نماینده مجلس: از وزیر آموزش و پرورش شکایت می کنم
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: متن كامل اين نامه كه نسخه‌اي از آن در اختيار ما قرار گرفته به شرح زير است:
بسه تعالي
فاجعه صبح روز چهارشنبه گذشته تنی چند از معصوم ترین فرزندان این خاک را در آتش بی خردی و بی مسئولیتی برخی به اصطلاح مدیران سوزانده آن چنان است که دل هر انسانی از دیدن چهره امروزشان بر تخت بیمارستان به درد می آید، دردی که لاجرم باید عرق شرم بر پیشانی همه دست اندرکاران این ماجرا بشاند. شرم از رخدادن فاجعه ای که جبران آن ممکن نیست.
جای تعجب اما اینجاست که به رغم فاجعه رخ داده، وزیر مربوطه از یک عذرخواهی ساده دریغ کرده است. این در شرایطی است که در همین سال جاری حوادث ناگوار دیگری نیز رخ داده و خانواده های بسیاری را داغدار جوانان و نوجوانانشان کرده است اما ظاهرا تکرار فجایع نیز سبب شرمندگی مسئولان نیست.
اگر معترضین به اتفاقات پیشین به مخالفت با مکتب شهدا ،غرب زدگی و ... متهم می شدند این بار مسأله آن قدر شفاف و گویاست که نیازی به اتهام زنی های مشابه نیست.
مسأله این است که با گذشت بیش از سه دهه از پیروزی انقلاب اسلامی، هنوز در این کشور هستند کسانی که در محرومیت مطلق بسر می برند؛ آنچنان که یک بخاری نفتی در کلاس درس آتش می گیرد اما کهنگی تجهیزات مدرسه تا آنجاست که دستگیره شکسته در کلاس، در را به روی شاگردان بسته و آنها را علی الظاهر درآتش بخاری اما در حقیقت در آتش بی کفایتی مدیران می سوزاند.
شک نکنید که اگر اتفاقی مشابه در کشوری دیگر همچون کره، ژاپن و ... رخ می داد وزیر مربوطه قطعا تا امروز یا خودکشی کرده و یا استعفا داده و کنار رفته بود اما در این سرا حکایت وارونه است. چرا ؟
به این دلیل که در این کشور فرزندان فلان وزیر، بنده وکیل و دیگر مسئولان به همان مدارسی نمی روند که فرزندان سایر ملت در آن به تحصیل علم مشغولند. بنابراین وقتی درد مشترک نداریم انتظار فریاد مشترک نیز بیهوده است.
به راستی سکوت امروز ما هم در همین فاصله ای که از ملت گرفته شده معنی پیدا می کند. فاصله ای که تنها در مواقعی خاص کم می شود. این است که ملت به رغم همه شعارها حق دارند اگر از رونق ملک ناامید باشند.
حق دارند. ندارند؟ حق ندارند از ما به عنوان مسئول ناامید باشند، وقتی فرزند من و یا نوه او به فلان مدرسه لوکس می رود که علاوه بر چیلر و هواساز، چندین زبان زنده دنیا در آن تدریس می شود اما در جایی دیگر در همین سرزمین عده ای از داشتن حتی یک کپسول آتش نشانی در مدرسه محرومند؟
شاید اگر چند ماه قبل سخن منتقدین به حادثه ماجرای مربوط به کاروان راهیان نور را که نه به محتوای سفر بلکه به شکل اجرای آن انتقاد می کردند شنیده می شد امروز عزادار چنین بی آبرویی عظیمی نبودیم.
دردا از این دردها که پدرانی در این سرزمین تنها به دلیل نداشتن موقعیت سیاسی یا اقتصادی آنچنانی فریاد مظلومیت شان شنیده نمی شود.
دردا از این دردها که در این کشور پرداخت حقوق کارگران چندین ماه به تاخیر بیفتد اما فریادرسی نداشته باشند.
دردا از این دردها که مسئول باشیم اما تعهدمان نسبت به مسئولیت در حد نامه ای باشد که در آن حتی قصورمان عذرخواهی نکنیم.
و درداد از این دردها که همه اینها حاصل بی تدبیری عده ای به اصطلاح مسئول باشد. این همان بی تدبیری مورد اشاره رهبری است که بارها نسبت به آن هشدار داده و تاکید کرده بودند و شک نکنید بی توجهی به آن قطعا ملت را در بی تابی نسبت به فردای نظام بی تفاوت خواهد کرد.
به یقین این بار دیگر مصلحت در سکوت نیست. این بار اتفاقا شرایط حساس کشور می طلبد که برای دفاع از حق ملت، حفظ آبروی نظام و ثبات در بهداشت روانی جامعه یقه مسئولی گرفته شود، وزیر وادار به پاسخگویی و عذرخواهی – این دو واژه گمشده در رویه سیاستمداران ما نگردد تا اعتماد عمومی بیش از این خدشه دار نشود و سایر خدمتگزاران کشور به دلیل کوتاهی عده ای اندک پایین نیاید.
این بار مساله برای ما طرح استیضاح نیست. مساله فراتر از این حرف هاست. حرف از این است که باید همچنان در این کشور کسانی باشند که رگ غیرتشان برای بی کفایتی هایی نظیر این بیرون بزند. هنوز باید کسانی باشند که این تبعیض های به غیرت شان بربخورد.
هنوز باید مردمانی در این سرزمین باشند که به ما به عنوان نماینده ملت امیدوار بوده و انتظار داشته باشند که بپرسیم در این کشور آموزش و پرورش و تجهیزات و نوسازی مدارس چه می کنند؟ که پاسخ به این پرسش می تواند زمینه ساز تحقیقات متعددی در آینده گردد.
بنده بدین وسیله اعلام می کنم که اگر مجلس نخواهد در نخستین جلسه علنی اش نسبت به ابن ماجرا واکنش نشان دهد و از وزیر توضیح بخواهد اینجانب با حضور در دادگاهی صالحه از مسئولان ماجرا شکایت کرده و تا حصول نتیجه پیگیر آن خواهم بود و هشدار می دهم که کوتاه آمدن از حقوق مسلم ملت، دردی را به سوی بی تفاوتی گشوده که دیگر بسته نخواهد شد و اثرات سوءآن به اشکال مختلف خود را نشان خواهد داد.
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
محمد دامادی
رونوشت:
دفتر مقام معظم رهبری
ریاست محترم قوه مجریه
ریاست محترم قوه مقننه
ریاست محترم قوه قضائیه
عموم ملت شریف ایران
بسه تعالي
فاجعه صبح روز چهارشنبه گذشته تنی چند از معصوم ترین فرزندان این خاک را در آتش بی خردی و بی مسئولیتی برخی به اصطلاح مدیران سوزانده آن چنان است که دل هر انسانی از دیدن چهره امروزشان بر تخت بیمارستان به درد می آید، دردی که لاجرم باید عرق شرم بر پیشانی همه دست اندرکاران این ماجرا بشاند. شرم از رخدادن فاجعه ای که جبران آن ممکن نیست.
جای تعجب اما اینجاست که به رغم فاجعه رخ داده، وزیر مربوطه از یک عذرخواهی ساده دریغ کرده است. این در شرایطی است که در همین سال جاری حوادث ناگوار دیگری نیز رخ داده و خانواده های بسیاری را داغدار جوانان و نوجوانانشان کرده است اما ظاهرا تکرار فجایع نیز سبب شرمندگی مسئولان نیست.
اگر معترضین به اتفاقات پیشین به مخالفت با مکتب شهدا ،غرب زدگی و ... متهم می شدند این بار مسأله آن قدر شفاف و گویاست که نیازی به اتهام زنی های مشابه نیست.
مسأله این است که با گذشت بیش از سه دهه از پیروزی انقلاب اسلامی، هنوز در این کشور هستند کسانی که در محرومیت مطلق بسر می برند؛ آنچنان که یک بخاری نفتی در کلاس درس آتش می گیرد اما کهنگی تجهیزات مدرسه تا آنجاست که دستگیره شکسته در کلاس، در را به روی شاگردان بسته و آنها را علی الظاهر درآتش بخاری اما در حقیقت در آتش بی کفایتی مدیران می سوزاند.
شک نکنید که اگر اتفاقی مشابه در کشوری دیگر همچون کره، ژاپن و ... رخ می داد وزیر مربوطه قطعا تا امروز یا خودکشی کرده و یا استعفا داده و کنار رفته بود اما در این سرا حکایت وارونه است. چرا ؟
به این دلیل که در این کشور فرزندان فلان وزیر، بنده وکیل و دیگر مسئولان به همان مدارسی نمی روند که فرزندان سایر ملت در آن به تحصیل علم مشغولند. بنابراین وقتی درد مشترک نداریم انتظار فریاد مشترک نیز بیهوده است.
به راستی سکوت امروز ما هم در همین فاصله ای که از ملت گرفته شده معنی پیدا می کند. فاصله ای که تنها در مواقعی خاص کم می شود. این است که ملت به رغم همه شعارها حق دارند اگر از رونق ملک ناامید باشند.
حق دارند. ندارند؟ حق ندارند از ما به عنوان مسئول ناامید باشند، وقتی فرزند من و یا نوه او به فلان مدرسه لوکس می رود که علاوه بر چیلر و هواساز، چندین زبان زنده دنیا در آن تدریس می شود اما در جایی دیگر در همین سرزمین عده ای از داشتن حتی یک کپسول آتش نشانی در مدرسه محرومند؟
شاید اگر چند ماه قبل سخن منتقدین به حادثه ماجرای مربوط به کاروان راهیان نور را که نه به محتوای سفر بلکه به شکل اجرای آن انتقاد می کردند شنیده می شد امروز عزادار چنین بی آبرویی عظیمی نبودیم.
دردا از این دردها که پدرانی در این سرزمین تنها به دلیل نداشتن موقعیت سیاسی یا اقتصادی آنچنانی فریاد مظلومیت شان شنیده نمی شود.
دردا از این دردها که در این کشور پرداخت حقوق کارگران چندین ماه به تاخیر بیفتد اما فریادرسی نداشته باشند.
دردا از این دردها که مسئول باشیم اما تعهدمان نسبت به مسئولیت در حد نامه ای باشد که در آن حتی قصورمان عذرخواهی نکنیم.
و درداد از این دردها که همه اینها حاصل بی تدبیری عده ای به اصطلاح مسئول باشد. این همان بی تدبیری مورد اشاره رهبری است که بارها نسبت به آن هشدار داده و تاکید کرده بودند و شک نکنید بی توجهی به آن قطعا ملت را در بی تابی نسبت به فردای نظام بی تفاوت خواهد کرد.
به یقین این بار دیگر مصلحت در سکوت نیست. این بار اتفاقا شرایط حساس کشور می طلبد که برای دفاع از حق ملت، حفظ آبروی نظام و ثبات در بهداشت روانی جامعه یقه مسئولی گرفته شود، وزیر وادار به پاسخگویی و عذرخواهی – این دو واژه گمشده در رویه سیاستمداران ما نگردد تا اعتماد عمومی بیش از این خدشه دار نشود و سایر خدمتگزاران کشور به دلیل کوتاهی عده ای اندک پایین نیاید.
این بار مساله برای ما طرح استیضاح نیست. مساله فراتر از این حرف هاست. حرف از این است که باید همچنان در این کشور کسانی باشند که رگ غیرتشان برای بی کفایتی هایی نظیر این بیرون بزند. هنوز باید کسانی باشند که این تبعیض های به غیرت شان بربخورد.
هنوز باید مردمانی در این سرزمین باشند که به ما به عنوان نماینده ملت امیدوار بوده و انتظار داشته باشند که بپرسیم در این کشور آموزش و پرورش و تجهیزات و نوسازی مدارس چه می کنند؟ که پاسخ به این پرسش می تواند زمینه ساز تحقیقات متعددی در آینده گردد.
بنده بدین وسیله اعلام می کنم که اگر مجلس نخواهد در نخستین جلسه علنی اش نسبت به ابن ماجرا واکنش نشان دهد و از وزیر توضیح بخواهد اینجانب با حضور در دادگاهی صالحه از مسئولان ماجرا شکایت کرده و تا حصول نتیجه پیگیر آن خواهم بود و هشدار می دهم که کوتاه آمدن از حقوق مسلم ملت، دردی را به سوی بی تفاوتی گشوده که دیگر بسته نخواهد شد و اثرات سوءآن به اشکال مختلف خود را نشان خواهد داد.
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
محمد دامادی
رونوشت:
دفتر مقام معظم رهبری
ریاست محترم قوه مجریه
ریاست محترم قوه مقننه
ریاست محترم قوه قضائیه
عموم ملت شریف ایران
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
ناشناس
| 
۱۳:۰۱ - ۱۳۹۱/۰۹/۱۹
پاسخ
احسنتتتتتتتت بهنام خسروشاهی
| 
۱۴:۱۴ - ۱۳۹۱/۰۹/۱۹
پاسخ
چاکر جناب آقای دامادی ملت آذر بایجان مانند کوهی همدوش با شماست . ناشناس
| ۱۴:۵۴ - ۱۳۹۱/۰۹/۱۹
پاسخ
ممنون از اقاي دامادي مردم (كردنشين )پيرانشهر همصدا با شما در خط مقدم ايستادن 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید