گلایه‌های پنهانی مجری برنامه 90 از مدیر روابط‌عمومی صداوسیما/ عادل فردوسی‌پور هستم؛ یک دشمن!
هفته نامه تماشاگران امروز نوشت: پرسش نمایندگان رسانه ملی این بود که چرا عکس‌های مصاحبه با ظریف سه روز زود‌تر پخش شده و چرا این همه بازتاب داشته است.
آفتاب‌‌نیوز : در شلوغی مراسم تشییع جنازه محمدعلی اینانلو که خیلی از مسوولان صداوسیما به حیاط مسجد بلال آمده بودند، عادل فردوسی‌پور با مردی از مسوولان سازمان روبه‌رو شد که بعد از عدم پخش مصاحبه محمدجواد ظریف از ۹۰، با بیانیه‌ای تند، گناه اتفاقات رخ داده را به گردن مجری این برنامه انداخت؛ دکتر داوود نعمتی انارکی، مدیر روابط عمومی صداوسیما.
انارکی همان فردی بود که در بیانیه‌ای چهار بندی، عادل فردوسی‌پور را مسبب اصلی حاشیه‌های برنامه ۹۰ شب یلدا دانسته بود. او حالا در حیاط مسجد در حالی که مهدی نجف‌پور و یکی دیگر از مجریان واحد مرکزی خبر در اطرافش ایستاده بودند، با فردوسی‌پور روبه‌رو شده. ظاهرا این دیدار، اولین دیدار این دو با هم بوده و فردوسی‌پور قبل از این حتی یک‌بار هم چهره این همکار قدیمی‌اش را ندیده! البته در تشکیلاتی که ۴۰ هزار نیرو دارد و به صورت بخشی مدیریت می‌شود این نشناختن‌ها خیلی غیر عادی نیست. که اصلا ۴۰ هزار نفر خود به میزان جمعیت یک شهر است.
فردوسی‌پور مثل سایر مراسم‌های این‌چنینی، مدام باید سلفی می‌گرفت و البته به یک سوال تکراری جواب می‌داد. اینکه سرنوشت مصاحبه با ظریف چه شد. ابتدا این پرسش‌ها را با «نمی‌دانم والله» رد می‌کرد تا اینکه خیلی اتفاقی با مدیر روابط عمومی رسانه ملی روبه‌رو شد. برای اولین‌بار و دلخور از بیانیه‌ای که تنها نقطه تلاقی‌شان بود، شروع به گفتن کرد: «سلام استاد، عادل فردوسی‌پور هستم، یک دشمن. بابا من به قرآن عادل فردوسی‌پور هستم، مجری تلویزیون خودمان. دشمن نیستم. این بیانیه تند حقم بود؟»
گلایه‌ای که البته مدیر روابط عمومی رسانه ملی خیلی اعتقادی به تند بودنش نداشت و می‌گفت: «البته این‌قدر هم تند نبود که می‌گویی. به هر حال ما هم باید از جایگاه مدیریتی در صداوسیما به این ماجرا واکنش نشان می‌دادیم. شرایط خیلی دشواری بود. نمی‌توانستیم ساده از کنارش بگذریم.»
عادل همچنان اصرار می‌کرد که اشتباهی نکرده و طرف مقابل هم نمی‌پذیرفت که بیانیه‌اش تخریبی بوده: «تازه من که در مصاحبه‌ام با خبرگزاری ایسنا، گفتم عادل فردوسی‌پور سرمایه صداوسیماست و باید حفظ شود. ما مشکلی نداشتیم اما جوی که علیه تلویزیون به راه افتاد، همه انتظار داشتند واکنش نشان دهیم.»
مهدی نجف‌پور دیگر مجری سیما، با خنده وارد بحث فردوسی‌پور و مدیر ورابط عمومی صدا و سیما شد. او گفت که معنا در ارتباط منتقل نمی‌شود و پیام منتقل می‌شود. داشت بحث تئوریک از دیوید برلو، کار‌شناس برجسته رسانه‌ای را مطرح می‌کرد چون نعمتی یکی از اساتید معروف نظریه‌های ارتباطات است، اما عادل همچنان دلخور بود. همچنان اغلب آنهایی که نزدیک می‌شدند تا با او عکس یادگاری بگیرند، سوال‌شان بحث داغ پخش نشدن مصاحبه ظریف بود. عادل حالا می‌توانست به مردم جوابی بدهد که خودش را راحت کند: «آقای انارکی مسوول روابط عمومی صداوسیما هستند، از ایشان بپرسید، ایشان در جریان هستند!»
بحث به جاهای داغ رسید. دلایل حساسیت تلویزیون روی مصاحبه. پرسش نمایندگان رسانه ملی این بود که چرا عکس‌های مصاحبه سه روز زود‌تر پخش شده و چرا این همه بازتاب داشته است و فردوسی‌پور که این روز‌ها خوب قسم می‌خورد، می‌گفت: «به قرآن حتی نگذاشتم هیچ‌کدام از بچه‌های ما با خودشان گوشی دوربین‌دار بیاورند و عکس بگیرند. اگر عکسی از مصاحبه بیرون آمده، کار بچه‌های ما نبوده. تازه مصاحبه از روز شنبه در اختیار مسوولان شبکه بوده.» آنها بحث می‌کردند و بقیه هم ناخودآگاه، می‌شنیدند. مدیر روابط عمومی تلویزیون گفت: «جمله‌ای که شما روی آنتن گفتی حساسیت‌برانگیز بود. می‌توانستید بگویید این مصاحبه را در اختیار مدیران رسانه ملی گذاشته‌اید و آنها تصمیم می‌گیرند که چه وقتی و از چه برنامه‌ای پخش شود.» و عادل هم اصرار داشت که جمله‌ای که گفته همین بوده یا فرقی با این نداشته، وقتی گفته مسوولان صداوسیما فعلا صلاح ندیده‌اند این مصاحبه پخش شود، یعنی همانی که دکتر انارکی فکر می‌کرده باید پخش شود.
جمعیت تماشاچیِ بحث که بیشتر شد، این دو تصمیم گرفتند دقایقی را از جمع جدا شوند و بعد از تقریبا ۲۰ دقیقه‌ای، گوشه‌ای از ورودی مسجد بلال با هم حرف زدند و اینها دیگر صحبت‌هایی خصوصی بود که کسی از جزئیاتش خبر ندارد اما هرچه بود، به نظر می‌رسید گفته‌ای از سر تعامل بود و این دو با خنده و خوشی از هم جدا شدند.
انارکی همان فردی بود که در بیانیه‌ای چهار بندی، عادل فردوسی‌پور را مسبب اصلی حاشیه‌های برنامه ۹۰ شب یلدا دانسته بود. او حالا در حیاط مسجد در حالی که مهدی نجف‌پور و یکی دیگر از مجریان واحد مرکزی خبر در اطرافش ایستاده بودند، با فردوسی‌پور روبه‌رو شده. ظاهرا این دیدار، اولین دیدار این دو با هم بوده و فردوسی‌پور قبل از این حتی یک‌بار هم چهره این همکار قدیمی‌اش را ندیده! البته در تشکیلاتی که ۴۰ هزار نیرو دارد و به صورت بخشی مدیریت می‌شود این نشناختن‌ها خیلی غیر عادی نیست. که اصلا ۴۰ هزار نفر خود به میزان جمعیت یک شهر است.
فردوسی‌پور مثل سایر مراسم‌های این‌چنینی، مدام باید سلفی می‌گرفت و البته به یک سوال تکراری جواب می‌داد. اینکه سرنوشت مصاحبه با ظریف چه شد. ابتدا این پرسش‌ها را با «نمی‌دانم والله» رد می‌کرد تا اینکه خیلی اتفاقی با مدیر روابط عمومی رسانه ملی روبه‌رو شد. برای اولین‌بار و دلخور از بیانیه‌ای که تنها نقطه تلاقی‌شان بود، شروع به گفتن کرد: «سلام استاد، عادل فردوسی‌پور هستم، یک دشمن. بابا من به قرآن عادل فردوسی‌پور هستم، مجری تلویزیون خودمان. دشمن نیستم. این بیانیه تند حقم بود؟»
گلایه‌ای که البته مدیر روابط عمومی رسانه ملی خیلی اعتقادی به تند بودنش نداشت و می‌گفت: «البته این‌قدر هم تند نبود که می‌گویی. به هر حال ما هم باید از جایگاه مدیریتی در صداوسیما به این ماجرا واکنش نشان می‌دادیم. شرایط خیلی دشواری بود. نمی‌توانستیم ساده از کنارش بگذریم.»
عادل همچنان اصرار می‌کرد که اشتباهی نکرده و طرف مقابل هم نمی‌پذیرفت که بیانیه‌اش تخریبی بوده: «تازه من که در مصاحبه‌ام با خبرگزاری ایسنا، گفتم عادل فردوسی‌پور سرمایه صداوسیماست و باید حفظ شود. ما مشکلی نداشتیم اما جوی که علیه تلویزیون به راه افتاد، همه انتظار داشتند واکنش نشان دهیم.»
مهدی نجف‌پور دیگر مجری سیما، با خنده وارد بحث فردوسی‌پور و مدیر ورابط عمومی صدا و سیما شد. او گفت که معنا در ارتباط منتقل نمی‌شود و پیام منتقل می‌شود. داشت بحث تئوریک از دیوید برلو، کار‌شناس برجسته رسانه‌ای را مطرح می‌کرد چون نعمتی یکی از اساتید معروف نظریه‌های ارتباطات است، اما عادل همچنان دلخور بود. همچنان اغلب آنهایی که نزدیک می‌شدند تا با او عکس یادگاری بگیرند، سوال‌شان بحث داغ پخش نشدن مصاحبه ظریف بود. عادل حالا می‌توانست به مردم جوابی بدهد که خودش را راحت کند: «آقای انارکی مسوول روابط عمومی صداوسیما هستند، از ایشان بپرسید، ایشان در جریان هستند!»
بحث به جاهای داغ رسید. دلایل حساسیت تلویزیون روی مصاحبه. پرسش نمایندگان رسانه ملی این بود که چرا عکس‌های مصاحبه سه روز زود‌تر پخش شده و چرا این همه بازتاب داشته است و فردوسی‌پور که این روز‌ها خوب قسم می‌خورد، می‌گفت: «به قرآن حتی نگذاشتم هیچ‌کدام از بچه‌های ما با خودشان گوشی دوربین‌دار بیاورند و عکس بگیرند. اگر عکسی از مصاحبه بیرون آمده، کار بچه‌های ما نبوده. تازه مصاحبه از روز شنبه در اختیار مسوولان شبکه بوده.» آنها بحث می‌کردند و بقیه هم ناخودآگاه، می‌شنیدند. مدیر روابط عمومی تلویزیون گفت: «جمله‌ای که شما روی آنتن گفتی حساسیت‌برانگیز بود. می‌توانستید بگویید این مصاحبه را در اختیار مدیران رسانه ملی گذاشته‌اید و آنها تصمیم می‌گیرند که چه وقتی و از چه برنامه‌ای پخش شود.» و عادل هم اصرار داشت که جمله‌ای که گفته همین بوده یا فرقی با این نداشته، وقتی گفته مسوولان صداوسیما فعلا صلاح ندیده‌اند این مصاحبه پخش شود، یعنی همانی که دکتر انارکی فکر می‌کرده باید پخش شود.
جمعیت تماشاچیِ بحث که بیشتر شد، این دو تصمیم گرفتند دقایقی را از جمع جدا شوند و بعد از تقریبا ۲۰ دقیقه‌ای، گوشه‌ای از ورودی مسجد بلال با هم حرف زدند و اینها دیگر صحبت‌هایی خصوصی بود که کسی از جزئیاتش خبر ندارد اما هرچه بود، به نظر می‌رسید گفته‌ای از سر تعامل بود و این دو با خنده و خوشی از هم جدا شدند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید