عراقی ها و طعم شیرین دموکراسی
آفتاب‌‌نیوز : 
خبرنگاران رسانه های مختلف غربی از بامداد پنجشنبه تا پایان وقت رسمی اخذ رای صحنه های شگفت انگیز بسیاری را با دوربین های خود به تصویر کشیدند. صحنه حرکت زنان مردان و کودکانی که برخی از آنها در حالی که بر روی صندلی های چرخدار نشسته بودند، به سوی حوزه های رای گیری حرکت می کردند.
گزارش های غیر رسمی حاکی از حضور بیش از یازده میلیون عراقی در پای صندوق های رای است. آماری که بی شک مورد انتظار هیچ کدام از رسانه های غربی نبود. انتخابات در عراق در حالی به پایان رسید که حتی انفجار یک بمب نیز، فضای آرام حضور مردم را برهم نزد.
عراق چه در زمان صدام حسین و چه پس از سقوط دیکتاتور، هرگز در راس اخبار بین المللی باقی نمانده بود. اخبار مربوط به حمله ایالات متحده به این کشور نیز در کنار سایر اخبار بین المللی گاهی در راس و گاهی در حاشیه اخبار قرار می گرفت.
انتخابات پارلمانی عراق نیز به آسانی به عنوان آخرین زنجیره حوادث در عراق از پس از سقوط صدام حسین، هویت خود را یافته و به پایان رسید. زنجیره ای که با حمله امریکا به این کشور آغاز و پس از آن به ترتیب با دستگیری صدام حسین در دسامبر 2003، رسمیت یافتن تمامیت ارضی عراق در ژوئن 2004، اولین دور انتخابات در ژانویه 2005 و در نهایت انتخابات پارلمانی در روز پنجشنبه موقتا کامل شده و در انتظار حلقه بعدی به سر می برد.
تمامی این رخدادها به آرامی در تاریخ عراق ثبت شد. عراقی ها به گفته بسیاری از کارشناسان بین المللی به آرزوهای خود دست یافتند: سقوط صدام حسین، استقلال و حضور در پای صندوق های رای. شاید این تمامی خواسته های مردم عراق نبوده و نباشد اما حداقل انتظار آنها از نیروهای امریکایی پس از اشغال بوده است. پس از هر کدام از این رخدادهای تاریخی، عراق دوران استثنایی از آرامش را تجربه کرده است. بی شک امریکایی ها نیز در این میان به صحت پیش بینی های خود می بالیدند. البته تاریخچه سیاسی عراق اثبات کرده است که هیچ چیز در این کشور قابل پیش بینی نیست.
درست چند ماه پس از دستگیری صدام حسین و زمانی که جهان در انتظار عراقی آرام و مستقل بود، آشوب های داخلی در این کشور، تمامی نقشه های اشغالگران را برآب داد.
پس از این حادثه، مساله تمامیت ارضی و استقلال عراق نیز با انفجار بمب های ساخته شده توسط سنیان ناراضی و شورش گروه های شیعه تندرو در نجف و کربلا هم زمان شد. انتخابات ماه ژانویه نیز به سرنوشتی مشابه دچار شد.
بر اساس آخرین آمار رسمی اعلام شده، تا اول دسامبر سال جاری، بیش از چهارصد بمب خودکار در خودروهای بمب گذاری شده در مناطق مختلف عراق منفجر شدند.
اکنون سوال این جاست که آیا این بار عراقی ها فرصت خواهند یافت تا برای مدتی هر چند کوتاه طعم شیرین پیروزی در انتخابات روز پنجشنبه را تجربه کنند؟
بسیاری از کارشناسان بین المللی بر این باورند که این بار نیز چرخه خشونت در عراق ادامه خواهد یافت. البته به نظر می رسد که چنین پیش داوری عجولانه ای، برمبنای از نادیده گرفتن پیچیدگی های سیاسی عراق باشد.
در عراق امروز، هر حقیقتی، واقعیتی نهفته در خود دارد. واقعیتی با معیارها و توان یکسان. کمتر از سه سال پیش، مردم عراق در اضطراب و و حشت به سر می بردند. عراقی ها امروز در جامعه ای به سر می برند که آزاد اما دچار تناقضات فراوان است.
جامعه ای با هزاران امید و انتظار و البته روزی صدها کشته. عراقی های امروز در کشوری زندگی می کنند که در ابتدایی ترین مراحل تجربه دموکراسی هم طعم شیرین موفقیت را می چشند و هم طعم تلخ و گزنده شکست را.
مردم در حالی در پای صندوق های رای حاضر می شوند که جنگ و آشوب داخلی در این کشور بیداد می کند. قالب تضاد و تقابل های فراوان هرگز در عراق تغییر یا متوقف نشده است: وضعیت امروز عراق بی شک با شرایط آن در یک ماه پیش و یک ماه آینده بسیار متفاوت خواهد بود. از زمان دستگیری صدام حسین تا انتخابات روز پنجشنبه تنها 33 ماه فاصله زمانی وجود دارد و این در حالی است که تغییرات در این کشور در همین فاصله زمانی غیر قابل تصور است. شاید در طول تاریخ عصر حاضر، کمترین کشوری باشد که در این فرصت کم، چنین پیشرفت شایانی را در پرونده خود داشته باشد. دقیقا به همین دلیل است که پیش بینی آینده عراق، امری بسیار دشوار و غیر ممکن است.
انتخابات روز پنجشنبه در بهترین شرایط ممکن به پایان رسید، شاید هیچ کدام از کارشناسان بین المللی که در حال پیش بینی آینده عراق هستند یا هیچ سرباز امریکایی که انتظار بازگشت موفقیت آمیز به به کشورش را در سر دارد، نمی توانست حضوری چشمگیرتر از این را پیش بینی کند.
بر اساس آخرین آمار رسمی اعلام شده، بیش از 70 درصداز عراقی ها در پای صندوق های رای حضور یافتند. رقمی که بسیار بالاتر از میزان مشارکت مردم در انتخابات ژانویه عراق یا انتخابات اخیر در خاک ایالات متحده است.
این در حالی است که در هیچ کدام از انتخابات ایالات متحده، شرایطی مانند وضعیت تهدید آمیز برای رای دهندگان وجود نداشته است.
نکته تعجب آور ماجرا این است که حضور اهل تسنن در این انتخابات بسیار چشمگیر بوده است. اهل تسنن در حال حاضر اصلی ترین مخالف دولت بوده و در صورت راه یابی آنها به پارلمان بی شک از آمار کشتارهای داخلی کاسته خواهد شد.
خبرنگاران رسانه های مختلف غربی از بامداد پنجشنبه تا پایان وقت رسمی اخذ رای صحنه های شگفت انگیز بسیاری را با دوربین های خود به تصویر کشیدند. صحنه حرکت زنان مردان و کودکانی که برخی از آنها در حالی که بر روی صندلی های چرخدار نشسته بودند، به سوی حوزه های رای گیری حرکت می کردند. گزارش های غیر رسمی حاکی از حضور بیش از یازده میلیون عراقی در پای صندوق های رای است. آماری که بی شک مورد انتظار هیچ کدام از رسانه های غربی نبود. انتخابات در عراق در حالی به پایان رسید که حتی انفجار یک بمب نیز، فضای آرام حضور مردم را برهم نزد.
عراق چه در زمان صدام حسین و چه پس از سقوط دیکتاتور، هرگز در راس اخبار بین المللی باقی نمانده بود. اخبار مربوط به حمله ایالات متحده به این کشور نیز در کنار سایر اخبار بین المللی گاهی در راس و گاهی در حاشیه اخبار قرار می گرفت.
انتخابات پارلمانی عراق نیز به آسانی به عنوان آخرین زنجیره حوادث در عراق از پس از سقوط صدام حسین، هویت خود را یافته و به پایان رسید. زنجیره ای که با حمله امریکا به این کشور آغاز و پس از آن به ترتیب با دستگیری صدام حسین در دسامبر 2003، رسمیت یافتن تمامیت ارضی عراق در ژوئن 2004، اولین دور انتخابات در ژانویه 2005 و در نهایت انتخابات پارلمانی در روز پنجشنبه موقتا کامل شده و در انتظار حلقه بعدی به سر می برد.
تمامی این رخدادها به آرامی در تاریخ عراق ثبت شد. عراقی ها به گفته بسیاری از کارشناسان بین المللی به آرزوهای خود دست یافتند: سقوط صدام حسین، استقلال و حضور در پای صندوق های رای. شاید این تمامی خواسته های مردم عراق نبوده و نباشد اما حداقل انتظار آنها از نیروهای امریکایی پس از اشغال بوده است. پس از هر کدام از این رخدادهای تاریخی، عراق دوران استثنایی از آرامش را تجربه کرده است. بی شک امریکایی ها نیز در این میان به صحت پیش بینی های خود می بالیدند. البته تاریخچه سیاسی عراق اثبات کرده است که هیچ چیز در این کشور قابل پیش بینی نیست.
درست چند ماه پس از دستگیری صدام حسین و زمانی که جهان در انتظار عراقی آرام و مستقل بود، آشوب های داخلی در این کشور، تمامی نقشه های اشغالگران را برآب داد.
پس از این حادثه، مساله تمامیت ارضی و استقلال عراق نیز با انفجار بمب های ساخته شده توسط سنیان ناراضی و شورش گروه های شیعه تندرو در نجف و کربلا هم زمان شد. انتخابات ماه ژانویه نیز به سرنوشتی مشابه دچار شد.
بر اساس آخرین آمار رسمی اعلام شده، تا اول دسامبر سال جاری، بیش از چهارصد بمب خودکار در خودروهای بمب گذاری شده در مناطق مختلف عراق منفجر شدند.
اکنون سوال این جاست که آیا این بار عراقی ها فرصت خواهند یافت تا برای مدتی هر چند کوتاه طعم شیرین پیروزی در انتخابات روز پنجشنبه را تجربه کنند؟
بسیاری از کارشناسان بین المللی بر این باورند که این بار نیز چرخه خشونت در عراق ادامه خواهد یافت. البته به نظر می رسد که چنین پیش داوری عجولانه ای، برمبنای از نادیده گرفتن پیچیدگی های سیاسی عراق باشد.
در عراق امروز، هر حقیقتی، واقعیتی نهفته در خود دارد. واقعیتی با معیارها و توان یکسان. کمتر از سه سال پیش، مردم عراق در اضطراب و و حشت به سر می بردند. عراقی ها امروز در جامعه ای به سر می برند که آزاد اما دچار تناقضات فراوان است.
جامعه ای با هزاران امید و انتظار و البته روزی صدها کشته. عراقی های امروز در کشوری زندگی می کنند که در ابتدایی ترین مراحل تجربه دموکراسی هم طعم شیرین موفقیت را می چشند و هم طعم تلخ و گزنده شکست را.
مردم در حالی در پای صندوق های رای حاضر می شوند که جنگ و آشوب داخلی در این کشور بیداد می کند. قالب تضاد و تقابل های فراوان هرگز در عراق تغییر یا متوقف نشده است: وضعیت امروز عراق بی شک با شرایط آن در یک ماه پیش و یک ماه آینده بسیار متفاوت خواهد بود. از زمان دستگیری صدام حسین تا انتخابات روز پنجشنبه تنها 33 ماه فاصله زمانی وجود دارد و این در حالی است که تغییرات در این کشور در همین فاصله زمانی غیر قابل تصور است. شاید در طول تاریخ عصر حاضر، کمترین کشوری باشد که در این فرصت کم، چنین پیشرفت شایانی را در پرونده خود داشته باشد. دقیقا به همین دلیل است که پیش بینی آینده عراق، امری بسیار دشوار و غیر ممکن است.
انتخابات روز پنجشنبه در بهترین شرایط ممکن به پایان رسید، شاید هیچ کدام از کارشناسان بین المللی که در حال پیش بینی آینده عراق هستند یا هیچ سرباز امریکایی که انتظار بازگشت موفقیت آمیز به به کشورش را در سر دارد، نمی توانست حضوری چشمگیرتر از این را پیش بینی کند.
بر اساس آخرین آمار رسمی اعلام شده، بیش از 70 درصداز عراقی ها در پای صندوق های رای حضور یافتند. رقمی که بسیار بالاتر از میزان مشارکت مردم در انتخابات ژانویه عراق یا انتخابات اخیر در خاک ایالات متحده است.
این در حالی است که در هیچ کدام از انتخابات ایالات متحده، شرایطی مانند وضعیت تهدید آمیز برای رای دهندگان وجود نداشته است.
نکته تعجب آور ماجرا این است که حضور اهل تسنن در این انتخابات بسیار چشمگیر بوده است. اهل تسنن در حال حاضر اصلی ترین مخالف دولت بوده و در صورت راه یابی آنها به پارلمان بی شک از آمار کشتارهای داخلی کاسته خواهد شد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید