پاشنه اشيل اژدها
اين قانون يك روز بعد از ان تصويب شد كه هو جينتائو رئيس جمهور چين اخرين پست حكومتي باقي مانده در دست جيانگ زمين رهبر سابق را به دست گرفت. هو بعد از جلسه ديروز كنگره در جمع هيات نظامي حاضر در پارلمان گفت : بايد براي درگيري نظامي احتمالي اماده شويم و توان خود را براي مقابله با بحران ها افزايش دهيم، از صلح حفاظت كنيم و از جنگ بپرهيزيم اما اگر جنگي روي داد حتما در ان پيروز شويم."
قانوني كه كنگره خلق چين ان را تصويب كرده و اين همه جنجال افريده است به دولت چين اجازه ميدهد كه براي حفظ تماميت ارضي و استقلال كشور از هر ابزار لازمي حتي از راه هاي غير مسالمت اميز استفاده كند. اما مشخص نشده چه اقدامي از سوي تايوان ميتواند واكنش غير صلح اميز چين را برانگيزد. به اين ترتيب دست مقامات چيني براي تفسير اقدامات تايوان و مطابقت دادن اين تفسير با متن اين قانون باز است. انچه نگراني مقامات تايوان و واشنگتن را برانگيخته نيز همين نامشخص بودن تفسير اين قانون است.
در اين قانون امده است، اگر تايوان قصد جدايي داشته باشد يا اتفاق مهمي اين جزيره را به سوي جدايي سوق دهد و يا امكان وحدت از راههاي صلح اميز وجود نداشته باشد چين از زور استفاده خواهد كرد. دولت تايوان اين قانون را چك سفيد امضايي براي حمله به اين جزيره ميداند و تهديد كرده به تلافي اين قانون ، تايوان قانون اساسي خود را اصلاح خواهد كرد. چن شويي بيان رئيس جمهور تايوان ديروز هشدار داد يك ميليون تايواني را در تظاهرات اعتراض اميز عليه اين تصميم چين بسيج ميكند. چين امروز همچنين افزايش 13 درصدي بودجه نظامي خود را هم تصويب كرد و ان را به 5/29 ميليارد دلار رساند.
چين در سالهاي اخير در بازيهاي جهاني فقط شاهد برد خود بوده است.اين كشور اكنون با رشد اقتصادي 9 درصدي و موقعيت مستحكم سياسي در منطقه و جهان به درستي لقب ابر قدرت در حال ظهور را ازان خود كرده است.
اما در اين ميان موضوعي وجود دارد كه شيريني اين بزم قدرت را در كام اژدهاي زرد ناخوشايند ميكند. اين معضل نيم قرني چين ، تايوان است كه همه اعتبار و ابروي خود را با ان گره زده و همه پيشرفت هاي دو قرن گذشته را در كام ان تلخ كرده است. حزب كمونيست چين از همان اولين روزهاي چشيدن طعم قدرت با اين موضوع دست به گريبان بود.
تايوان سابقه اي هزاران ساله دارد و اولين ساكنان ان از جنوب شرق اسيا بوده اند. اولين بار در سال 239 ميلادي چين هياتي اكتشافي براي بررسي و يا كشف تايوان به اين منطقه فرستاد. اين موضوع سندي است كه پكن براي اثبات مالكيت خود بر تايوان به ان استناد ميكند. در سالهاي بعد از "اكتشاف تايوان" دولت هاي حاكم در چين هيچگاه توجه چنداني به اين جزيره نداشتند. تايوان بعد از مد تي كه از سال 1642 تا 1661 مستعمره هلند بود، تا سال 1895 تمام مدت تحت حكومت خاندان سلطنتي كينگ در چين قرار داشت.از اوايل قرن 17 شمار زيادي از مهاجران از چين به اين جزيره نقل مكان كردند.
ميگويند دليل اين مهاجرت گسترده اوضاع نابسامان و سختي زندگي در چين بوده است. بخش عمده اين مهاجران از استان هاي گوانگ دونگ و فوجيانگ به تايوان مهاجرت كردند. نوادگان اين مهاجران اكنون بدنه جمعيت تايوان را تشكيل مي دهند. در سال 1895 بعد از جنگ چين و ژاپن ، تايوان به عنوان پاداش يا غرامت پيروزي ژاپن به اين كشور داده شد.
توكيو به سرعت اقتصاد تايوان را متحول كرد و توليدات كشاورزي ان را افزايش داد. اما شكست ژاپن در جنگ جهاني دوم اضاع را تغيير داد و امريكا و انگليس پذيرفتند كه تايوان را به دولت چيانگ كاي شك در جمهوري چين بازگردانند. در سالهاي بعد كمونيست ها به رهبري مائو نيروهاي چيانگ را شكست دادند و در چين حاكم شدند.
چيانگ و بازماندگان دولت كومينتانگ در سال 1949 به تايوان گريختند. اين گروه كه در تايوان به چيني هاي اصلي معروف بودند علي رغم انكه فقط 14 درصد از جمعيت اين جزيره را تشكيل مي دادند حكومت را در تايوان در دست گرفتند. پسر چيانگ روند د مكراتيك كردن تايوان را اغاز كرد تا زمينه برگزاري انتخابات سال 2000 فراهم شد و اولين رئيس جمهور خارج از حزب كومينتانگ در تايوان به قدرت رسيد.
اين رئيس جمهور چن شوئي بيان است كه همچنان در قدرت باقي مانده. شعارهاي استقلال طلبانه و مقابله با تلاش هاي چين براي وحدت دو سوي تنگه تايوان محور تبليغات انتخاباتي چن بوده و هست .
موقعيت و جايگاه حقوقي تايوان همواره سردرگمي هاي زيادي در جهان ايجاد كرده است. چيانگ كاي شك بعد از گريختن به تايوان و تشكيل دولت در ان ، دولت خود را نماينده كل چين خواند و اميدوار بود بتواند قدرت را در پكن دوباره بدست اورد.
اين دولت كرسي چين را در شوراي امنيت همچنان حفظ كرد و بسياري از دولت هاي غربي همچنان او را به رسميت ميشناختند. اما در سال 1971 سازمان ملل تغيير جهت داد و پكن و دولت مائو را به عنوان دولت جمهوري خلق چين به رسميت شناخت. از ان زمان اكثر كشورهاي دنيا تايوان را فقط با عنوان جزيره خطاب مي كنند و تنها 25 كشور با ان روابط ديپلماتيك دارند. اما تايوان همه ويژگيهاي يك كشور را رفته رفته براي خود فراهم كرد. اين جزيره اكنون قانون اساسي ، انتخابات ، پارلمان و 400 هزار نيروي مسلح دارد.
بعد از سالها جنگ لفظي و اقدامات تلافي جويانه روابط چين و تايوان در دهه 1980 رو به بهبود گذاشت. چين فرمول يك كشور دو سيستم را براي رابطه اش با تايوان تعريف كرد و بر اساس ان پذيرفت كه به شرط قبول وحدت با پكن از سوي تايپه ، خودمختاري قابل توجهي به اين جزيره جدايي طلب بدهد. تايپه در ظاهر اين پيشنهاد را رد گرد اما در عمل تغييرات جدي در سياست هاي خود داد و در سال 1991 اعلام كرد كه جنگ با جمهوري خلق چين پايان يافته است. اما با به قدرت رسيدن چن شويي بيان و حزبش اين تنش دوباره شدت گرفت.
امريكا در اين ميان نقش مهمي داشته و از بازيگران مهم بوده است. واشنگتن مهمترين و تنها هم پيمان تايوان است اما نه به خاطر حمايت از تايواني ها. براي امريكا ، تايوان بزرگترين نقطه ضعف قدرت در حال ظهور چين است و همواره از اين موضوع به عنوان ابزار چانه زني با چين استفاده كرده است. در دولت بوش كه چين را رسما رقيب استراتژيك خود مي داند اين موضوع با حساسيت بيشتري دنبال مي شود.
قانوني كه امروز در كنگره خلق چين به تصويب رسيد سالهاست كه در دست بررسي مقامات و صاحب نظران چيني قرار دارد. بعضي از مقامات تندروتر اين كشور خواستار تصويب قانون وحدت تايوان با چين بودند كه در ان ضرب الاجلي براي پيوستن تايوان به چين و ختم اين ماجرا تعيين شده باشد. در قانون فعلي هم ضرب العجل هاي زيادي وجود دارد.
تايوان هر روز بيشتر به سمت استقلال از چين پيش مي رود و رهبران چين هم كه اين روزها سرمست قدرت و موقعيت تازه يافته خود هستند اين موضوع را ازموني براي اثبات اين موقعيت تازه و و به رخ كشيدن ان در برابر جهان ميدانند. بنابر اين شايد بتوان پيش بيني كرد كه راه حلي براي اين بحران در اينده نزديك ديده نمي شود.
