بلایی که سرکشتی آمد
آفتاب‌‌نیوز : 
در مسابقات جهانی در شرایطی که کشتی آزاد در سراشیبی سقوط قرار گرفته بود فرنگی کاران توانستند با کسب یک مدال طلا و یک نقره نشان بدهند که اگر کوچک ترین توجهی هم به آنها شود می توانند برای ایران افتخار بیافرینند.
ولی اوضاع در کشتی آزاد روز به روز وخیم تر می شود. از روزی که طالقانی مسئولیت این فدراسیون را در دست گرفته در عوض حرکت رو به جلو و توجه به انتقادها و راه حل ها، به صورت هیاتی و یا به قولی سیزده بدری به اداره این فدراسیون پرداخته و مانع شکل گیری نظم و قانون و در حقیقت شایسته سالاری در ورزش اول کشور شده است.
دستاورد و نتیجه این روش را در بوداپست به وضوح مشاهده کردیم که چگونه کشتی ایران که همواره یکی از تیم های مدعی بوده به گل نشسته و از گردونه مدعیان خارج شد.
در 75 ماه گذشته هر کسی راه حلی ارائه کرده یا انتقادی از عملکرد دست اندرکاران کشتی نمود. طرد شده و مورد بی مهری قرار گرفت. از رسول خادم که در نامه اعتراض آمیز خود پرده از بسیاری حقایق کنار زد تا منصور برزگر و صنعتگران که هر یک در اعتراض به سیاست حاکم بر فدراسیون کشتی عطای کار کردن را به لقایش بخشیدند. در این شرایط فقط طالقانی و کابینه اش به ماله کشیدن و توجیه مشکلات پرداخته و نشان دادند که دارای گوش شنوا نیستند.
کشتی ایران امروزه به دلیل ندانم کاری ها، دخالت دیگران، بی توجهی به تجربیات افراد کارآمد و تفکر قومی در سراشیبی سقوط قرار گرفته و به قدرت درجه چندم تبدیل شده است.
حکومت مازنی ها بر کشتی آزاد و نادیده گرفتن دوپینگ بلایی بر سر ورزش اول کشور آورده که به نظر نمی رسد بتوان به آسانی از کنار آن گذشت.
البته این وضعیت به صورت دیگری در فوتبال کشور هم حاکم است به گونه ای که یکه تازی علی دایی و عواملش در تیم ملی فوتبال، شرایط ناگوارتری از کشتی آزاد در جام جهانی برای ایران رقم خواهد زد.
ورزش کشور را باید به دست آدم های قاطع، کارآمد و دارای طرح و برنامه سپرد. امروزه دوران فعالیت هیاتی و سیزده بدری در ورزش سپری شده است.
از این پس نمی توان با روش های دادکان و طالقانی به جنگ تاکتیک و تکنیک رقیبانی رفت که به علم و دانش روز مجهز هستند. دستاورد این رویارویی را در بوداپست مشاهده کردیم که چگونه آزادکاران یکی پس از دیگری شکست را پذیرا شده و به جمع توریست ها پیوستند.
این نتیجه بی توجهی به سخنان دلسوزانی است که در این مدت فریاد برآورده و خون جگر خوردند ولی کسی گوشش به حرف آنها بدهکار نبود.
این وظیفه رئیس جدید سازمان ورزش کشور است که به دوران مدیریت هیاتی پایان داده و علم و دانش را در ورزش حاکم کرده و باند بازی و قومیت گرایی را به زباله دان بیندازد.
در مسابقات جهانی در شرایطی که کشتی آزاد در سراشیبی سقوط قرار گرفته بود فرنگی کاران توانستند با کسب یک مدال طلا و یک نقره نشان بدهند که اگر کوچک ترین توجهی هم به آنها شود می توانند برای ایران افتخار بیافرینند. ولی اوضاع در کشتی آزاد روز به روز وخیم تر می شود. از روزی که طالقانی مسئولیت این فدراسیون را در دست گرفته در عوض حرکت رو به جلو و توجه به انتقادها و راه حل ها، به صورت هیاتی و یا به قولی سیزده بدری به اداره این فدراسیون پرداخته و مانع شکل گیری نظم و قانون و در حقیقت شایسته سالاری در ورزش اول کشور شده است.
دستاورد و نتیجه این روش را در بوداپست به وضوح مشاهده کردیم که چگونه کشتی ایران که همواره یکی از تیم های مدعی بوده به گل نشسته و از گردونه مدعیان خارج شد.
در 75 ماه گذشته هر کسی راه حلی ارائه کرده یا انتقادی از عملکرد دست اندرکاران کشتی نمود. طرد شده و مورد بی مهری قرار گرفت. از رسول خادم که در نامه اعتراض آمیز خود پرده از بسیاری حقایق کنار زد تا منصور برزگر و صنعتگران که هر یک در اعتراض به سیاست حاکم بر فدراسیون کشتی عطای کار کردن را به لقایش بخشیدند. در این شرایط فقط طالقانی و کابینه اش به ماله کشیدن و توجیه مشکلات پرداخته و نشان دادند که دارای گوش شنوا نیستند.
کشتی ایران امروزه به دلیل ندانم کاری ها، دخالت دیگران، بی توجهی به تجربیات افراد کارآمد و تفکر قومی در سراشیبی سقوط قرار گرفته و به قدرت درجه چندم تبدیل شده است.
حکومت مازنی ها بر کشتی آزاد و نادیده گرفتن دوپینگ بلایی بر سر ورزش اول کشور آورده که به نظر نمی رسد بتوان به آسانی از کنار آن گذشت.
البته این وضعیت به صورت دیگری در فوتبال کشور هم حاکم است به گونه ای که یکه تازی علی دایی و عواملش در تیم ملی فوتبال، شرایط ناگوارتری از کشتی آزاد در جام جهانی برای ایران رقم خواهد زد.
ورزش کشور را باید به دست آدم های قاطع، کارآمد و دارای طرح و برنامه سپرد. امروزه دوران فعالیت هیاتی و سیزده بدری در ورزش سپری شده است.
از این پس نمی توان با روش های دادکان و طالقانی به جنگ تاکتیک و تکنیک رقیبانی رفت که به علم و دانش روز مجهز هستند. دستاورد این رویارویی را در بوداپست مشاهده کردیم که چگونه آزادکاران یکی پس از دیگری شکست را پذیرا شده و به جمع توریست ها پیوستند.
این نتیجه بی توجهی به سخنان دلسوزانی است که در این مدت فریاد برآورده و خون جگر خوردند ولی کسی گوشش به حرف آنها بدهکار نبود.
این وظیفه رئیس جدید سازمان ورزش کشور است که به دوران مدیریت هیاتی پایان داده و علم و دانش را در ورزش حاکم کرده و باند بازی و قومیت گرایی را به زباله دان بیندازد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید