آقایان! با ما محترمانه رفتار کنید
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: عصرایران نوشت: «معاون برنامه ریزی و نظارت راهبردی رییس جمهوری از افزایش سهمیه بنزین شهریور به ۹۰ لیتر خبر داد و گفت: دولت ۳۰ لیتر بنزین به مناسبت عید فطر به مردم هدیه می‌کند و این سهمیه از ساعت ۲۴ فردا شب به کارت‌های سوخت دارندگان خودرو واریز خواهد شد.»
1 - عده ای از این خبر خوشحال می شوند. "خوشحالی آنها" ، برای من ، هم جای خوشحالی دارد و هم جای غصه ای بسیار عمیق تر از آن شادی.
خوشحال می شوم که عده ای خوشحال می شوند ولی علت خوشحالی آنها ، بسیار غم انگیز است: واقعاً کارشان به جایی رسیده که از 30 لیتر بنزین سهمیه ای که ارزش ریالی اش قیمت نیم کیلو گوشت هم نمی شود ، خرسند می شوند! واقعاً چه بر سر معیشت مردم ما آمده است؟! جواب را ، هم من می دانم ، هم تو و ای بسا خود مسؤولان !
2 - اما در کنار آن "خوشحالی از خوشحالی بعضی دیگر " و آن "غم" ، این خبر ، حس "حقارت" نیز به من می دهد. چرا کار را به جایی رسانده اند که فکر می کنند من ایرانی ، محتاج 30 لیتر بنزین 400 تومانی ام! آیا بحث امروز جامعه ، می بایست چگونگی افزایش سهم ایران در تولید فناروی های روز ، سهم ما در گسترش معنویت ، اشاعه فرهنگی ایرانی و اسلامی ، روش های بهبود استانداردهای زیست محیطی ، میانجیگیری در سطح مناقشات بین المللی ،توسعه اقتصادی و چگونگی تبدیل شدن به قدرت اول منطقه باشد یا دعوا بر سر 30 لیتر بنزین که دولت یک چیز بگوید ، وزارت نفت حرف دیگری بزند و مجلسی ها در خوب یا بد بودن این اقدام ، دو شقه شوند و مقالات رسانه ها ( از جمله همین نوشتار) به این مهم(!) اختصاص یابد؟! این است اولویت های ایران 1391؟
3 - "خوشحای از خوشحالی بعضی دیگر" ، "غم" و "حقارت" ، تنها حس هایی نیستند که به من ایرانی دست می دهند. من ، با تمام وجود حس می کنم با این خبر مورد توهین واقع شده ام و شعورم را نادیده گرفته اند!
- چرا؟
جواب مشخص است: اگر کسی از مال خودتان بردارد و بعد با منت بگوید که آن را به شما "هدیه" می دهد ، آیا جز این است که اول ، شما را فاقد درک تصور کرده و سپس مال خودتان را به عنوان هدیه پیشکش تان کرده است؟!
نه این 30 لیتر بنزین کذایی که تمام چاه های نفت و پالایشگاه ها و همه ثروت های سرزمین مادری ، متعلق به همه ماست ، ملک مشاع ماست و دولت ، فقط وکیل مردم در اداره هر چه بهتر این "امانت" هاست ولی گویا امر بر دولتی های ما ، مشتبه شده و فکر می کنند که مالی اختصاصی دارند و حالا به مناسبت عید فطر ، بخشی از آن را هدیه می کنند!
آقایان! ما ، مردم ایران ، هم عزت نفس داریم و هم درک اجتماعی و هم شعور فردی... این چند ماه آخر ریاست تان را محترمانه رفتار کنید و بروید. همین!
1 - عده ای از این خبر خوشحال می شوند. "خوشحالی آنها" ، برای من ، هم جای خوشحالی دارد و هم جای غصه ای بسیار عمیق تر از آن شادی.
خوشحال می شوم که عده ای خوشحال می شوند ولی علت خوشحالی آنها ، بسیار غم انگیز است: واقعاً کارشان به جایی رسیده که از 30 لیتر بنزین سهمیه ای که ارزش ریالی اش قیمت نیم کیلو گوشت هم نمی شود ، خرسند می شوند! واقعاً چه بر سر معیشت مردم ما آمده است؟! جواب را ، هم من می دانم ، هم تو و ای بسا خود مسؤولان !
2 - اما در کنار آن "خوشحالی از خوشحالی بعضی دیگر " و آن "غم" ، این خبر ، حس "حقارت" نیز به من می دهد. چرا کار را به جایی رسانده اند که فکر می کنند من ایرانی ، محتاج 30 لیتر بنزین 400 تومانی ام! آیا بحث امروز جامعه ، می بایست چگونگی افزایش سهم ایران در تولید فناروی های روز ، سهم ما در گسترش معنویت ، اشاعه فرهنگی ایرانی و اسلامی ، روش های بهبود استانداردهای زیست محیطی ، میانجیگیری در سطح مناقشات بین المللی ،توسعه اقتصادی و چگونگی تبدیل شدن به قدرت اول منطقه باشد یا دعوا بر سر 30 لیتر بنزین که دولت یک چیز بگوید ، وزارت نفت حرف دیگری بزند و مجلسی ها در خوب یا بد بودن این اقدام ، دو شقه شوند و مقالات رسانه ها ( از جمله همین نوشتار) به این مهم(!) اختصاص یابد؟! این است اولویت های ایران 1391؟
3 - "خوشحای از خوشحالی بعضی دیگر" ، "غم" و "حقارت" ، تنها حس هایی نیستند که به من ایرانی دست می دهند. من ، با تمام وجود حس می کنم با این خبر مورد توهین واقع شده ام و شعورم را نادیده گرفته اند!
- چرا؟
جواب مشخص است: اگر کسی از مال خودتان بردارد و بعد با منت بگوید که آن را به شما "هدیه" می دهد ، آیا جز این است که اول ، شما را فاقد درک تصور کرده و سپس مال خودتان را به عنوان هدیه پیشکش تان کرده است؟!
نه این 30 لیتر بنزین کذایی که تمام چاه های نفت و پالایشگاه ها و همه ثروت های سرزمین مادری ، متعلق به همه ماست ، ملک مشاع ماست و دولت ، فقط وکیل مردم در اداره هر چه بهتر این "امانت" هاست ولی گویا امر بر دولتی های ما ، مشتبه شده و فکر می کنند که مالی اختصاصی دارند و حالا به مناسبت عید فطر ، بخشی از آن را هدیه می کنند!
آقایان! ما ، مردم ایران ، هم عزت نفس داریم و هم درک اجتماعی و هم شعور فردی... این چند ماه آخر ریاست تان را محترمانه رفتار کنید و بروید. همین!
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
فقط برو...
مشکل نويسنده اين است که از کم بودن اهدايي دولت ناراحت است. و در جايي مي نويسد: "اگر کسی از مال خودتان بردارد و بعد با منت بگوید که آن را به شما "هدیه" می دهد ، آیا جز این است که اول ، شما را فاقد درک تصور کرده و سپس مال خودتان را به عنوان هدیه پیشکش تان کرده است؟!"
درست است که بودجه دولت بودجه مردم است و دولت از جيب مردم هزينه نموده است. ليکن اين جيب همه است و نه9 فقط جيب دارندگان خودرو!
چه حقي دارد دولت دست کند در جيب همه مردم و از آن بذل و بخشش کند به فقط دارندگان خودرو.
چه حقي دارد دست کند در جيب کساني که در خريد گوشت مشکل دارند و به قول نويسنده چول نيم کيلو گوشت را هديه کند به دارندگان خودرو که لااقل وضعشان از کساني که خودرو ندارند بهتر است.
ضمن اينکه هموز قيمت ها ياران هاي است. قيمت فروش عمده نفت خام با احتساب بشکه اي 110 دلار حدود 70 سنت در ليتر مي شود که با احتساب دلار آزاد 2100 تومان مي شود ليتري 1470 تومان. با احتساب هزينه چالايش و حمل و نقل و توزيع مي شود ليتري حدود 2000 تومان. به چه حقي دولت دست مي کند در جيب همه مردم و از جمله کپر نشينان و از سهم آ»ها بابت بنزين ازاد ليتري 1300 تومان و بابت بنزين سهميه اي ليتري 1600 تومان يارانه مي دهد. بايد از بابت چنين بي عدالتي به کجا پناه برد. 50 ليتر بنزين آزاد معادل 65000 تومان مي شود که معادل قيمت 20 کيليو برنج ايراني و 85 کيلو برنج اروگوئه اي است. اين در حالي است که سرانه مصرف برنج حدود 40 کيلو برنج است. اين يعني با يارانه بنزين يک باک 50 ليتري بنزين مي توان مصرف 6 ماه يک نفر با برنج ايراني و دو سال يک نفر با برنج اروگوئه اي را تامين کرد.
سهميه 90 ليتري بنزين شهريور ماه يعني 117 هزار تومان که از کيسه همه مردم برداشت و فقط به صاحبان هر خودرو پرداخت مي شود. اين يعني مصرف يک سال برنج ايراني يک نفر و يا يک سال برنج اروگوئه اي يک خانواده 4 نفري.
واقعا که ظلم بزرگي است. نويسنده مقاله فوق لابد اگر بجاي 30 ليتر سهميه اضافي مثلا 200 ليتر مي داد آن را قابل اعتنا مي دانست. حال آنکه آن يعني ظلمي بزرگتر در حق محرومين جامعه