بزرگترین نسل کشی ۵۰ سال اخیر چگونه اتفاق افتاد؟
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: گرچه در سالیان اخیر نسل کشی مسلمانان در بوسنی هنوز خبر ساز است و گروهی از مسلمانان در برمه با این پدیده دست و پنجه نرم می کنند اما نسل کشی روآندا از لحاظ تعداد و ابعاد جنایت از همه بدتر است.
در تعریف هرگونه اقدام به نابودی کل یک گروه نژادی، ملی، مذهبی مانند کشتار دسته جمعی یک گروه خاص، ایجاد لطمات روانی و جسمانی بر یک گروه خاص، ضربه زدن تعمدی به افراد یک گروه خاص، تحمیل معیارهایی برای جلوگیری از تولد فرزندان آنها، جا به جایی اجباری فرزندان گروه‌ها به یکدیگر، طرح ریزی برای آسیب رساندن به گروهی خاص و ... همه از مصداق‌های بارز نسل کشی است.
نسل‌کشی رواندا در سال 1994 به دنبال سقوط هواپیمای حامل «جونال هابیا ریمانا» رییس جمهور وقت رواندا در نزدیکی کیگالی پایتخت این کشور به وقوع پیوست.
قوم «هوتو» این عمل را به قوم توتسی نسبت داد. همین امر آغاز درگیری‌های شدید میان این دو قوم شد که به کشتار حدود 800 هزار توتسی رواندایی و هوتوهای میانه‌رو در مدت 100 روز توسط هوتوهای تندرو منجر شد. سازمان ملل درابتدا از پذیرش این رویداد به عنوان نسل‌کشی خودداری کرد و در نتیجه به شدت مورد انتقاد رسانه‌های جمعی قرار گرفت. این واقعه منجر به بحث‌هایی برای تغییر در ساختار سازمان ملل به منظور برخورد سریع با نسل‌کشی شد.
دو قوم هوتو و توتسی تا قبل از رسیدن استعمار گران آلمانی همزیستی مسالمت امیزی داشتند. آلمان‌ها در رواندا سیاستی را در پیش گرفتندکه اقلیت توتسی که نسبت به اکثریت هوتو ثروتمند تر، قد بلندتر بودند و پوست روشن تری داشتند، از امکانات بهتر زندگی و قدرت بیشتری برخوردار شدند.
این سیاست توسط بلژیکی‌ها که سرپرستی مستعمره رواندا را بعد از جنگ جهانی اول بر عهده داشتند و مبلغان مسیحی کلیسای کاتولیک روم که از قرن نوزدهم در رواندا حضور داشتند ادامه پیدا کرد. و تا انجا بود که هوتو یا توتسی بودن در شناسنامه افراد ذکر می‌شد، و مثلاً یک هوتو ثروتمند می‌توانست خود را به یک توتسی تغییر دهد تا احترام و امکانات بیشتری داشته باشد.
در واقع توتسی‌ها که ملت درجه یک حساب می‌شدند عموما با هوتوها که درجه دو بودند، رفتار ارباب و رعیتی داشتند که همین منجر به نفرت عمیق هوتوها شد. از سال 1961 که رواندا استقلال خود را به دست اورد درگیر جنگ داخلی و تعدادی کشتار کوچک بود، ولی فاجعه سازمان یافته اصلی در سال 1994 اتفاق افتاد.
با آغاز نسل کشی سازمان یافته که 100 روز طول کشید، (800هزار نفر به آمار سازمان ملل) و یا (یک میلیون و 71 هزار تفر به آمار دولت رواندا) از قوم برتر توتسی و هوتوهای میآنه رو که از پیروی از دستورات هوتوهای تندرو ممانعت کرده بودند کشته شدند.
بیشتر قربانیان مردان، زنان، کودکان و نوزادانی بودند که توسط همسایه‌ها، همکاران و دوستان سابق خود کشته می‌شدند، رادیو رواندا همزمان به طور مداوم هوتوها را تشویق به قتل عام توتسی‌ها می‌کرد. روزانه ده هزار نفر و ساعتی 400 نفر و دقیقه‌ای 7 نفر کشته می‌شدند، به طور مثال کلیسایی که هزار و پانصد نفر در ان پناه گرفته بودند با بولدزر خراب شد و همگی پناهندگان به آن کشته شدند. بعدها اسقف کلیسا به جرم همکاری در جنایت محاکمه شد. اکثر قربانیان با قمه‌ها تکه تکه می‌شدند.
در حدود 250 تا 500 هزار زن و دختر توتسی در این مدت مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند. بسیاری از آنها از روی عمد توسط مردان +HIV مورد تجاوز قرار گرفتند. اکنون بسیاری از زنان زنده مانده از نسل کشی در کشور رواندا مبتلا به ایدز هستند.
این فاجعه در مقابل چشمان باز با پوشش کامل خبری دنیا و عملکرد بسیار هولناک سازمان ملل و بی تفاوتی جامعه جهانی به بهانه عدم مداخله در امور داخلی رواندا انجام شد، به طور مثال در ابتدای نسل کشی 1000 نیروی اروپایی برای تخلیه اتباع خارجی از رواندا به آنجا فرستاده شد که به سرعت کشور را ترک کردند و یا صلح بانان بلژیکی سازمان ملل مدرسه‌ای را که 2000 توتسی به انان پناهندشده بودند بعد از رسیدن دستور عقب نشینی ترک کردند که منجر به قتل عام تمامی پناهندگان شد.
بعد از اتمام نسل کشی هزاران نفر از پناهندگان رواندایی که به کشورهای مجاور پناهنده شده بودند به دلیل شرایط بد و ابتلا به بیماریهای گوناگون مسری کشته شدند.
نسل کشی با شکست هوتوها از نیروهای نظامی گرداوری شده از توتسی‌ها و سایر کشورهای افریقایی متوقف شد و بعدها دادگاهی برای محاکمه سران نسل کشی تشکیل شد. هم اکنون هزاران نفر از توتسی‌های زنده مانده از نسل کشی سعی می‌کنند با 2 میلیون هوتوی شرکت کننده در کشتار، همزیستی مسالمت امیزی داشته باشند.
منبع: خبرآنلاین/ هادی معیری‌نژاد
در تعریف هرگونه اقدام به نابودی کل یک گروه نژادی، ملی، مذهبی مانند کشتار دسته جمعی یک گروه خاص، ایجاد لطمات روانی و جسمانی بر یک گروه خاص، ضربه زدن تعمدی به افراد یک گروه خاص، تحمیل معیارهایی برای جلوگیری از تولد فرزندان آنها، جا به جایی اجباری فرزندان گروه‌ها به یکدیگر، طرح ریزی برای آسیب رساندن به گروهی خاص و ... همه از مصداق‌های بارز نسل کشی است.
نسل‌کشی رواندا در سال 1994 به دنبال سقوط هواپیمای حامل «جونال هابیا ریمانا» رییس جمهور وقت رواندا در نزدیکی کیگالی پایتخت این کشور به وقوع پیوست.
قوم «هوتو» این عمل را به قوم توتسی نسبت داد. همین امر آغاز درگیری‌های شدید میان این دو قوم شد که به کشتار حدود 800 هزار توتسی رواندایی و هوتوهای میانه‌رو در مدت 100 روز توسط هوتوهای تندرو منجر شد. سازمان ملل درابتدا از پذیرش این رویداد به عنوان نسل‌کشی خودداری کرد و در نتیجه به شدت مورد انتقاد رسانه‌های جمعی قرار گرفت. این واقعه منجر به بحث‌هایی برای تغییر در ساختار سازمان ملل به منظور برخورد سریع با نسل‌کشی شد.
دو قوم هوتو و توتسی تا قبل از رسیدن استعمار گران آلمانی همزیستی مسالمت امیزی داشتند. آلمان‌ها در رواندا سیاستی را در پیش گرفتندکه اقلیت توتسی که نسبت به اکثریت هوتو ثروتمند تر، قد بلندتر بودند و پوست روشن تری داشتند، از امکانات بهتر زندگی و قدرت بیشتری برخوردار شدند.
این سیاست توسط بلژیکی‌ها که سرپرستی مستعمره رواندا را بعد از جنگ جهانی اول بر عهده داشتند و مبلغان مسیحی کلیسای کاتولیک روم که از قرن نوزدهم در رواندا حضور داشتند ادامه پیدا کرد. و تا انجا بود که هوتو یا توتسی بودن در شناسنامه افراد ذکر می‌شد، و مثلاً یک هوتو ثروتمند می‌توانست خود را به یک توتسی تغییر دهد تا احترام و امکانات بیشتری داشته باشد.
در واقع توتسی‌ها که ملت درجه یک حساب می‌شدند عموما با هوتوها که درجه دو بودند، رفتار ارباب و رعیتی داشتند که همین منجر به نفرت عمیق هوتوها شد. از سال 1961 که رواندا استقلال خود را به دست اورد درگیر جنگ داخلی و تعدادی کشتار کوچک بود، ولی فاجعه سازمان یافته اصلی در سال 1994 اتفاق افتاد.
با آغاز نسل کشی سازمان یافته که 100 روز طول کشید، (800هزار نفر به آمار سازمان ملل) و یا (یک میلیون و 71 هزار تفر به آمار دولت رواندا) از قوم برتر توتسی و هوتوهای میآنه رو که از پیروی از دستورات هوتوهای تندرو ممانعت کرده بودند کشته شدند.
بیشتر قربانیان مردان، زنان، کودکان و نوزادانی بودند که توسط همسایه‌ها، همکاران و دوستان سابق خود کشته می‌شدند، رادیو رواندا همزمان به طور مداوم هوتوها را تشویق به قتل عام توتسی‌ها می‌کرد. روزانه ده هزار نفر و ساعتی 400 نفر و دقیقه‌ای 7 نفر کشته می‌شدند، به طور مثال کلیسایی که هزار و پانصد نفر در ان پناه گرفته بودند با بولدزر خراب شد و همگی پناهندگان به آن کشته شدند. بعدها اسقف کلیسا به جرم همکاری در جنایت محاکمه شد. اکثر قربانیان با قمه‌ها تکه تکه می‌شدند.
در حدود 250 تا 500 هزار زن و دختر توتسی در این مدت مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند. بسیاری از آنها از روی عمد توسط مردان +HIV مورد تجاوز قرار گرفتند. اکنون بسیاری از زنان زنده مانده از نسل کشی در کشور رواندا مبتلا به ایدز هستند.
این فاجعه در مقابل چشمان باز با پوشش کامل خبری دنیا و عملکرد بسیار هولناک سازمان ملل و بی تفاوتی جامعه جهانی به بهانه عدم مداخله در امور داخلی رواندا انجام شد، به طور مثال در ابتدای نسل کشی 1000 نیروی اروپایی برای تخلیه اتباع خارجی از رواندا به آنجا فرستاده شد که به سرعت کشور را ترک کردند و یا صلح بانان بلژیکی سازمان ملل مدرسه‌ای را که 2000 توتسی به انان پناهندشده بودند بعد از رسیدن دستور عقب نشینی ترک کردند که منجر به قتل عام تمامی پناهندگان شد.
بعد از اتمام نسل کشی هزاران نفر از پناهندگان رواندایی که به کشورهای مجاور پناهنده شده بودند به دلیل شرایط بد و ابتلا به بیماریهای گوناگون مسری کشته شدند.
نسل کشی با شکست هوتوها از نیروهای نظامی گرداوری شده از توتسی‌ها و سایر کشورهای افریقایی متوقف شد و بعدها دادگاهی برای محاکمه سران نسل کشی تشکیل شد. هم اکنون هزاران نفر از توتسی‌های زنده مانده از نسل کشی سعی می‌کنند با 2 میلیون هوتوی شرکت کننده در کشتار، همزیستی مسالمت امیزی داشته باشند.
منبع: خبرآنلاین/ هادی معیری‌نژاد
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید