وزیر اسبق کشور
جنگ بی‌پایان ملت
علی‌محمد بشارتی
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: هنگامی که امیرکبیر صدر اعظم ناصرالدین شاه پیشنهادهای اصلی برای سامان یافتن کشور می‌داد با مخالفت وی روبرو می‌شد.
ناصرالدین شاه در پاسخ امیرکبیر که پیشنهاد ساختن ارابه‌های توپدار را برای حفظ سرحدات ایران داد گفت:
«ما جز با رعیت خود با کسی جنگ نداریم و به اندازه آنها هم توپ داریم»
در یادداشت‌های قبل دیدیم که استعمارگران برای سلطه بر کشورها، عناصری بی‌ریشه و لاابالی و پست را انتخاب می‌کنند و آنها را به عنوان سلطان و شاه و ملک بر کشورها میگمارند، سپس به دست آنها به تاراج هستی مردم می‌پردازند. مهم‌ترین و مؤثرترین حربه استعمارگران در این سیاست، قطع رابطه حاکمان با مردم است. آنها به طور دائم در گوش حاکمان وابسته و مستبد می‌خوانند که مردم دشمن شما هستند این حربه برنده و کارساز کار خود را می‌کند. یعنی زمامداران وابسته که گماشتگان دشمنان ملتند یا دست به اسلحه می‌برند و در یک جنگ با خواسته و مستمر با مردم خود می‌جنگند و صف کشته‌ها را هر روز طولانی‌تر می‌کنند یعنی مردم‌ستیزی یا آنکه مردم خود را که دشمن خود می‌دانند را مانند یک دشمن از هستی ساقط می‌کنند و در محرومیت نگه می‌دارند. یعنی مردم‌گریزی.
محمدرضا که خود هیچگونه علاقه‌ای به ایران و مردم ایران نداشت دولتمردان خود را نیز در همین سمت و سو جهت می‌داد. آنها که اصولاً انگیزه خدمت به مردم ایران را نداشتند در وابسته‌تر کردن کشور به بیگانگان با هم مسابقه می‌دادند.
این اوج ناراستی‌ها و زشتی‌ها و کژی‌های دودمان پهلوی است. فریده دیبا می‌نویسد:
«موقعی که شاه شنید آقای نمازی (یک ایرانی مقیم آمریکا) دارای چندین شرکت هواپیمایی و کشتیرانی و چند شرکت نفتی و پالایشگاههای نفت و کارخانه است با تأسف گفت:
من اگر در سال ١٣٣٢ به ایران برنگشته و در آمریکا مانده بودم حالا یک سرمایه‌دار بزرگ آمریکایی و به دور از این همه بدبختی بودم».
فرح پهلوی هم ضدیت خود و همسرش با ایران و مردم ایران را صریحاً ابراز می‌کند. ببینید:
«تا قبل از آنکه از ایران خارج شویم خیال می‌کردیم زندگی شاهانه‌ای داریم، در حالیکه زندگی شاهانه ما پس از مرگ محمدرضا شروع شد!! اکنون می‌فهمم که چرا محمدرضا به ایران و ایرانیان علاقه‌ای نداشت. من با دوست داشتن وطن مخالف هستم. البته بعضی کشورها واقعاً دوست‌داشتنی هستند. ممالک زیبایی مانند کانادا، سوئیس، فرانسه و همه جاهای زیبایی که بین جنگل و دریا قرار گرفته و آسمان نیلگون دارند دوست‌داشتنی هستند. اما کشورهای خشک و بی‌آب و علف و دارای صحاری وسیع و شنزارهایی مانند کویر لوت یا کویر نمک بزرگ ایران چه علاقه‌ای را در انسان برمی‌انگیزد»
آفتاب: هنگامی که امیرکبیر صدر اعظم ناصرالدین شاه پیشنهادهای اصلی برای سامان یافتن کشور می‌داد با مخالفت وی روبرو می‌شد. ناصرالدین شاه در پاسخ امیرکبیر که پیشنهاد ساختن ارابه‌های توپدار را برای حفظ سرحدات ایران داد گفت:
«ما جز با رعیت خود با کسی جنگ نداریم و به اندازه آنها هم توپ داریم»
در یادداشت‌های قبل دیدیم که استعمارگران برای سلطه بر کشورها، عناصری بی‌ریشه و لاابالی و پست را انتخاب می‌کنند و آنها را به عنوان سلطان و شاه و ملک بر کشورها میگمارند، سپس به دست آنها به تاراج هستی مردم می‌پردازند. مهم‌ترین و مؤثرترین حربه استعمارگران در این سیاست، قطع رابطه حاکمان با مردم است. آنها به طور دائم در گوش حاکمان وابسته و مستبد می‌خوانند که مردم دشمن شما هستند این حربه برنده و کارساز کار خود را می‌کند. یعنی زمامداران وابسته که گماشتگان دشمنان ملتند یا دست به اسلحه می‌برند و در یک جنگ با خواسته و مستمر با مردم خود می‌جنگند و صف کشته‌ها را هر روز طولانی‌تر می‌کنند یعنی مردم‌ستیزی یا آنکه مردم خود را که دشمن خود می‌دانند را مانند یک دشمن از هستی ساقط می‌کنند و در محرومیت نگه می‌دارند. یعنی مردم‌گریزی.
محمدرضا که خود هیچگونه علاقه‌ای به ایران و مردم ایران نداشت دولتمردان خود را نیز در همین سمت و سو جهت می‌داد. آنها که اصولاً انگیزه خدمت به مردم ایران را نداشتند در وابسته‌تر کردن کشور به بیگانگان با هم مسابقه می‌دادند.
این اوج ناراستی‌ها و زشتی‌ها و کژی‌های دودمان پهلوی است. فریده دیبا می‌نویسد:
«موقعی که شاه شنید آقای نمازی (یک ایرانی مقیم آمریکا) دارای چندین شرکت هواپیمایی و کشتیرانی و چند شرکت نفتی و پالایشگاههای نفت و کارخانه است با تأسف گفت:
من اگر در سال ١٣٣٢ به ایران برنگشته و در آمریکا مانده بودم حالا یک سرمایه‌دار بزرگ آمریکایی و به دور از این همه بدبختی بودم».
فرح پهلوی هم ضدیت خود و همسرش با ایران و مردم ایران را صریحاً ابراز می‌کند. ببینید:
«تا قبل از آنکه از ایران خارج شویم خیال می‌کردیم زندگی شاهانه‌ای داریم، در حالیکه زندگی شاهانه ما پس از مرگ محمدرضا شروع شد!! اکنون می‌فهمم که چرا محمدرضا به ایران و ایرانیان علاقه‌ای نداشت. من با دوست داشتن وطن مخالف هستم. البته بعضی کشورها واقعاً دوست‌داشتنی هستند. ممالک زیبایی مانند کانادا، سوئیس، فرانسه و همه جاهای زیبایی که بین جنگل و دریا قرار گرفته و آسمان نیلگون دارند دوست‌داشتنی هستند. اما کشورهای خشک و بی‌آب و علف و دارای صحاری وسیع و شنزارهایی مانند کویر لوت یا کویر نمک بزرگ ایران چه علاقه‌ای را در انسان برمی‌انگیزد»
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید