تعارضات زندگي زناشويي در سه سطح بوجود مي آيند. در اولين سطح، عوامل شخصي كه شامل رابطه جنسي، عشق و علاقه، افكار و احساسات است. سطح دوم عوامل اجتماعي است كه شامل باورها و رسوم و پيچيدگي ها و غير شخصي سازي جامعه در حال توسعه مي شود كه از معضلات آن مي باشد و سطح سوم، عوامل رابطه اي كه به بررسي تعاملات زن و شوهر در درون يك بافت اجتماعي- فرهنگي وسيع تر مي پردازد.
در تحولات زندگي مشترك، انتقاد به جا در زمان مناسب هميشه سازنده است، اما جبهه گيري و سكوت طولاني هر دو ضربه زننده اند و دوام چنداني نخواهد داشت. جبهه گيري زندگي را به صحنه نبردي پر تلاطم تبديل مي كند. سكوت، پيش آگهي جنگي سرد و طولاني است. زندگي سرشار از بحران طلب مي كند كه همسران دور از چشم فرزندان در جلسات متعدد هفتگي و در زمان هاي آرامش و مناسب اعتراضات خود را بيان كنند و پاسخ منطقي آن را بگيرند
اگر شروع زندگي بر اساس منطق باشد اين گونه اعتراضات از عناصر سازنده زندگي مشترك هستند و الزاما مخرب نيستند و تاثير آنها تنها به شخصيت طرف مقابل بر مي گردد كه تا چه حد انتقاد پذير است. ما بايد دلايل طرف مقابل را نيز بشنويم. اين يكي از الزامات مطرح كردن خواسته هاي خود به طور مستقيم است.
در اين گونه موارد بايد كوشش كرد كه اختلافات را در خدمت ازدواج در آورد و روش هاي اصولي حل اختلاف را فرا گرفت. حق قانوني هر يك از زوجین است كه هرگونه كه دوست دارند بينديشند و احساس كنند. زن و شوهر بايد به حرف هاي يكديگر گوش دهند و منظور يكديگر را درك كنند، اختلافات را دقيق و روشن كرده در مورد آنها توافق كنند.
زندگي مشترك بايد همراه با تفاهم و گذشت باشد. چون اساسا در شروع هر زندگي مشترك با فردي كاملا غريب كه شخصيتي و يژه و شايد متفاوت از ما دارد و برخاسته از خانواده اي كاملا متفاوت است، حتما خواسته هايي وجود دارند كه به طور كامل برآورده نمي شوند به اين دليل سنگ زيرين آسياب بودن خود نوعي فداكاري محسوب مي شود و بايد خواسته ها را آنچنان تنزل داد تا زندگي مشترك پايدارتر بماند و اين بستگي به بلوغ فكري و شخصيتي طرف مقابل دارد كه از اين پديده سو استفاده نكند و باعث توقعات غير عادي درآينده نشود. انتقاد از همسر بايد هنرمندانه و با ظرافت همراه باشد و در موقعيت مناسب بيان گردد.
تعريف ديگر زندگي مشترك، توافق جهت تحمل يكديگر و فداكاري و گذشت است. تحمل مسيري ناهموار، مسيري پر از ابهام و فراز و نشيب، مسيري مملو از بدست آوردن و از دست دادن، مسيري از ميان ناملايمات انتظارات ارتباطات، قبول مسئوليت ها، شناسايي احساسات و برخورد فرهنگ هاست.
به گزارش مهر، تحمل و فداكاري زاييده زندگي انساني است و تا زماني كه تداوم زندگي مشترك طلب مي كند، هيچ گاه نبايد از اين دو پديده دريغ كرد. هر دو پديده حتما رضايت روحي و رواني زوجين را برآورده خواهند كرد. به شرطي كه دوطرف اين رابطه دو انسان فهيم باشند. اگر معايب و مشكلات گريبانگير هر دو طرف در زندگي مشترك باشد،هر دو يكسان آسيب مي بينند. لذا باید هر دو يكسان در جهت رفع آن آگاهانه تلاش كنند. البته مي توانند آن را تحمل هم كنند، ولي در صورتي كه اين معايب و مشكلات زاييده يك طرف مخاصمه باشد و هيچ گونه تلاشي در جهت بهسازي و رفع آن مشاهده نشود، كنار آمدن با آن سخت مي شود و تحمل هم حد و ميزان خاصي دارد.
