مرگ ناخواسته
آفتاب‌‌نیوز : 
آنچه روی داد و بیش از یک صد کشته و ده ها مجروج بر جای گذارد از ابعاد مختلف قابل بررسی است و باید دست اندرکاران درباره ان کنکاش کنند.
زیرا شواهد امر حکایت از این واقعیت دارد که می توان از وقوع این حوادث ناگوار پیشگیری کرده و اجازه نداد به یکباره ده ها تن از نخبگان و صاحبان اندیشه و تفکر در کشور جان به جان آفرین تسلیم کنند.
مسایلی که پس از این سقوط مرگبار عنوان شده می تواند راهگشای همه کسانی قرار بگیرد که درصدد یافتن واقعیت ها هستند.
هر چند ممکن است به این دلیل که در یک سوی این قضیه نیروهای نظامی و ارتش قرار دارند نتوان تمامی ابعاد قضیه را روشن کرد ولی می تواند با حداقل اطلاعات موجود تصویری تا حدودی مبتنی بر واقعیت ترسیم کرد.
ایران در زمینه حوادث جاده ای، ریلی و هوایی در جهان رکورد دار بوده و توانسته آمار جالبی بر جای بگذارد زیرا دارای سیستم های فرسوده و از رده خارج شده است که به هیج وجه ایمن نیستند ولی در کنار فرسودگی سیستم ها و ناکارآمدی ابزار آلات آنچه در این حادثه آشکار شد این مساله بود که با توجه به وضعیت فرودگاه مهرآباد، کسانی که در اطراف این فرودگاه زندگی کرده و خانه هایی که هم چون نگینی فرودگاه مهرآباد و پایگاه هوایی آن را در بر گرفته اند به هیچ و به ایمن نبوده و هر لحظه بیم آن می رود که با سقوط هواپیما مردم جان خود را از دست بدهند.
اگرچه دلایل واقعی این حادثه هیچ گاه به اطلاع عموم نخواهد رسید اما اخبار جسته و گریخته حکایت از این مساله دارد که هر چند اعلام شده هواپیما به دلیل نقص فنی سقوط کرده ولی گویا هواپیمای مزبور قبل از پرواز هم دارای نقص فنی بوده به همین دلیل پرواز مرگ با چندین ساعت تاخیر صورت گرفته و در نهایت نیز پس از 8 دقیقه همه سرنشینان خود را به کام مرگ فرو برده است.
از زمانی که اولین هواپیما در ماه های اولیه پس از بهمن 57 در اطراف تهران سقوط کرد تا آخرین آنها که آن هم در تهران سقوط کرد هیچ گاه مسئولین و دست اندرکاران، دلایل و عوامل این سقوط ها را به اطلاع مردم نرساندند.
اگر هم به دلیل فشار افکار عمومی سعی شده اطلاع رسانی شود همواره کسانی به عنوان عوامل این حوادث ناگوار معرفی شده اند که جان خود را حادثه از دست داده اند. یعنی بار اصلی قضیه بر دوش کسانی گذارده شده که زنده نیستند تا پاسخگو باشند.
به نظر می رسد این بار نیز همان موضوع پیشین تکرار شود و هیچ کس پاسخگوی این حادثه ناگوار که قابل پیشگیری بود، نباشد.
آنچه در این ارتباط حائز اهمیت است این است که جان مردم ارزشی نداشته و عده ای نمی خواهند این واقعیت را باور کنند که در قبال جان انسان ها مسئول هستند. زمانی که عنوان می شود فرودگاه های نظامی و غیر نظامی باید از هم تفکیک شوند و یا این تاسیسات به خارج از شهرها انتقال یابند به همین دلیل است. ولی گوش شنوایی نیست که بداند نادیده گرفتن توصیه ها به منزله با جان مردم باری کردن است که عواقبش را نیز بارها شاهد بوده ایم.
آنچه روی داد و بیش از یک صد کشته و ده ها مجروج بر جای گذارد از ابعاد مختلف قابل بررسی است و باید دست اندرکاران درباره ان کنکاش کنند.
زیرا شواهد امر حکایت از این واقعیت دارد که می توان از وقوع این حوادث ناگوار پیشگیری کرده و اجازه نداد به یکباره ده ها تن از نخبگان و صاحبان اندیشه و تفکر در کشور جان به جان آفرین تسلیم کنند.
مسایلی که پس از این سقوط مرگبار عنوان شده می تواند راهگشای همه کسانی قرار بگیرد که درصدد یافتن واقعیت ها هستند.
هر چند ممکن است به این دلیل که در یک سوی این قضیه نیروهای نظامی و ارتش قرار دارند نتوان تمامی ابعاد قضیه را روشن کرد ولی می تواند با حداقل اطلاعات موجود تصویری تا حدودی مبتنی بر واقعیت ترسیم کرد.
ایران در زمینه حوادث جاده ای، ریلی و هوایی در جهان رکورد دار بوده و توانسته آمار جالبی بر جای بگذارد زیرا دارای سیستم های فرسوده و از رده خارج شده است که به هیج وجه ایمن نیستند ولی در کنار فرسودگی سیستم ها و ناکارآمدی ابزار آلات آنچه در این حادثه آشکار شد این مساله بود که با توجه به وضعیت فرودگاه مهرآباد، کسانی که در اطراف این فرودگاه زندگی کرده و خانه هایی که هم چون نگینی فرودگاه مهرآباد و پایگاه هوایی آن را در بر گرفته اند به هیچ و به ایمن نبوده و هر لحظه بیم آن می رود که با سقوط هواپیما مردم جان خود را از دست بدهند.
اگرچه دلایل واقعی این حادثه هیچ گاه به اطلاع عموم نخواهد رسید اما اخبار جسته و گریخته حکایت از این مساله دارد که هر چند اعلام شده هواپیما به دلیل نقص فنی سقوط کرده ولی گویا هواپیمای مزبور قبل از پرواز هم دارای نقص فنی بوده به همین دلیل پرواز مرگ با چندین ساعت تاخیر صورت گرفته و در نهایت نیز پس از 8 دقیقه همه سرنشینان خود را به کام مرگ فرو برده است.
از زمانی که اولین هواپیما در ماه های اولیه پس از بهمن 57 در اطراف تهران سقوط کرد تا آخرین آنها که آن هم در تهران سقوط کرد هیچ گاه مسئولین و دست اندرکاران، دلایل و عوامل این سقوط ها را به اطلاع مردم نرساندند.
اگر هم به دلیل فشار افکار عمومی سعی شده اطلاع رسانی شود همواره کسانی به عنوان عوامل این حوادث ناگوار معرفی شده اند که جان خود را حادثه از دست داده اند. یعنی بار اصلی قضیه بر دوش کسانی گذارده شده که زنده نیستند تا پاسخگو باشند.
به نظر می رسد این بار نیز همان موضوع پیشین تکرار شود و هیچ کس پاسخگوی این حادثه ناگوار که قابل پیشگیری بود، نباشد.
آنچه در این ارتباط حائز اهمیت است این است که جان مردم ارزشی نداشته و عده ای نمی خواهند این واقعیت را باور کنند که در قبال جان انسان ها مسئول هستند. زمانی که عنوان می شود فرودگاه های نظامی و غیر نظامی باید از هم تفکیک شوند و یا این تاسیسات به خارج از شهرها انتقال یابند به همین دلیل است. ولی گوش شنوایی نیست که بداند نادیده گرفتن توصیه ها به منزله با جان مردم باری کردن است که عواقبش را نیز بارها شاهد بوده ایم.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید