مردم تشنه لب دریا،‌ اما کارخانه آب شیرین‌کن چابهار بلاتکلیف مانده است

آفتاب: سینا قنبرپور: شهرها و آبادی‌های ساحل مکران در کنار دریا تشنگی را تجربه می‌کنند و جالب اینجاست که سرمایه‌گذاری‌هایی در زمینه کارخانه‌های آب‌شیرین‌کنی انجام گرفته ولی به دلیل ناهماهنگی‌های مدیریتی بهره‌برداری از آن‌ها متوقف مانده است. برای نمونه یک آب‌شیرین‌کن که به سفارش منطقه آزاد چابهار ساخته شده الان آماده کار است ولی به دلیل مشکلاتی که در منطقه آزاد چابهار وجود دارد خط تولید آن متوقف است.

«علی پارسا» سرمایه‌گذاری که این کارخانه را احداث کرده می‌گوید:«از سال ۱۳۸۶ بلاتکلیف مانده‌ام. برخلاف سرمایه‌گذاری ۱۲ میلیاردتومانی برای تولید آب بسته‌بندی در منطقه آزادچابهار این مجموعه حاضر به عملی کردن تعهد خود نیستند و به همین دلیل کار متوقف شده است».

علاوه بر شهر چابهار عمده روستاها و آبادی‌های نوارساحلی بین «چابهار» تا «گواتر» نیز هر روز آبی آب مکران را می‌بینند اما لبهایشان منتظر آبی است که باید با تانکر از «نگور» در ۵۰ تا ۱۰۰کیلومتری محل سکونت خود آن را بخرند. (این گزارش را بخوانید)

آنچه در ادامه می‌خوانید گفتگوی خبرآنلاین با پارسا درباره مشکلات پیش روی تولید آب شیرین در سواحل مکران است.

شما یکی از کسانی هستید که آب‌شیرین‌کن در چابهار احداث کرده‌اید ولی از ظرفیت آن استفاده نمی‌شود. در شرایطی که مردم چابهار و روستاها و توابع آن مشکل آب شرب دارند چه چیزی مانع از بهره‌برداری از این آب‌شیرین کن شده است؟

عمده مشکل ما مدیران منطقه آزاد است. اتفاقی که افتاده بلاتکلیفی در مورد یک کارخانه فول اتوماتیک تولید آب معدنی است. عملاً اختلاف هیئت مدیره و مدیران منطقه آزاد چابهار تولید این کارخانه را خوابانده است. مسأله این است که سال ۱۳۸۶ آمدند سراغ من و مرا مجاب کردند تا بیایم و در استان کار کنم. هیئتی آمدند در خانه من در عمان و مرا ترغیب کردند که بیایم و سرمایه به چابهار بیاورم. پروژه یک کار بسیار بزرگ بود. الان ۱۰۰ درصد کار انجام شده است. اما ما به خواسته آن‌ها این کارخانه را احداث کردیم و یک کار نمونه انجام دادیم که در محدوده کرمان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان نظیر ندارد. این کارخانه قابلیت تولید آب بسته‌بندی در ظرف‌های ۲۰ لیتری را دارد و همین‌طور با پوشش U.V که این کار می‌توانست روستاها را هم پوشش دهد. می‌توانم به راحتی بگویم این کار از استانداردهای درون ایران بالاتر بود. الان این کارخانه و خط تولیدش متوقف است زیرا مدیران منطقه آزاد که باید تضمین می‌دادند که تولید کارخانه را بخرند حاضر نیستند به تعهد خود عمل کنند. خب این رفتارها و این مدل برخوردها آدم را پشیمان می‌کند. سراغ مدیرعامل می‌روم دستور می‌دهد ولی وقتی دستورش برای اجرا به بدنه مجموعه‌اش می‌رود گیر می‌افتد چون هیئت مدیره و مدیرعامل با هم اختلاف دیدگاه دارند. خب این وسط من چه گناهی کرده‌ام که در خانه خودم بدون دردسر نشسته بودم و آقایان آمدند و از من خواهش کردند که در منطقه آزاد کارخانه تولید آب بزنم.

چقدر برای این کارخانه تولید و بسته‌بندی آب سرمایه‌گذاری شده است؟

۱۰ تا ۱۲ میلیاردتومان سرمایه‌گذاری شده است. نتیجه این سرمایه‌گذاری ساخت ۳ مجموعه شده که همه آن‌ها بیکار کناری افتاده‌اند. ۴ مجموعه تولید هم خارج از منطقه آزاد سرمایه‌گذاری کرده‌ام که خدا را شکر آن‌ها از این ناهماهنگی‌های مدیرتی کمتر آسیب می‌بینند. این مجموعه‌ها شامل کشتارگاه و پرواربندی است و اشتغال خوبی هم ایجاد کرده است.

مشکلات مربوط به دوره مدیریت قبلی منطقه آزاد است یا در دوره جدید هم حاضر نشده‌اند مشکلات شما را برطرف کنند؟

تقریباً از همان سال ۱۳۸۶ تا به حال من در حال مراجعه به مسئولان منطقه آزاد چابهار هستم. نمی‌دانم کی قرار است جواب این مراجعه‌ها بیاید. الان کار به جایی رسیده که من دارم متهم می‌شوم. خب جلسه‌ای بگذارند و بررسی کنند ببینیم اگر خلافی از جانب من صورت گرفته، اشتباه از طرف من بوده مشخص شود ولی اگر اشتباه از طرف مقابل تکلیف کار ما را مشخص کنند تا یک کار تولیدی از بلاتکلیفی درآید و هم اشتغال ایجاد کند و هم باعث رونق منطقه شود. دستکم در این زمینه به داد مردم و من سرمایه‌گذاری که ۷ سال است سرمایه‌ام را گذاشته‌ام اما بهره‌ای نبرده‌ام برسند.

یکی از مزایای مناطق آزاد حذف بسیاری از موانع و مشکلات پیش روی سرمایه‌گذاران بوده است. چه اتفاقی برای احداث این پروژه آب‌شیرین‌کن رخ داده است؟

ببینید موضوع به سال ۱۳۸۶ تاکنون مربوط است. آن زمان من به طور کلی در کشور عمان زندگی می‌کردم. از من خواستند که برای سرمایه‌گذاری در زمینه آب‌شیرین‌کن وارد شوم. من هم در قالب یک کنسرسیوم متشکل از سرمایه داخلی و سرمایه خارجی وارد عمل شدم. ۴ پروژه آب شیرین کنی در منطقه چابهار تعریف شد که برای نمونه یکی از آن‌ها در منطقه آزاد و یکی دیگر در پسابندر قرار می‌گرفت. اما با وجود سرمایه‌گذاری و انجام آن‌ها منطقه آزاد و دولت تعهد خود را اجرایی نکرده است.

خب شاید اولویت منطقه آزاد چابهار و یا دولت بحث آب نبوده که اینگونه بی‌تفاوت به آن برخورد می‌کنند؟

بگذارید اینطور برایتان بگویم. من یک تاجر هستم. در منطقه چابهار مردم برای آب له‌له می‌زنند. اگر آب باشد حیات هم هست. اگر آب نباشد پتروشیمی، فولاد، نیروگاه برق و هر صنعت دیگری معطل می‌ماند. همه این‌ها آب نیاز دارند. اگر آب باشد کشاورزی صنعتی هم شکل می‌گیرد. اینگونه حرفم را جمع‌بندی کنم که اگر آب باشد امنیت هست. تا کنون من کار خودم را انجام داده‌ام و از آقای هاشمی، استاندار هم مطالبه‌ای نداشته‌ام اما از آقای استاندار انتظار دارم که من سرمایه‌گذار را حمایت کند. از طرح‌های ما حمایت کند و همین می‌تواند برای ما قوت قلبی باشد برای ادامه کار در شرایط سختی که در اینجا داریم. همین که حمایت کنند یک خسته‌نباشید است برای ما. الحمدلله ما از نظر سرمایه مشکلی نداشته‌ایم و با شرکای عمانی خود نیازی تا کنون پیدا نکرده‌ایم. هنوز گرفتاری نداشته‌ایم که بخواهیم بیایند و گرفتاری ما را برطرف کنند. انتظار ما برخورد صحیح تا انگیزه سرمایه‌گذاری مخدوش نشود.