از بازماندگان جنگ چه خبر؟!
آفتاب‌‌نیوز : 
زمانی که قرار است درباره شهدا و خانواده آنها شعار بدهیم و یا به بزرگ نمایی این گروه بپردازیم اعلام می داریم که امنیت و تمامیت ارضی ایران را مدیون آنها هستیم و اگر ایثارگری آنها نبود مشخص نبود که امروزه در چه شرایطی قرار داشتیم ولی این سؤال مطرح است که افرادی که این مسایل را بر زبان می آورند آیا اعتقادی به آن دارند یا این که به بهانه هفته دفاع مقدس می خواهند به زعم خود از خانواده شهدا قدردانی و دلجویی کنند؟!
این یک واقعیت انکارناپذیر است که ایران، خود را مدیون شهدا و خانواده های آنها دانسته و فراموش کردن آنها و یا نادیده گرفتن این خانواده ها، ظلم در حق تمامی کسانی است که خود را ایرانی می دانند.
ولی واقعیت ها با آنچه از جانب مسئولین در قالب شعارها در ایام خاصی مطرح می شود کاملا متفاوت است و خانواده هایی که باید چشم و چراغ این ملت باشند، به دلیل دست و پنجه نرم کردن با مشکلات معیشتی و اجتماعی در شرایط ناگواری قرار دارند.
نادیده گرفتن زحمات خانواده‌های شهدا و ایثارگران و جانبازان و تمامی کسانی که در حفظ و پاسداری از تمامیت ارضی ایران نقش داشتند در حقیقت نفی تمامی تلاش ها و ایثارگری هایی است که مانع تجزیه ایران و فروپاشی نظامی گردید که امروزه عده ای بر سر خوان گسترده آن نشسته و از آن بهره می برند. در حالی که کسانی که این وضعیت را به وجود آورده اند جایی در سر این سفر نداشته و با هزاران معضل و مشکل مواجه هستند.
اگر وضعیت خانواده های شهدا، ایثارگران و جانبازان مورد بررسی قرار بگیرد با واقعیات تلخی مواجه خواهیم شد. در این خانواده ها اعتیاد، بیماری های روانی، فقر و نداری بیداد کرده و در حقیقت آنها را به خاک سیاه نشانده است به طوری که باید با جرئت اعلام کرد که خانواده‌های شهدا دیگر چشم و چراغ این ملت نیستند.
زمانی که اعضای این خانواده ها به بهانه‌های مختلف شغل خود را از دست می دهند و به خیل بیکاران افزوده می شوند و یا به دلیل فقر و نداری دست به خودکشی جمعی می زنند و هیچ نهاد و سازمانی نیز به تظلم و دادخواهی آنها توجهی ندارد چگونه است که آنها را تاثیر گذار دانسته و مدعی می شویم که این افراد جایگاه ویژه ای در کشور دارند؟
در این کشور چه بسیار افراد و اشخاصی که به بهانه کار و امداد برای این خانواده ها به نوایی رسیده و به ثروت های بادآورده دست یافته اند اما آنهایی که باید بهره مندان اصلی و واقعی این کمک ها و امدادها باشند سهمی نداشته و روز به روز هم وضعشان نامساعدتر می شود. لذا در این هفته بار دیگر باید از دست اندرکاران پرسید بازماندگان جنگ و دفاع مقدس کجا هستند و در کجای این سرزمین پهناور و در چه وضعیتی قرار دارند؟
آیا برخورد کشورهای دیگر نیز با ایثارگرانشان این چنینی است؟ اگر مسئولین می خواهند وضعیت این خانواده ها را سرو سامان ببخشند باید ابتدا دست از شعار دادن و فرافکنی برداشته و چشم های خود را به روی حقایق بگشایند تا با پی بردن به واقعیت ها برای آینده برنامه ریزی کنند. در غیر این صورت، این راهی که می روند به ترکستان است و خانواده های شهدا را روز به روز از خود دور کرده و آنها را نسبت به روند جاری کشور بی اعتنا و بی اعتماد می سازند.
زمانی که قرار است درباره شهدا و خانواده آنها شعار بدهیم و یا به بزرگ نمایی این گروه بپردازیم اعلام می داریم که امنیت و تمامیت ارضی ایران را مدیون آنها هستیم و اگر ایثارگری آنها نبود مشخص نبود که امروزه در چه شرایطی قرار داشتیم ولی این سؤال مطرح است که افرادی که این مسایل را بر زبان می آورند آیا اعتقادی به آن دارند یا این که به بهانه هفته دفاع مقدس می خواهند به زعم خود از خانواده شهدا قدردانی و دلجویی کنند؟! این یک واقعیت انکارناپذیر است که ایران، خود را مدیون شهدا و خانواده های آنها دانسته و فراموش کردن آنها و یا نادیده گرفتن این خانواده ها، ظلم در حق تمامی کسانی است که خود را ایرانی می دانند.
ولی واقعیت ها با آنچه از جانب مسئولین در قالب شعارها در ایام خاصی مطرح می شود کاملا متفاوت است و خانواده هایی که باید چشم و چراغ این ملت باشند، به دلیل دست و پنجه نرم کردن با مشکلات معیشتی و اجتماعی در شرایط ناگواری قرار دارند.
نادیده گرفتن زحمات خانواده‌های شهدا و ایثارگران و جانبازان و تمامی کسانی که در حفظ و پاسداری از تمامیت ارضی ایران نقش داشتند در حقیقت نفی تمامی تلاش ها و ایثارگری هایی است که مانع تجزیه ایران و فروپاشی نظامی گردید که امروزه عده ای بر سر خوان گسترده آن نشسته و از آن بهره می برند. در حالی که کسانی که این وضعیت را به وجود آورده اند جایی در سر این سفر نداشته و با هزاران معضل و مشکل مواجه هستند.
اگر وضعیت خانواده های شهدا، ایثارگران و جانبازان مورد بررسی قرار بگیرد با واقعیات تلخی مواجه خواهیم شد. در این خانواده ها اعتیاد، بیماری های روانی، فقر و نداری بیداد کرده و در حقیقت آنها را به خاک سیاه نشانده است به طوری که باید با جرئت اعلام کرد که خانواده‌های شهدا دیگر چشم و چراغ این ملت نیستند.
زمانی که اعضای این خانواده ها به بهانه‌های مختلف شغل خود را از دست می دهند و به خیل بیکاران افزوده می شوند و یا به دلیل فقر و نداری دست به خودکشی جمعی می زنند و هیچ نهاد و سازمانی نیز به تظلم و دادخواهی آنها توجهی ندارد چگونه است که آنها را تاثیر گذار دانسته و مدعی می شویم که این افراد جایگاه ویژه ای در کشور دارند؟
در این کشور چه بسیار افراد و اشخاصی که به بهانه کار و امداد برای این خانواده ها به نوایی رسیده و به ثروت های بادآورده دست یافته اند اما آنهایی که باید بهره مندان اصلی و واقعی این کمک ها و امدادها باشند سهمی نداشته و روز به روز هم وضعشان نامساعدتر می شود. لذا در این هفته بار دیگر باید از دست اندرکاران پرسید بازماندگان جنگ و دفاع مقدس کجا هستند و در کجای این سرزمین پهناور و در چه وضعیتی قرار دارند؟
آیا برخورد کشورهای دیگر نیز با ایثارگرانشان این چنینی است؟ اگر مسئولین می خواهند وضعیت این خانواده ها را سرو سامان ببخشند باید ابتدا دست از شعار دادن و فرافکنی برداشته و چشم های خود را به روی حقایق بگشایند تا با پی بردن به واقعیت ها برای آینده برنامه ریزی کنند. در غیر این صورت، این راهی که می روند به ترکستان است و خانواده های شهدا را روز به روز از خود دور کرده و آنها را نسبت به روند جاری کشور بی اعتنا و بی اعتماد می سازند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید