چرا صدا و سیما یکی از 9 شرکت بزرگ زیانده دولتی است؟
حضور سازمان صدا و سیما در میان 9 شرکت زیانده دولتی بر اساس آنچه در قانون بودجه 93 آمده در نگاه اول شگفت انگیز به نظر می رسد. چون بودجه نزدیک به هزار میلیارد تومانی و درآمد اگهی ها این انتظار را ایجاد می کند که از عهده تامین هزینه های خود برآید.
آفتاب‌‌نیوز :
آفتاب: عصر ایران نوشت: فارغ از تورم شدید نیرو که بعضا تنها حقوق و مزایا دریافت می کنند و خروجی رسانه ای ندارند دلیل دیگر کم اقبالی به این رسانه را که موجب زیان دهی آن هم شده را می توان در نوع سیاست گذاری ها و هزینه تراشی ها و تصور نیاز به رشد کمّی به جای توجه کیفی دانست که رسانه رسمی را اگر چه به یک غول رسانه ای با ده ها شبکه بدل کرده اما از قدرت خلاقیت و تحرک آن به شدت کاسته است.
غولی که قرار بود دست به کارهای بزرگ بزند اکنون چنان فربه شده که از بازدهی آن روز به روز کاسته می شود و قادر به رقابت با رسانه های کوچک ولی چابک و پویا نیست ولی باز طلب بودجه می کند حال آن که مشکل این غول با بلعیدن پول بیشتر حل نمی شود و مشکل جای دیگری است.
وضعیت صدا و سیما، در میان شبکه های ماهواره ای و فضای مجازی، مانند فرستادن مشت زنی متوسط در برابر بوکسورهایی حرفه ای بر روی رینگ است؛ آن هم در حالی که یک دست آن مشت زن را بسته باشیم! حدس می زنید احتمالِ پیروزی اش چقدر باشد؟!
صدا و سیما برخی کاستی های آشکار دارد که اگر هر چه زودتر نسبت به برطرف کردن آنها اقدام نکند، اندک فضای امن باقی مانده را هم واگذار خواهد کرد. اگر تا چند وقت دیگر شبکه های فارسی زبانِ خارج از ایران و یا حتا شبکه های غیرفارسی زبان بدون بشقاب هایی که بر روی بام ها نصب می شوند قابل دسترسی باشند، یعنی با آمدنِ نسل جدیدی از تلویزیون ها و ماهواره ها، وضعیتِ تلویزیون ملی ما چگونه خواهد بود؟!
این رسانه ی عظیم خود را از همکاری با فیلم سازان برجسته کشور محروم کرده است. در حالی که نمی توان با کارگردانانِ تازه کار به جنگ بزرگان صنعت تفریح سازیِ جهان رفت.
از سوی دیگر، این رسانه با بی توجهی کامل به نیمه ای از تاریخ ایران ــ که اتفاقاً به خاطر کهن بودن و اسطورگیِ بخشی از آن، درون مایه های پررنگ و لعاب و جذابیت های تصویری بسیاری دارد ــ در عمل نیمی از توانمندی های ملی خود را هم از دست داده است. واقعاً قابل درک نیست که چرا تصمیم گیران این رسانه به جای آن که سرمایه های محدودشان را صرف گسترش شبکه ها کنند ــ که به شدت به تکرار و ابتذال کشیده شده اند ــ از نویسندگان و کارگردانان صاحب نام دعوت به همکاری نمی کنند تا آنها ــ با دستِ باز ــ با پرداختن به بخش های متنوع تاریخ و فرهنگ ایرانی مجموعه هایی بسازند که در ساعات پخشِ آنها ایرانیانی که رابطه ای با رسانه ی داخلی ندارند، ماهواره های شان را خاموش کنند و به دیدن این مجموعه ها بپردازند؟
از ساختِ مجموعه های تاریخی درخشانی هم چون «دلیران تنگستان» [در پیش از انقلاب] و «هزاردستان»، «سربداران» و «میرزا کوچک خان» در سال های پس از انقلاب که بگذریم، مجموعه های داستانی هم چون «سلطان و شبان»، «گرگ ها» و «روزی، روزگاری» هم، که نیم نگاهی به تاریخ و فرهنگ کشورمان داشتند، دیگر به ندرت تولید می شوند.
این موضوع، دو آسیب دارد: نخست آن که بخش بزرگی از مخاطبان رسانه ی ملی از دست می روند به طوری که دیگر اطلاق واژه ی ملی به این رسانه دشوار می نماید، و دیگر آن که خوانشِ کشورهای همسایه که دنبال مشروعیتی تاریخی می گردند دیر یا زود روی نگاه تاریخی و در نتیجه هویتی مخاطبانِ ایرانی شان تأثیر می گذارد.
به عنوان مثال، چرا نباید مجموعه ای تلویزیونی از داستان های عاشقانه یا حماسی حکیم نظامی گنجوی یا درباره ی زندگی اش بسازیم؟ حال آن که اگر حرفه ای ساخته شود بر روی مخاطبانش در جمهوری آذربایجان و حتی قفقاز نیز تأثیری نیکو خواهد گذاشت.
روز به روز بازگرداندن این بخش بزرگ از ایرانیان به سوی تولید داخلی و تاریخ و فرهنگ ایران دشوارتر و دشوارتر می شود؛ و ضربه این بی توجهی به همه ما اسیب می رساند.را همگان خواهیم خورد.
نباید به اظهارنظرهای تندروانه در دو سو گوش داد و باید در کنشی ملی، هم به تاریخ سرزمین مان بنگریم و هم اندیشه های دینی اکثریت مردمان مان را مورد توجه قرار دهیم. فراموش نکنیم در رودررویی با جهانی که برآمده از فرهنگ یونانی است ایران دوستان و ایران دوستی می توانند متحد راهبردی دیگر منتقدان وضعیتِ کنونی جهان به شمار آیند، حتا اگر نگاه مهربانانه ای نسبت به تاریخ باستان این سرزمین وجود نداشته باشد.
دومین کاستی بزرگ تلویزیون ایران بی توجهی آن به هنر است. درست است که لایه های نازکی از کوشش های هنری ایرانیان که بعضاً گرایش های فکری خاصی دارند مورد توجه صدا و سیماست، اما این رسانه سراسری نسبت به حضورِ پویای ایرانیان هنرمند در همه ی عرصه ها تا آن اندازه بی توجه است که گاه برنامه های نیم ساعته یا یک ساعته برخی شبکه های ماهواره ای فارسی زبان گوی سبقت را می ربایند.
کدام یک از انبوه برنامه های شبکه های گوناگون سیمای ایران نمای نزدیکی از نگارخانه های کشور، به ویژه تهران که اکثر هنرمندان کشور در آن حضور دارند، دارد و به نقد آثار ارایه شده می پردازد؟
موسیقی های عامه پسند یا پاپ ایرانی ولو با مجوزهای رسمی منتشر شده باشند، در کجای این رسانه ی بزرگ جای دارند؟ هر چند به موسیقی سنتی مان هم، آن گونه که شایسته است، توجه نمی شود.
سومین کاستی بزرگ تلویزیون ایران پخش بیش از اندازه برنامه های استودیویی است که بسیاری از آنها شبیه هم هستند. حضور کارشناسان در حوزه های مختلف و ساخت برنامه های مناسب رادیو افزایش بسیار داشته است، در حالی که در انتخاب این افراد هم بسیار گزینشی عمل می شود.
کوتاه این که از رسانه قدرتمندی هم چون تلویزیون به بدترین شکل خود استفاده می کنیم و این گونه است که صدا و سیما، طبق قانون بودجه ی 93 و در جدول اعتبارات بودجه ای، در کنار هشت شرکت دیگر در فهرست شرکت های زیان ده دولتی قرار می گیرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید