100 روز بی وزیر و صدبار سرود قهرمانی/ روحانی مچکریم!
امید هست. غرور هست ، اقتدار هست و مشکل هم هست. 100 روز از شروع کار دولت گذشت. صد روز پر از سرود«دلاوران ، نام آوران » به افتخار دلاوری فرزندان برومند ورزش ایران.
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: فرهاد عشوندی:امید هست. غرور هست ، اقتدار هست و مشکل هم هست. 100 روز از شروع کار دولت گذشت. صد روز پر از سرود«دلاوران ، نام آوران » به افتخار دلاوری فرزندان برومند ورزش ایران:
1. استرس ویران کننده است. امید هست؟ نه خیلی . روزها انگار قمر در عقربند و هیچ کس نمی داند چه خواهد شد. کورسویی از امید مانده. 3 بازی و 9 امتیاز. وای حتی خود کارلوس کروش هم باور رفتن به جام جهانی را ندارد. آن هم در این کارزار و هیاهوی انتخابات که اصلا کسی فکرش به فوتبال نیست. عصر سه شنبه اما روزگار طوری دیگر رقم می خورد. یک صحنه ، یک استارت و یک گل ، واویلا ... چه می کنه این رضا قوچان نژاد. او که خیلی از همین خودی ها اجنبی اش خوانده بودند. یک اجنبی که با دلالی به تیم ملی رسید. او اما امید را به کشور بر می گرداند. قطر را بردیم و حالا دو سه شنبه دیگر باقی است تا انتخابات. همان شب در بحبوبه تبلیغات انتخاباتی ، نامزدی که مدام از تدبیر می گوید و از امید ؛ این پیروزی را به همه مردم تبریک می گوید و ابراز امیدواری می کند تا ملی پوشان با کلید امید ، قفل ناکامی فوتبال را بگشایند.
2. کیلومترها دورتر از تهران، صندوق انتخابات ریاست جمهوری به اردوی تیم ملی می رود. تنها چند روز مانده تا بازی مرگ و زندگی برای رسیدن به جام جهانی و باز نرسیدن و ناکامی. فضای فیس بوک پر می شود از رای چند ملی پوش که با افتخار نوشته اند روحانی. رای های شان را هم منتشر کردند. آن صندوق شمرده می شود از 32 رای افتاده به صندوق ، روحانی بیش از 70 درصد آرا را گرفته است. چند روز بعد که موج بنفش پیروزی سراسر کشور را در می نوردد و باز فرا می رسد عصر سه شنبه ای دیگر. ایران که یکشنبه شب با موج بنفش امید تا صبح نخوابیده بود حالا بیشتر امید دارد. امید به رسیدن به جام جهانی. امیدی که باز محقق می شود و این بار دیگر همه مردم در خیابان ها هستند، می زنند ، می کوبند و با افتخار به خود می بالند که ایرانی هستند. باز ایران جهانی شده و فوتبال موج امید را به تمام کشور رسانده.
3. روزها روزهای موفقیت است. دولت هنوز مستقر نشده اما انگار کلید امید چرخیده. همه غیرممکن ها یک به یک ممکن می شوند. این بار والیبال است و لیگ جهانی. مردم همه می نشینند پای تلویزیون تا ببینند چه خبر است. اول صربستان زیر موج پسران سرو قامت ایرانی له می شود ، نوبت بعدی ایتالیایی ها هستند و بعد المان و کوبا. قطار امید راه افتاده و کسی را یارای ایستادن برابرش نیست. همه شادند و پر امید . مردم 3 چیز عادت شان شده. والیبال ، بردن و شنیدن سرود «دلاوران ، نام آوران...» و این خوشحالی این قدر برای شان هیجان دارد که همه جا پر شده باشد از یک واژه:«روحانی مچکریم.» و ورزش شده حلقه امید. دولت جدید خود را شریک در این موج رضایت عمومی می داند و رئیس جمهور منتخب در مصاحبه هایش مدام می گوید:« این شور حاصل از رای مردم است که اینگونه جوانان برومند ورزشکارمان را هم به پیش می برد. ما با این روحیه ، امید به گذشتن از بحران داریم.
4. دولت مستقر می شود. کابینه تقریبا رای می گیرد و سر ورزش بی کلاه می ماند. تیم ها و فدراسیون ها آه در بساط ندارند. کل اعتبار جذب شده وزارتخانه از ابتدای سال تا پایان 6 ماهه اول کمتر از 20 درصد است. ولی باز ورزش نمی ایستد. اول والیبال ، بعد کشتی و آخر هم وزنه برداری. مردم عادت کرده اند به طلا ، به شنیدن سرود های زیبای حماسی در وصف قهرمانان شان. آنها که مدام زیر لب زمزمه می کنند:« ایران ، ایرانم ؛ ایرانم ، که از تو دارم این جانم ، جانم فدایت ایرانم ، پاینده باشی ایرانم...» و موج امید زنده است اگرچه دل ها مکدرهستند از این بی توجهی ؛« وقتی آقای روحانی از امید گفتند ، وقتی دولت شان پیروز شد ، این موج با صعود تیم ملی فوتبال به جام جهانی اوج گرفت. بچه ها با تمام وجود جنگیدند ...» جواد نکونام این را می گوید . این البته فقط حرف او نیست و احسان حدادی نایب قهرمان المپیک معتقد است:« راستش دولت که عوض شد ، روحیه و انگیزههای ما هم تغییر کرد. موج امید به ما هم رسید. خودم که دوباره همان انگیزه را دارم.» و البته کم نیستند مشکلات. همه این ها گلایه دارند. از جواد تا احسان ، بهداد سلیمی ، علی اکبری قهرمان کشتی دنیا تا دیگر قهرمانان:« این بی سامانی وزارت ورزش به ما خیلی لطمه زد. امیدواریم وزیر ورزش جدید بتواند خیلی سریع این خواب 3 ماهه را جبران کند تا انگیزه ها نمیرد.»
5. امید اما هنوز هست. بامداد ، والیبالیست ها با نام ایران جادو می کنند. تا پای جان می جنگند و بازی باخته را از چنگ آمریکایی ها در می آورند و ایران قدرتش را به رخ می کشد. خیلی ظریف و استادانه پسران ولاسکو شور و امید را به کشور بر می گردانند. عصر همان روز ایران ساق به ساق است با روسیه. با ابرقدرت دنیا. جدال این بار توی خاک است. باز این غیرت ایرانی ست که فوران کرده. ایران پیروز است و این بار روسیه به خاک افتاده. دوباره شور است. امید و شادی بعد از پیروزی. درست در دقایقی که هزاران مایل ان طرف تر ، ظریف پای میز مذاکره خواسته های یک ملت را به طرفین ان سوی میز دیکته می کند تا مکتوبش کنند. بنویسند از حقوق یک ملت مقتدر پر امید. که امروز روز صدم است. روحانی مچکریم....
1. استرس ویران کننده است. امید هست؟ نه خیلی . روزها انگار قمر در عقربند و هیچ کس نمی داند چه خواهد شد. کورسویی از امید مانده. 3 بازی و 9 امتیاز. وای حتی خود کارلوس کروش هم باور رفتن به جام جهانی را ندارد. آن هم در این کارزار و هیاهوی انتخابات که اصلا کسی فکرش به فوتبال نیست. عصر سه شنبه اما روزگار طوری دیگر رقم می خورد. یک صحنه ، یک استارت و یک گل ، واویلا ... چه می کنه این رضا قوچان نژاد. او که خیلی از همین خودی ها اجنبی اش خوانده بودند. یک اجنبی که با دلالی به تیم ملی رسید. او اما امید را به کشور بر می گرداند. قطر را بردیم و حالا دو سه شنبه دیگر باقی است تا انتخابات. همان شب در بحبوبه تبلیغات انتخاباتی ، نامزدی که مدام از تدبیر می گوید و از امید ؛ این پیروزی را به همه مردم تبریک می گوید و ابراز امیدواری می کند تا ملی پوشان با کلید امید ، قفل ناکامی فوتبال را بگشایند.
2. کیلومترها دورتر از تهران، صندوق انتخابات ریاست جمهوری به اردوی تیم ملی می رود. تنها چند روز مانده تا بازی مرگ و زندگی برای رسیدن به جام جهانی و باز نرسیدن و ناکامی. فضای فیس بوک پر می شود از رای چند ملی پوش که با افتخار نوشته اند روحانی. رای های شان را هم منتشر کردند. آن صندوق شمرده می شود از 32 رای افتاده به صندوق ، روحانی بیش از 70 درصد آرا را گرفته است. چند روز بعد که موج بنفش پیروزی سراسر کشور را در می نوردد و باز فرا می رسد عصر سه شنبه ای دیگر. ایران که یکشنبه شب با موج بنفش امید تا صبح نخوابیده بود حالا بیشتر امید دارد. امید به رسیدن به جام جهانی. امیدی که باز محقق می شود و این بار دیگر همه مردم در خیابان ها هستند، می زنند ، می کوبند و با افتخار به خود می بالند که ایرانی هستند. باز ایران جهانی شده و فوتبال موج امید را به تمام کشور رسانده.
3. روزها روزهای موفقیت است. دولت هنوز مستقر نشده اما انگار کلید امید چرخیده. همه غیرممکن ها یک به یک ممکن می شوند. این بار والیبال است و لیگ جهانی. مردم همه می نشینند پای تلویزیون تا ببینند چه خبر است. اول صربستان زیر موج پسران سرو قامت ایرانی له می شود ، نوبت بعدی ایتالیایی ها هستند و بعد المان و کوبا. قطار امید راه افتاده و کسی را یارای ایستادن برابرش نیست. همه شادند و پر امید . مردم 3 چیز عادت شان شده. والیبال ، بردن و شنیدن سرود «دلاوران ، نام آوران...» و این خوشحالی این قدر برای شان هیجان دارد که همه جا پر شده باشد از یک واژه:«روحانی مچکریم.» و ورزش شده حلقه امید. دولت جدید خود را شریک در این موج رضایت عمومی می داند و رئیس جمهور منتخب در مصاحبه هایش مدام می گوید:« این شور حاصل از رای مردم است که اینگونه جوانان برومند ورزشکارمان را هم به پیش می برد. ما با این روحیه ، امید به گذشتن از بحران داریم.
4. دولت مستقر می شود. کابینه تقریبا رای می گیرد و سر ورزش بی کلاه می ماند. تیم ها و فدراسیون ها آه در بساط ندارند. کل اعتبار جذب شده وزارتخانه از ابتدای سال تا پایان 6 ماهه اول کمتر از 20 درصد است. ولی باز ورزش نمی ایستد. اول والیبال ، بعد کشتی و آخر هم وزنه برداری. مردم عادت کرده اند به طلا ، به شنیدن سرود های زیبای حماسی در وصف قهرمانان شان. آنها که مدام زیر لب زمزمه می کنند:« ایران ، ایرانم ؛ ایرانم ، که از تو دارم این جانم ، جانم فدایت ایرانم ، پاینده باشی ایرانم...» و موج امید زنده است اگرچه دل ها مکدرهستند از این بی توجهی ؛« وقتی آقای روحانی از امید گفتند ، وقتی دولت شان پیروز شد ، این موج با صعود تیم ملی فوتبال به جام جهانی اوج گرفت. بچه ها با تمام وجود جنگیدند ...» جواد نکونام این را می گوید . این البته فقط حرف او نیست و احسان حدادی نایب قهرمان المپیک معتقد است:« راستش دولت که عوض شد ، روحیه و انگیزههای ما هم تغییر کرد. موج امید به ما هم رسید. خودم که دوباره همان انگیزه را دارم.» و البته کم نیستند مشکلات. همه این ها گلایه دارند. از جواد تا احسان ، بهداد سلیمی ، علی اکبری قهرمان کشتی دنیا تا دیگر قهرمانان:« این بی سامانی وزارت ورزش به ما خیلی لطمه زد. امیدواریم وزیر ورزش جدید بتواند خیلی سریع این خواب 3 ماهه را جبران کند تا انگیزه ها نمیرد.»
5. امید اما هنوز هست. بامداد ، والیبالیست ها با نام ایران جادو می کنند. تا پای جان می جنگند و بازی باخته را از چنگ آمریکایی ها در می آورند و ایران قدرتش را به رخ می کشد. خیلی ظریف و استادانه پسران ولاسکو شور و امید را به کشور بر می گردانند. عصر همان روز ایران ساق به ساق است با روسیه. با ابرقدرت دنیا. جدال این بار توی خاک است. باز این غیرت ایرانی ست که فوران کرده. ایران پیروز است و این بار روسیه به خاک افتاده. دوباره شور است. امید و شادی بعد از پیروزی. درست در دقایقی که هزاران مایل ان طرف تر ، ظریف پای میز مذاکره خواسته های یک ملت را به طرفین ان سوی میز دیکته می کند تا مکتوبش کنند. بنویسند از حقوق یک ملت مقتدر پر امید. که امروز روز صدم است. روحانی مچکریم....
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید