چرا «زندگی با چشمان بسته» مجوز اكران در شهرستان ندارد؟
آفتاب: در حالی كه اكران تازه‌ترین فیلم رسول صدرعاملی از چهارشنبه در تهران آغاز شد، اما مسأله اینجاست كه مجوز اكران این فیلم فقط و فقط برای سینماهای تهران صادر شده و پخش‌كننده این فیلم اجازه این كار را ندارد كه آن را در شهرستان‌ها اكران كند!
در سینماهای دنیا مرسوم است كه برای فیلم‌های مختلف درجه نمایش تعیین كرده و مثلاً تماشای فیلمی را برای افراد زیر سیزده سال بدون همراهی والدین آن‌ها ممنوع می‌كنند وگرنه سابقه نداشته كه اجازه نمایش فیلمی را در یک شهر خاص صادر كرده و برای شهری دیگر آن را غیرقابل نمایش بدانند.
اینكه «زندگی با چشمان بسته» بعد از دو سال توقیفی اجازه نمایش پیدا می‌كند، هرچند از حسن‌نیت مسئولان اداره نظارت و ارزشیابی و به‌ویژه جناب علیرضا سجادپور حكایت دارد، اما اینكه برای فیلم تنها مجوز پخش در تهران صادر می‌شود هم از آن عجایبی است كه احتمالاً فقط در ایران روی می‌دهد.
به هر حال فیلمی كه در داخل اكران می‌شود چه اكرانش سراسری باشد چه محدود بعد از مدتی رایت ویدیویی خود را به یكی از شركت‌های شبكه خانگی فروخته و دی‌وی‌دی باكیفیت آن در اختیار مخاطبان قرار می‌گیرد و در اینجاست كه تمام مخاطبان فارغ از اینكه در كدام شهر یا روستا زندگی می‌كنند قادر خواهند بود به تماشای فیلم بنشینند!
پس اینكه مجوز اكران فیلمی را محدود به شهرستان كنیم نه تنها باعث كاهش مخاطبان آن نخواهد شد كه احتمالا حساسیت‌ها را نسبت به آن بالاتر برده و باعث می‌شود نه فقط هنگام اكران فیلم در تهران ساكنان بسیاری از شهرهای دیگر برای تماشای آن به تهران بیایند كه به نوبه خود موجب این می‌شود كه استقبال مخاطبان از آن در هنگام پخش در شبكه نمایش خانگی نیز فوق‌العاده باشد!
تازه در روزگار اخیر تهران به كلانشهری تبدیل شده كه تنها درصد پایینی از ساكنان آن تهرانیان اصیل هستند و مابقی مهاجرانی هستند كه از شهرهای دیگر به تهران آمده و در آن ساكن شده‌اند؛ چطور است كه نمایش فیلمی برای ساكنان شهری به‌جز تهران ممنوع است اما آن دسته از مهاجرانی كه از شهری دیگر برای كار یا تفریح به تهران آمده‌اند، می‌توانند این فیلم را ببینند؟!
