دهباشی: سیمین دانشور از استثناهای تاریخ ادبیات معاصر ایران بود
آفتاب: علی دهباشی روحیات متفاوت سیمین دانشور و جلال آل‌احمد را ضامن دوام زندگی مشترک این دو چهره برجسته ادبی کشورمان خواند و گفت: دانشور تعدیل کننده این روحیه و جلال آل‌احمد شتاب‌دهنده به آن بود.
علی دهباشی در گفتوگو با خبرگزاری مهر، ضمن ابراز تاسف از درگذشت زنده‌یاد سیمین دانشور درباره جایگاه او در ادبیات داستانی ایران گفت: دانشور از استثناهای تاریخ ادبیات معاصر ایران بود؛ استثنا از این جهت که نخستین زنی بود که در معنای متعارف امروز رمان نوشت؛ «سووشون».
نویسنده کتاب «جشن‌نامه سیمین دانشور» و «یادنامه جلال آل‌احمد» افزود: به دلیل زندگی مشترک با جلال آل‌احمد طی چند دهه، خانه آن‌ها مرکز رفت و آمد و شکل‌گیری بسیاری از جریان‌های روشنفکری بود؛ خانه‌ای که از سال ۱۳۳۱ و تا همین سال‌های آخر نویسندگان و شاعران و محققان برجسته کشور به آنجا رفت و آمد داشتند.
این پژوهشگر ادبیات ایران اضافه کرد: به جهت همین تبادل افکار، همیشه یک تعادل رفتار سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در طول زندگی دانشور مشاهده می‌شد و این تعادل باعث شد که بتواند با گرایش‌های گوناگون ادبی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی تبادل فکری داشته باشد.
دهباشی گفت: در خانه مشترک سیمین دانشور و جلال آل‌احمد شخصیت‌های مختلفی از آیت‌الله طالقانی تا خلیل ملکی و از انور خامه‌ای تا مریم فیروز رفت و آمد داشتند.
مدیرمسئول نشریه «بخارا» که یکی از شماره‌هایش به بانوی داستان‌نویسی ایران اختصاص یافته بود، همچنین با اشاره به جایگاه رمان «سووشون» دانشور تاکید کرد: این رمان تنها رمان فارسی است که به بیش از ۱۰ زبان ترجمه شده و ما رمانی در ادبیات معاصر خود نداریم که تا این اندازه از سوی منتقدان برجسته حوزه ادبیات در کشورهای دیگر مورد استقبال قرار گرفته باشد.
وی ادامه داد: دانشور بیش از ۴۰ سال در دانشگاه تهران تدریس کرد و طی این سال‌ها توانست دانشجویانی را تربیت کند که امروزه از استادان برجسته مراتب آموزشی عالی کشور هستند.
دهباشی همچنین درباره تاثیر و تاثر جلال آل‌احمد و سیمین دانشور بر یکدیگر هم گفت: این دو چهره برجسته ادبی ایران، در عین حال دو روحیه متفاوت بودند؛ آل‌احمد مردی پر شر و شور، کاملاً سیاسی و چون و چرا کننده و همیشه معترض بود در صورتی که دانشور اینچنین نبود و ادعایش را هم نداشت.
مدیرمسئول نشریه «بخارا» گفت: شاید همین دو روحیه متفاوت است که اجازه می‌داد این زندگی مشترک دوام بیاورد؛ سیمین دانشور تعدیل کننده این روحیه و جلال آل‌احمد شتاب‌دهنده آن بود.
وی در پایان با اشاره به روحیه جستجوگر سیمین دانشور یادآور شد: دانشور همواره و حتی تا همین اواخر که در بستر بیماری بود، پیگیر تازه‌های داستان‌نویسی بود و بار‌ها شده بود که از من می‌پرسید «تازگی‌ها چه کتاب خوبی چاپ شده است؟» و با وجود کهولت سن بخشی از وقت خود را صرف مطالعه آثار نویسندگان جوان‌تر می‌کرد.
