مؤدب باشید؛ نیاز به عربده‌کشی و فحاشی نیست
آفتاب: سیدعبدالجواد موسوی، روزنامه نگار، در خبرآنلاین نوشت: این روزها بازار بد و بیراه گفتن به انگلیس حسابی داغ است. هرکس سعی دارد برای اثبات ضدانگلیسی‌بودنش دشنام درشت‌تری اختراع کند، اگر اوضاع همین‌طور پیش برود می‌ترسم کار به فحش ناموسی هم بکشد.
فکر نکنید دلم به حال انگلیسی‌ها می‌سوزد؛ کشوری که مدام در کار فتنه‌انگیزی است مستحق بدتر از اینها هم هست. ما هنوز داغدار کودتای بیست‌وهشتم مردادیم، حمایت انگلیس از دیکتاتور دیوانه عراق را هم از یاد نبرده‌ایم، پس نمی‌توان ما را بابت چهار تا فحش ناقابل سرزنش کرد.
ظاهراً در شرایط کنونی این تنها کاری است که از ما برمی‌آید. اما موضوع فقط بد و بیراه گفتن چند دانشجوی خشمگین و تعدادی روزنامه‌نگار انقلابی نیست، این دشنام‌ها از زبان کسانی بیرون می‌آید که نام سیاستمدار بر خود نهاده‌اند و قرار است با خرد و تدبیر مملکتی را اداره کنند.
پند و وعظ اخلاقی نمی‌دهم. من خودم یک پا دشنام‌دهنده حرفه‌ایم و اگر پایش بیفتد چیزهایی از دهانم بیرون می‌جهد که علویه خانم صادق هدایت باید دست به سینه در محضرم بنشیند و ادب بیاموزد. در ثانی من به علت نسبتی که با شعر دارم مجاز به دشنام دادنم و اصلاً هجو گفتن که اصل و اساسش بر رکاکت لفظی و معنایی است برای شاعر جماعت مجاز شمرده شده است تا هر جا از ستم ظالمی به تنگ آمد با دشنام‌گویی داد خود از کهتر و مهتر بستاند.
حتماً قول حکیم ابوالقاسم فردوسی را در این‌باره شنیده‌اید که فرمود:
چو شاعر برنجد بگوید هجا
هجا تا قیامت بماند به جا
اینها را گفتم تا بدانید من از موضع اخلاق صحبت نمی‌کنم. اینکه انگلیس مستحق هزار هزار توهین و تحقیر است، جای بحث ندارد اما اینکه سیاستمدار جماعت هم باید همانند دانشجویان رادیکال رفتار کند، جای چند و چون دارد. دیپلماسی و سیاست اقتضائاتی دارد که اگر غیر از این بود همه می‌توانستند سیاستمدار و دیپلمات شوند.
علاوه بر اینها خیر سرمان ما مدعی ادب و اخلاق هستیم و همه جهان را به دلیل اینکه رعایت شئونات اخلاقی نمی‌کنند، سرزنش می‌کنیم. خدا رحمت کند شهید بهشتی را که حتی وقتی می‌خواست متعرض رئیس‌جمهور وقت آمریکا شود، حتماً لفظ «آقا» را به عنوان پسوند استفاده می‌کرد.
آنکه در موضع «حق» نشسته است و برای اثبات حقانیت خود می‌تواند به منطق و استدلال متوسل شود، نیاز به عربده‌کشی و فحاشی و متورم کردن رگ‌های عصبیت ندارد، مگر اینکه خودش در محق بودن موضعی که اتخاذ کرده، شک داشته باشد که در آن صورت بر او هیچ حرجی نیست.
