستاره از کهکشان فاصله می‌گیرد سرعت آن نیز افزایش پیدا می‌کند، شگفت زده خواهند شد، پدیده‌ای که به واسطه تاثیر انرژی تاریک رخ خواهد داد.
شاید شگفتی این اخترشناسان با درک اینکه این ستاره در افقی نامحدود ناپدید خواهد شد، افزایش پیدا کند، افقی که در آن به واسطه سرعت بالای نور امکان دریافت هیچ نوع اطلاعاتی از جانب چنین جرمی نخواهد بود. نکته شگفت‌انگیزتر چنین پیش‌بینی این است که تمدنهایی که در سیاره این ستاره رانده شده زندگی می‌کنند، شاهد عینی دور شدن و کم‌رنگ شدن کهکشان راه شیری خواهند بود تا زمانی که کهکشان به کلی ناپدید شود. {$old_album_125489}
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید