باز هم مرگ، چه کسی پاسخگو است؟
همان قدر که مردم ما عادت کرده اند عزاداران خوبی باشند، مسئولین ما نیز عادت کرده اند، اندوه مردم را ارج نهند و سکوت را چاشنی سهل انگاری های خویش کنند و البته گذشت زمان بهتر از هر چیز دیگری گرد فراموشی را بر روزگار می پاشد و زمینه را برای بروز فاجعه ای دیگر مهیا می کند.
این چنین است که اگر سالی پیشتر انفجار قطار در نیشابور، جان عده زیادی از هم وطنانمان را گرفت و در حادثه ای دیگر وزیر راه به همراه تعدادی از نمایندگان مجلس بر باند مرگ فرودگاه گرگان فرود آمدند باید امسال هم روز جهانی هواپیمایی با حادثه ای دیگر رقم می خورد تا بار دیگر تنها تسلیت و ابراز همدری با بازماندگان به ترجیح بند مسئولینی تبدیل شود که از تکرار چنین اتفاقاتی، تنها خم به ابرو آوردن را آموخته اند و البته بر پا ساختن مجلس بزرگداشتی در خور قربانیان تا هر چه زودتر زخم سرباز کرده را التیام بخشند و فراموشی را بر عمق حادثه حاکم کنند.
امروز جامعه اطلاع رسانی کشور سوگوار عزیزانی است که قبل از مرگ شاهد تاخیر هواپیما در پرواز به نقص فنی بودند، چرا که هواپیمایc-130 ارتش قبل از پرواز چراغ مرگ را روشن کرده و در انتظار ورود قربانیان خود بود.
حادثه اتفاق افتاد و علیرغم مهارت خلبان، هواپیما آتش گرفت و باز هم همه چشم ها به کسانی دوخته شد که جز تسلیت چیزی برای گفتن نداشتند و البته نخواهند داشت.
حادثه اتفاق افتاد، مرگ بار دیگر سایه افکند و مسئولین سردر گریبان فرد بردند و در انتظار گذشت زمان ایستادند.
ای کاش گذشت زمان، یک بار برای همیشه حس مسئولیت پذیری مسئولین ایرانی را زنده می کرد تا جامعه کمتر شاهد حوادث این چنینی باشد.
