آفتابنیوز : آفتاب: دهم ماه مبارک رمضان است و سال دهم بعثت، سه سالی بود که حضرت رسول و حضرت خدیجه با هاشمیان در شعب ابیطالب در محاصره بودند و فشارهای سخت اجتماعی و اقتصادی توسط قریش مکّه، را تحمل میکردند و پس از آنکه محاصره و تحریم توسط قریش رفع شد، همه به خانه و زندگی معمولی بازگشتند، ولی ناگهان دو سرور، دو یاور، دو حامی پیامبر حضرت ابوطالب و حضرت خدیجه، بدرود حیات گفتند و رسول خدا تنهاتر شد، پیامبر اعظم آن سال را سال غم «عامالحزن» نام نهاد و سوگوار این دو بزرگوار شد.
در شخصیت حضرت همین بس که نخستین بانو در پذیرش اسلام محمدی شد و گوی سبقت را از دیگران ربود و در حدیث آمده «الجنه تشتاق الی اربعه: آسیه بنت مزاحم، مریم بنت عمران، خدیجه بنت خویلد، فاطمه بنت رسولالله» بهشت مشتاق دیدار چهار بانو، چون آسیه و مریم و خدیجه و فاطمه علیهن السلام، میباشد. اینان به بهشت امتیاز دادند و اعتبار میبخشند. زندگی سراسر پاک و پرافتخار داشت و قبل از اسلام عنوان «طاهره» یافته بود و همسر پیامبر اعظم و مادر مؤمنان جهانیان شد و امتیازات گرانقدری کسب نمود. در قبرستان ابوطالب مکه به خاک سپرده شد و پیامبر اکرم و فاطمه اطهر سوگوار مادر شدند.