یک حادثه دم‌دستی در پایتخت
چهارشنبه (دیروز) اندکی پس از ظهر، همزمان با غرش رعد و برق در آسمان پایتخت و آغاز بارش ناگهانی، پایتخت نشینان در خیابان های خیس تهران نظاره گر سایش قطره های ریز و تند باران بر سر شهر شدند. در خیابان ولیعصر تهران اما لغزندگی زمین، لذت بارش بهاره را زایل کرد. عابری جوان و هدفون به گوش و بی حواس...
آفتاب‌‌نیوز :
آفتاب: موتورسیکلت سواری لعنت گویان به این بارش بی مقدمه و عجول برای رسیدن به محل کار... رسیدن همزمان این دو به تقاطع... و تصادفی برق آسا که عابر جوان را زیر چرخ های موتور به زمین انداخت.
پشت پنجره دفتر روزنامه قانون، چشم هایی که تا لحظاتی قبل بارش قطره ها را دنبال می کردند، حالا نفس بریده به حادثه ای که پیش چشمشان رخ داده بود خیره مانده بودند.
پسرک تکان نمی خورد. صداها پشت پنجره تکرار می کردند: «تکون نمی خوره... تکون نمی خوره...» موتورسیکلت سوار جوان در صحنه مانده بود. گویا اورژانس خبر می کرد، همزمان وحشت زده بالای سر پسرک این سو و آن سو هم می رفت. لب هایش به تندی تکان می خوردند. عاقبت پسرک تکان خورد، صورتش توی هم مچاله شد. سرش را حرکت داد و با درد بالا آورد.
جوی کوچک خون زیر سرش با آب باران راه گرفت. عکاس روزنامه از در دفتر بیرون دوید...
**پرده اول... یک نفر در آب دارد می سپارد جان!
اورژانس هنوز نرسیده. عکاس روزنامه بالای سر پسرک ایستاده. دورش را سه چهار نفری گرفته اند که یکی از آن ها همان موتورسیکلت سوار وحشت زده است.
دو سه نفر دیگر ایستاده اند و نگاه می کنند. بقیه مردم حتی نمی ایستند، نگاهی می اندازند و به سرعت رد می شوند بی آنکه دغدغه ای گریبانگیرشان شود. بیشتر از دغدغه، عجله دارند چون حالا باران به شدت تند شده و یک لحظه اش برای خیس شدن از سرتا پا کافی است... کاری به کار پسرک کم سن و سالی که افتاده کنار جدول خیابان و هر آن ممکن است اتوبوس های خیابان ولی عصر با یک خطا سرش را له کنند، ندارند.
برای نمونه حتی یک ماشین نمی ایستد، حتی یک نفر محض کنجکاوی نمی پرسد که این بچه وسط خیابان زیر این باران تند که حالا مثل یک چاله دورش را گرفته چه می کند! اورژانس همچنان نرسیده. پسرک را از ترس آسیب مغزی نمی شود تکان داد، حتی نمی شود اندکی جا به جایش کرد. سرش هنوز خون آلود است. دراز به دراز توی آن چاله آب، زیر بارش سیل آسا افتاده و رفته رفته به شدت به لرزه می افتد. مردم می آیند و می روند. حتی کسی برای فیلم گرفتن هم نمی ایستد. گویا اتفاقی عادی رخ داده و همه به آن عادت داریم. انگار نه انگار که: یک نفر در آب دارد می سپارد جان...
** پرده دوم... 20 دقیقه بعد
20 دقیقه از زمانی که پسرک دراز به دراز کنار خیابان شلوغ ولی عصر افتاده می گذرد که آمبولانس از راه می رسد. برخلاف مردم که به شدت عجله دارند، پزشکان اورژانس به هیچ وجه عجله ندارند. خونسردی بارز ترین خصیصه ای است که از چشم هایشان می خوانی.
مصدوم خیس را که حالا از شدت لرز دندان هایش به هم می خورد، روی برانکارد به ماشین انتقال می دهند. از عکاس می خواهند که عکس برندارد، مثل همیشه در جواب دیرکردشان می گویند که به موقع آمده اند و از تو می پرسند چه نسبتی با مصدوم داری که این قدر سوال می پرسی. می گویی خبرنگارم و نمی دانی چه سری در این جمله است که خنده به لب پزشک می نشاند. با همان خنده می گوید: «چی می خوای بنویسی خانوم؟ می بریمش بیمارستان دیگه...بفرمایید، داریم می بریمش.» در کشویی آمبولانس را می بندد و پشت در گم می شود.
** پرده سوم... 20 دقیقه بعد تر
به دفتر بر می گردی و پشت میزت می نشینی تا شرح واقعه را بنویسی، اما می شنوی که آمبولانس هنوز ایستاده. سرک می کشی و می بینی که ماشین هنوز همان جاست و در آن بسته. همه می پرسند: «پس چرا نمی رود؟» همه نگران حال پسرک هستند اما آمبولانس گویا خیال حرکت ندارد. معلوم نیست پشت آن در چه خبر است. می نشینی و کمی بعد دوباره بر می خیزی و سرک می کشی و می بینی هنوز همان جاست.
کفر همه بالا آمده. بار دیگر پایین می روی، در این فاصله پلیس هم از راه می رسد و جمع خونسرد را تکمیل می کند. در پشت آمبولانس حالا باز است. موتورسیکلت سوار جوان هم چنان رنگ پریده است و داخل ماشین بالای سر مصدوم نشسته. دو طرفش دو پزشک اورژانس نشسته اند که کارهایی انجام می دهند و همزمان با پلیس صحبت می کنند.
یکی شان پایین می آید و با پلیس پچ پچ می کند. صورت پسرک پیدا نیست اما بدنش را می بینم که لباسی به تن ندارد. می پرسم حال مصدوم چطور است و پس چرا حرکت نمی کند؟ جواب نمی دهند. دوباره می پرسم. پزشک بی حوصله است: «خانوم چی می خوای؟ من که نمی تونم اینو بذارم اینجا برم.» به موتورسیکلت سوار اشاره می کند و ادامه می دهد: «باید بره کلانتری، نمی شه که بذارم بره، باید تحویلش بدم.»
دوباره به سمت پلیس برمی گردد که می پرسم اگر در این فاصله برای مصدوم اتفاقی بیفتد چه؟ آن هم مصدومی که 20 دقیقه زیر آب باران افتاده بوده و خون از سرش رفته. باز می خندد: «20 دقیقه؟ ... تو آب؟ ... کی گفته؟» بعد خنده اش را می خورد و ژست می گیرد: «خواهرم، اگه من تشخیص بدم علائم حیاتی مریض ضعیفه یا این قدر بدحاله که باید سریع منتقل بشه مطمئن باش اینجا نمی مونم. این حالش خوبه چیزیش نیست.»
در تمام مدتی که کنارش می ایستی و حرف می زنی همین ها را یک ریز تکرار می کند. عاقبت پس از اینکه چک و چانه هایش را با تو و پلیس می زند، می پرد داخل ماشین و می گوید: «برو دیگه خواهر من... کارتو که کردی، خبرتو که گرفتی، صدا هم که ضبط کردی؟ برو.» یک بار دیگر در را می بندد و پشت آن گم می شود.
**پرده چهارم... من زدم، من به هیچ کس نزدم
موتورسیکلت سوار را تحویل پلیس داده اند. چشم هایش پر از وحشت است. تا لحظه آخر بالای سر مصدوم مانده و با این که می توانسته اما نرفته. دوستش را خبر کرده که تنها نباشد اما چشم هایش پر از ترس است. دوستش برای او که موش آب کشیده شده لباس آورده. حواسش نیست.
لباس را برعکس پوشیده است. می پرسم: «خوبی؟» جواب نمی دهد. دوباره می پرسم: «چطور شد که زدی بهش؟» حواسش نیست. می گوید: «آره من زدم.» بعد دست روی سرش می کشد و دنبالش که می روم انگار که بخواهد گریه کند می گوید:« من نزدم.. من به هیچ کس نزدم...» اصلا تو حال خودش نیست.
می فهمد لباسش را بر عکس پوشیده، همان وسط خیابان از تنش در می آورد و دوباره می پوشد. دست هایش را مدام روی سرش می کشد. تحویل پلیس شده و با اینکه اورژانس گفته حال پسرک خوب است، اما او در آستانه سکته قرار دارد! بغض کرده و اصلا نگاهت نمی کند. معلوم نیست در نقطه خالی و بی هدفی که هر چند لحظه به آن زل می زند چه می بیند... تنهایش می گذارم.
**پرده آخر... آسان و بی دردسر
به دفتر که بر می گردی و از بالا سرک می کشی، آمبولانس و پلیس و موتورسیکلت سوار، همه رفته اند. باران بند آمده، اثری هم از حادثه ای که کمتر ازساعتی قبل اتفاق افتاده، نیست. اما خیابان همان خیابان است و مردم همان مردم... ماشین ها هنوز بوق می زنند و با شتاب از خیابان خیس عبور می کنند. به فرض حتی تحمل لحظه ای ایستادن برای عبور یک عابر را ندارند.
عابر ها بدتر از ماشین ها... با عجله می روند و می آیند، مثل مورچه هایی که تند و تند به هم تنه می زنند و از کنار هم رد می شوند و می روند و بر می گردند و هیچ عاملی جز شاید دانه ای روی زمین، عامل بازدارنده آن ها از این شتاب نخواهد بود. انسان هایی که این روزها آموخته اند اگر آب و دانی دیدند از حرکت بایستند در غیر این صورت، سر پر دردسر خود را به درد بیشتر نیندازند. مردمی که در روزهای گذشته برای دریافت اندکی بنزین و ذخیره آن قبل از اعمال گرانی ها، در صف های پمپ بنزین غوغا کردند و تحمل چند ساعت معطلی در صف ها را به جان خریدند و تا نیمه شب در جایگاه های دریافت سوخت ماندند، همان مردمی هستند که امروز حتی چند ثانیه نیز برای ایستادن بالای سر جوانی که کنج خیابان به حال مرگ افتاده بود وقت نگذاشتند. در گذشته اگر به فیلم گرفتن می ایستادیم و جان کندن همنوع برایمان جذابیت بصری داشت، این روزها حتی درد و جان دادن نیز هیجان خود را برای ما جماعت بیمار از دست داده. دغدغه آب و نان و معیشت و اقتصاد، تنها چیزی است که می تواند ما را ساعت ها در کنار هم در صف هایی مانند توزیع سبد کالا نگاه دارد. غیر از این کاری به کار هم نداریم، کاری به کار آن ها که مسئولیت به گردن دارند نیز نداریم. ما عجول و بی حوصله شده ایم و آن ها، خونسرد و پایدار. فرقی نمی کند این مسئولیت، مدیریت یک سازمان باشد یا به وقت رساندن ماشین اورژانس. خونسردی و کتمان، گویا به رمز موفقیت تبدیل شده. می آیند و می مانند و می خندند و می روند، کم مانده سیگاری هم به نرمی بالای سر مریض دود کنند تا خونسردی شان کامل شود. برای مردم هم، تا زمانی که برای عزیز خودشان اتفاقی نیفتاده باشد، هیچ چیز مهم نیست. اوج احساس مردم حالا در این خلاصه شده که جلویت را بگیرند و بگویند: «داشتی با اورژانس حرف می زدی؟ پسره حالش خوب بود؟» و تو پوزخند بزنی و بگویی: «خوب بود.» در جواب تو دست ها را رو به آسمان بلند می کنند و شکر ایزد می گویند. فکر می کنی: تنها کاری که هم آسان است هم بی دردسر.
**منبع: قانون
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید