کد خبر: ۲۵۱۰۶
تاریخ انتشار : ۲۴ آبان ۱۳۸۴ - ۱۰:۲۰

ریشه های خیزش افریقاییان فرانسه

آفتاب‌‌نیوز : ماجرا از روز 27 اکتبر آغاز شد. آن روز دو جوان افریقایی پس از فرار از دست پلیس و در هنگام بالا رفتن از حصار فلزی دچار برق گرفتگی شدند. 

از آن پس هر شب در محله هایی از پاریس که افریقایی نشین و عرب نشین بودند شورش هایی به پا شد. پس از یک هفته، کابوس شیراک رئیس جمهور فرانسه به واقعیت پیوست و شورش به شهرهای دیگر فرانسه نیز سرایت کرد. این شهرها عبارتند از مارسی، لن، سن اتین، تولوس، متز، نیس، کان، لیل و استراسبورگ. 

بدترین شورش ها در روزهای یک شنبه و دوشنبه هفته پیش به وقوع پیوستند. در دو روز متوالی بیش از 2500 خودرو به آتش کشیده شدند، صدها تن از شورشگران دستگیر و به زندان افتادند عده بسیاری از افراد پلیس نیز زخمی گردیدند. مرد 61 ساله ای که توسط شورشگران به سختی کتک خورده بود در روز دوشنبه هفته گذشته و در بیمارستان جان باخت. ماموران انتظامی فرانسه هرگز نخواهند توانست که قاتلان این فرد را دستگیر کند، زیرا آنان با وجدانی آسوده هر شب به کوچه های آشوب زده فرانسه می ریزند و به پرتاب سنگ ادامه می دهند. 

دوشنبه هفته گذشته دومینیک دو ویلپن، نخست وزیر فرانسه اعلام کرد که با شورش های خیابانی مبارزه می کند. او با این اقدام قصد داشت به نحوی به برقراری وضعیت فوق العاده در کشور اشاره کند و به فرماندهان انتظامی شهرهای مختلف این اختیار را بدهد که در صورت لزوم در شهرها حکومت نظامی اعلام کنند. از دهه 1950 این نخستین بار است که در فرانسه وضعیت فوق العاده اعلام می شود. دومینیک دو ویلپن در ادامه سخنان خود گفته بود که 1500 مامور انتظامی به 8000 ماموری که پیش از این برای مهار شورش ها اعزام شده اند ملحق خواهند شد و هنوز زود است که برای مقابله با شورش گران پای ارتش را به میان بکشید. این در حالی بود که یکی از پاسگاه های نیروی انتظامی فرانسه در خواست کرده که ارتش این کشور برای سرکوب شورشیان وارد عمل شود. دو ویلپن سخاوتمندانه ادامه داد که طرح های بهبود و بازسازی مناطق محروم را به سرعت به اجرا در می آورد و مشکل جوانان مناطق فقیرنشین را حل خواهد کرد. روز سه شنبه هفته گذشته تمامی این وعده ها درکابینه دو ویلپن به تصویب رسیدند. در همان روز دوویلپن خطاب به مجلس فرانسه اعلام کرد« فرانسه زخم برداشته است و دیگر نمی تواند خود را در کوچه هایش باز بشناسد.» 

شب سه شنبه میزان خشونت های خیابانی به نحوه قابل ملاحظه ای کاهش یافت. در این شب فقط 617 خودرو را به آتش کشیدند و تنها 200 نفر روانه بازداشتگاه شدند. هنوز مشخص نیست که کاهش خشونت های خیابانی ناشی از سخنان دوویلپن بوده یا این که به خاطر تدابیر شدید امنیتی بوده است. 

آشوب های فرانسه بسیاری از همسایگان آن را آزرده کرده به طوری که اغلب کشورهای اروپایی از شهروندان خود خواسته اند که به فرانسه سفر نکنند. همسایگان فرانسه از این نگرانند که این آشوب ها به مناطق فقیر نشین کشورهای خودشان سرایت کنند. شاید کاهش ارزش یورو در قبال دیگر ارزها به خاطر همین شورش ها باشد. دوشنبه شب چند خودرو را در بروکسل پایتخت بلژیک، به آتش کشیدند. 

پس از تظاهرات گسترده خیابانی دانشجویان پاریس در سال 1968، این نخستین بار است که اطراف شهر پاریس درگیر خشونت های پراکنده می شود. به نظر می آید که در آغاز سومین هفته از شورش ها هنوز هم نیروهای انتظامی فرانسه نفهمیده باشند که چگونه باید با این خیزش های قومی برخورد کنند. در روزهای آغازین آشوب های خیابانی، وزرای کابینه دو ویلپن جلساتی را برای حل بحران فراگیر تشکیل دادند ولی نتایج حاصل از این جلسات نه کسی را قانع کرد و نه از گسترش خشونت ها جلوگیری کرد. بسیاری از مردم فرانسه، ژاک شیراک رئیس جمهور این کشور را سرزنش می کنند که چرا در مقابل این قبیل هرج و مرج ها سکوت اختیار می کند. تقریبا ده روز از تظاهرات های خیابانی نگذشته بود که ژاک شیراک در اجلاس سران اطلاعات وامنیت فرانسه شرکت کرد و پس از پایان اجلاسی خطاب به مردم فرانسه چنین گفت:« فرانسه قصد دارد قدرتمندتر از آنانی که ترس و خشوت را طلب می کنند، وارد میدان نبرد شود. حرف آخر را قانون می زند. شورشگران دستگیر و مجازات می شوند. آن چه که به این خیزش پایان می دهد عبارت است از احترام به حقوق دیگران، عدالت و برخورداری یکسان از فرصت ها.»
ژان مارک آیرالت، رهبر مخالفان شیراک از حزب سوسیالیست فرانسه در روزنامه فیگارد چاپ فرانسه نوشت« حداقل چیزی که می توانیم درباره پاسخ دولت به شورشگران بگوییم این است که این واکنش نه تنها بی مایه است بلکه ابهامات زیادی دارد.» بسیاری از منتقدان شیراک یادآوری می کنند در انتخابات سال 1995، وقتی وی به پیروزی رسید قول داد اختلافات طبقاتی میان مردم را از بین خواهد برد. 

افرادی که طی شورش دستگیر شده اند چیز دیگری می گویند. آنها نه از دست شیراک که از نیکولاس سارکوزی وزیر کشور فرانسه شکوه دارند و معتقدند که تنش موجود به دلیل گفته های تند سارکوزی به وقوع پیوسته است. 

سارکوزی می گوید که با خشونت های قومی باید قاطعانه برخورد کرد. در روزهای پیش از آغاز درگیری ها وی خرابکاران و آشوبگران حومه پاریس را مشتی « ارازل» خطاب کرده بود که این جمله خشم بسیاری از جوانان این منطقه را برانگیخت.
در حال حاضر سارکوزی محکم سرجای خود ایستاده و عجیب این که در میان مردم فرانسه از محبوبیت زیادی برخوردار است. هفته گذشته نتیجه آخرین نظر سنجی های فرانسه در نشریه« لوپاریزین» به چاپ رسید و میزان آراء کسب شده نیکولاس سارکوزی چیزی حدود 57 درصد بود. بسیاری از فرانسوی ها فکر می کنند که سارکوزی بخواهد پس از پایان دوره شیراک به مقام ریاست جمهوری فرانسه نایل شود. ولی با تمامی این تفاسیر این شورش ها به کاهش محبوبیت وی خواهد انجامید. حقیقت این است که سارکوزی و دوویلپن هر دو به انتخابات بعدی ریاست جمهوری فرانسه چشم دوخته اند. 

دوویلپن طی چند روز اخیر سعی کرده که از طریق دیپلماتیک به خشونت ها پایان دهد. بدین منظور دوویلپن با رهبران جوامع مهاجر مذاکره کرد و به آنها وعده داد که به خواسته های اقلیت های قومی رسیدگی خواهد کرد. دوویلپن با اعلام وضعیت فوق العاده، خود را در مقابل از انتقادات منطقی مخالفان تنها یافت. 

او با استناد به قوانین سال 1955 فرانسه برای مبارزه با استقلال طلبان الجزایری در واقع برای فرزند کارگران مهاجر الجزایری در فرانسه این پیام را فرستاد که با شما همچون پدران و پدربزرگ های شما رفتار خواهد شد. 

بزرگ ترین جامعه مسلمان اروپا در فرانسه اقامات دارد که جمعیت آن بیش از 5 میلیون نفر است. بسیاری از جوانانی که با پلیس به مبارزه برخاسته اند مسلمانان عرب و یا افریقایی هستند که در فرانسه به دنیا آمده اند. 

آخرین گزارش ها حکایت از آن دارد که فرزند بعضی از مهاجران پرتقالی و حتی جوانان فرانسوی نیز در بین تظاهر کنندگان دیده شده اند. بزرگ ترین سازمان اسلامی فرانسه با صدور فتوا اعلام کرده است هر اقدامی که باعث وارد آمدن خسارت به اموال خصوصی و یا عمومی شود و یا جان افراد را به خطر اندازد، غیر اسلامی است و این اقدامات نباید به مسلمانان نسبت داده شود. 

نرخ بیکاری در فرانسه حدود 10 درصد است. مسلمانان فقیر افریقایی پس از آن که توسط قاچاقچیان انسان به فرانسه آورده می شوند عموما در حومه شهرهای بزرگ ساکن می شوند. در این مناطق معمولا نرخ بیکاری 2 تا 3 برابر بیشتر از داخل شهرهاست. همچون سیل افغان هایی که طی دهه 1980 و 1990 به ایران هجوم آوردند، طی دهه های 1960 و 1970 بسیاری از افریقاییان برای انجام مشاغل کارگری به فرانسه مهاجرت کردند. حال این مهاجران، دیگر راه برگشتی ندارند زیرا اغلب آنان به زندگی با استانداردهای فرانسوی عادت کرده اند. تاکنون دولت فرانسه تلاش بسیاری صورت داده تا با افریقایی‌ها همچون شهروندان فرانسوی رفتار شود ولی این وعده ها به دلایلی کاملا عملی نشده اند. بازار کار فرانسه آن قدر در هم تنیده است که قابلیت ایجاد فرصت های شغلی جدید را ندارد. بعضی از کارشناسان فرانسوی معتقدند که بروز تبعیض ها به دلیل اتخاذ خط مشی های محافظه کارانه نیروهای انتظامی فرانسه بوده و دستور این اقدامات توسط سارکوزی صادر شده اند. 

بخشی از اقدامات نیروی انتظامی فرانسه این است که حتی به طرز لباس پوشیدن افراد کار دارد. اقدامات مربوط به امتزاج فرهنگی که در کشورهایی مثل انگلستان دیده می شود، در فرانسه وجود ندارند. کارگران افریقایی در فرانسه آزاد هستند هر طور که می خواهند زندگی کنند ولی دولت فرانسه برنامه ای برای حمایت از طریقه زندگی آنان ندارد. در نتیجه برای اقلیت هایی نظیر زاغه نشینان افریقایی برنامه پیشرفت اجتماعی مفهومی ندارد دولت فرانسه به شدت با امتزاج سیاست و مذهب مبارزه می کند و شیراک استفاده از نشان های مذهبی و از جمله حجاب را در مدارس دولتی این کشور ممنوع کرده است.

 پس از حادثه 11 سپتامبر بسیاری از مسلمانان این کشور به دلیل آن که فرانسه و دیگر کشورهای اروپای اقدام به دستگیری مظنونان اسلامگرا کرده اند، احساس سرخوردگی می کنند. حالا که فرانسه با پیوستن ترکیه به اتحادیه اروپا به شدت مخالفت می کند، می توان گفت که در نظر آنان ارزش های جوامع مسلمان به کلی نادیده گرفته شده اند.
بازدید از صفحه اول
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره
عضویت در خبرنامه
نظر شما
پرطرفدار ترین عناوین