داریم همین جور زندگی می کنیم، دارند همین جور می میرند!
در یادداشتی که تابناک با عنوان « داریم همین جور زندگی میکنیم، دارند همین جور می میرند» منتشر کرد به فیلم های سینمایی روی پرده در نوبت اکران نوروزی اشاره شده و نقدی بر ذائقه فیلم سازی در آن مطرح شده است.
آفتاب‌‌نیوز :
آفتاب: در این مطلب که به قلم « محمود ملکی» است می خوانید : سینمای سال1393،حداقل نوروز پربرکتی راسپری می کند.
سینمایی که با چهار فیلم خط ویژه، طبقه حساس، معراجی ها و «چ» رونق گرفته است و صرف نظر از محتوای طنز طبقه حساس، سه فیلم دیگر نکاتی را برای تماشاگر ایرانی دارد که می توان از آن به غصه گفتن ها و نگفتن های جامعه ایرانی تعبیر کرد.
خط ویژه از یک دیدگاه، غصه گفتن ها و گفتن های مکرر است.
از یک سو وجود یک فرد یا یک طبقه رانت خوار در جامعه ایرانی که راه شان به همه جا باز است و همه در ها به روی آنان گشوده است و در مقابل آن خیل عظیم جوانانی که راه شان از هر جهت بسته است؛ یکی از بی سرانجامی در وطن سودای مهاجرت دارد، یکی برای امرار معاش خانواده تن فروشی می کند، یکی سرمایه اندکش را برای واردات اجناس درجه چندم حراج کرده و اجناس روی دستش مانده و دیگری شب و روز التماس می کند تا موعد چک پنج میلیونی که کشیده را به هر نحوی شده عقب بیاندازد.
این غصه، در جامعه ایرانی مکرر است.
سالهاست که همه هم این جوانان مستاصل وطن را می بینیم و هم این طبقه رانت خوار را.
سالهاست که از این غصه می گوییم و می گوییم، اما نه جوان ایرانی حال و روز بهتری پیدا کرده است و نه طیف رانت خواران نفتی و غیر نفتی عده و عده یشان کم شده است.
فقط رانت خواران به تناسب تغییر قدرت، جایگاه شان تغییر کرده است و هنرمند ترین آنان البته، با تغییر قدرت ها هم از جایشان تکان نخورد ه اند.
استوار همچون کوه ایستاده اند و می خورند؛ رانت را می گویم. بیت المال را. دسترنج ملت رنج کشیده را و جوانان حسرت کشیده را.
سال هاست این غصه را مکرر می کنیم و هیچ اتفاق تازه ای هم نمی افتد.
فقط تعداد جوانانی که راه شان به همه جا بسته است همچنان زیاد می شود و رانت خواران همچنان به آنان می خندند.
خط ویژه، قصه گفتن های مکرر است. گفتن هایی که مکرر است. شنیده می شود و شنیده می شود، اما... داریم همین جور زندگی می کنیم. دارند همین جور می میرند!
«چ» اما از آن سو قصه نگفتن هاست.
نگفتن هایی که اسطوره های این ملت را به فراموشی سپرده است.
آنقدر از چمران ها و وصالی ها نگفته ایم که حتی آنان که می دانند و می شناسد آنان را، فراموششان کرده اند.
آنقدر از رنج مردمی چون پاوه و خرمشهر و سوسنگرد و... نگفته ایم که گویی هیچ اتفاقی در تاریخ نزدیک این مملکت نیفتاده است.
انگار هر چه بوده، همچون اکنون، آرامش و امنیت بوده است.
آنقدر از مردان و زنانی که همه زندگیشان را برای امروز ایرانیان داده اند، نگفته ایم که گویا هیچوقت چنان انسان هایی در میان ما نزیسته اند.
رنج و درد این مردم را چنان در لای زرورق هایی شیک مطرح کرده ایم که انگار اصلا حماسه ای در میان نبوده است.
همه هنر ما گویا این بود که بگوییم سربازی، رزمنده ای تیری خورد و به آرامی بر زمین افتاد و به شهادت رسید. آرام آرام.
رزمنده ای که درد کشید، جگرش آتش گرفت، خانوده ای که برای یک عمر بی سپرست شد و پدر و مادری که ستون فقراتشان شکست و مردمی که...نگفته ایم و نمی گوییم.
بگذار فراموش کنند.
چ از یک منظر، غصه نگفتن ها و نگفته است.
اصلا چه تعداد ما می دانیم پاوه کجاست؟ قائله پاوه چه بود و وصالی و چمران که بودند و چه کردند؟
از چمران و همت و باقری نام هایی مانده است که بر بزرگ راههای تهران مانده است. پس بودجه فیلم های فاخرمان کجا می رود؟
فیلم های فاخری که در لوکیشن های شیک تهران قدیم برایمان ساخته می شود تا تاریخمان یادمان نرود.
آنقدر از دور ها و دور تر ها برایمان گفته اند و فیلم ساخته اند که سی سال پیش خود را فراموش کرده ایم.
ساختن فخر و اعتبار جوانمردان و جوان زنان ایرانی در سال های نه چندان دور در همین بیست یا سی سال گذشته کار سختی است.
گفتن از هنر مردان و زنان رنج کشیدهٔ این دیار در آن برهه سختی می خواهد و فداکاری. آنان در لوکیشن های شیک نجنگیده اند، آنان در گرند هتل نزیسته اند.
آنان برای این خاک، برای این سرزمین جنگیده اند، گلوله خورده اندجان خود را از دست داده اند! اما که می داند چگونه؟
چه کسی می داند چگونه ایستاده اند که نسل بعد آنان بر جا بماند؟
غصه ما از این نگفتن هاست. نگفتن هایی که مکرر شده است.
داریم همین جور زندگی می کنیم. دارند همین جور می میرند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید