ایران فقط 20 سانتریفیوژ داشته باشد
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: گذر زمان برای واقعیت‌های سیاسی مانند گذراندن مراحل گوناگون برای حل یک معماست؛ بنابراین، هر چه زمان بیشتری بگذرد، واقعیت‌های بیشتری در این باره افشا می‌شود.
درباره قضیه هسته‌ای ایران هم وضع به همین گونه است. تازه پس از سال‌ها مشخص شده، چه کشوری مانع توافقات ایران و غرب بوده و هم آن کشور بوده که می‌خواسته، همه برنامه غنی‌سازی اورانیوم را متوقف کند، به گونه‌ای که ایران فقط بیست سانتریفیوژ داشته باشد.
بنا بر این گزارش، در کتاب خاطرات هسته‌ای سید حسین موسویان، عضو پیشین تیم مذاکراتی ایران، به گوشه‌ای از رویکرد غرب در رویارویی با برنامه هسته‌ای ایران اشاره شده است.
در بخشی از این کتاب که رسانه‌های غربی آن را منتشر کرده‌اند، آمده است: «برای انگلیس هم هیچ طرح قابلی در زمینه ازسرگیری غنی‌سازی در ایران وجود نداشت».
جنکینز، نماینده انگلیس در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، چنین طرح‌هایی را اتلاف وقت می‌دانست و بعد‌ها اظهار داشت که هدف غایی انگلیس، از میان برداشتن همه برنامه هسته‌ای ایران بوده است.
وی می‌گوید: «به یاد دارم حتی نمی‌توانستیم به ایران اجازه داشتن بیست دستگاه سانتریفیوژ برای کارهای تحقیق و توسعه بدهیم.
انگلیس در این کتاب بر پایه گزارش‌های منتشره، کشوری است که نه تنها مانع توافقات بوده، بلکه به صورت تحقیرآمیزی از در اختیار داشتن بیست سانتریفیوژ هم توسط ایران طفره می‌رفته است.
در این میان، هرچند اهمیت دارد که مردم دریابند، این انگلیس بوده که مانع توافق ایران و غرب بوده و رویکرد تحقیرآمیزی در قبال ایران داشته، ولی آنچه مهم است، این که رویکرد غرب در قبال برنامه هسته‌ای ایران است.
اما این گزارش در ادامه می‌آورد، تیم مذاکراتی ایران در آن دوره، راه تعامل را برگزید؛ راهی که هدفش برآوردن منافع ملی ایران با ابزار تعامل بود، ولی در اواخر دولت پیشین، همان تیم مذاکراتی دریافت که غرب به دنبال تعامل نیست، بلکه به دنبال تحمیل است؛ بنابراین، در همان دولت، دستور رفع پلمپ برخی تأسیسات داده شد.
گفتنی است، در دولت بعدی رویکرد مقاومت آن هم برای به دست آوردن منافع ملی ایرانیان در پیش گرفته شد که تا کنون هم ادامه دارد و تغییر چندانی در مواضع غرب نشده است. غرب چه از راه تعامل و چه از راه مقاومت، این تکنولوژی را برای ایران نمی‌خواهد.
به گزارش تابناک،اکنون که پاسداری از این دستاورد بزرگ، مورد اجماع بیشتر جامعه ایرانی است، گاه آن است که به مرحله بعد (کم کردن یا به حداقل رساندن هزینه حفاظت از این دستاورد عظیم) راه یافت که البته چنین دستور کاری، با گفت‌وگوی نخبگان کشور از گروه‌‌های گوناگون سیاسی شدنی است؛ طیف‌هایی که دل در گرو ایران و منافع ملی ایرانیان دارند.
درباره قضیه هسته‌ای ایران هم وضع به همین گونه است. تازه پس از سال‌ها مشخص شده، چه کشوری مانع توافقات ایران و غرب بوده و هم آن کشور بوده که می‌خواسته، همه برنامه غنی‌سازی اورانیوم را متوقف کند، به گونه‌ای که ایران فقط بیست سانتریفیوژ داشته باشد.
بنا بر این گزارش، در کتاب خاطرات هسته‌ای سید حسین موسویان، عضو پیشین تیم مذاکراتی ایران، به گوشه‌ای از رویکرد غرب در رویارویی با برنامه هسته‌ای ایران اشاره شده است.
در بخشی از این کتاب که رسانه‌های غربی آن را منتشر کرده‌اند، آمده است: «برای انگلیس هم هیچ طرح قابلی در زمینه ازسرگیری غنی‌سازی در ایران وجود نداشت».
جنکینز، نماینده انگلیس در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، چنین طرح‌هایی را اتلاف وقت می‌دانست و بعد‌ها اظهار داشت که هدف غایی انگلیس، از میان برداشتن همه برنامه هسته‌ای ایران بوده است.
وی می‌گوید: «به یاد دارم حتی نمی‌توانستیم به ایران اجازه داشتن بیست دستگاه سانتریفیوژ برای کارهای تحقیق و توسعه بدهیم.
انگلیس در این کتاب بر پایه گزارش‌های منتشره، کشوری است که نه تنها مانع توافقات بوده، بلکه به صورت تحقیرآمیزی از در اختیار داشتن بیست سانتریفیوژ هم توسط ایران طفره می‌رفته است.
در این میان، هرچند اهمیت دارد که مردم دریابند، این انگلیس بوده که مانع توافق ایران و غرب بوده و رویکرد تحقیرآمیزی در قبال ایران داشته، ولی آنچه مهم است، این که رویکرد غرب در قبال برنامه هسته‌ای ایران است.
اما این گزارش در ادامه می‌آورد، تیم مذاکراتی ایران در آن دوره، راه تعامل را برگزید؛ راهی که هدفش برآوردن منافع ملی ایران با ابزار تعامل بود، ولی در اواخر دولت پیشین، همان تیم مذاکراتی دریافت که غرب به دنبال تعامل نیست، بلکه به دنبال تحمیل است؛ بنابراین، در همان دولت، دستور رفع پلمپ برخی تأسیسات داده شد.
گفتنی است، در دولت بعدی رویکرد مقاومت آن هم برای به دست آوردن منافع ملی ایرانیان در پیش گرفته شد که تا کنون هم ادامه دارد و تغییر چندانی در مواضع غرب نشده است. غرب چه از راه تعامل و چه از راه مقاومت، این تکنولوژی را برای ایران نمی‌خواهد.
به گزارش تابناک،اکنون که پاسداری از این دستاورد بزرگ، مورد اجماع بیشتر جامعه ایرانی است، گاه آن است که به مرحله بعد (کم کردن یا به حداقل رساندن هزینه حفاظت از این دستاورد عظیم) راه یافت که البته چنین دستور کاری، با گفت‌وگوی نخبگان کشور از گروه‌‌های گوناگون سیاسی شدنی است؛ طیف‌هایی که دل در گرو ایران و منافع ملی ایرانیان دارند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید